మరొకసారి

మరొకసారి నేను తాగి ఉన్నాను, మరొకసారి నేను రాయిగా మారి ఉన్నాను,
మరొకసారి నేను దేవతగానూ రాక్షసుడిగానూ
స్వాప్నికుడిగానూ, స్వప్నించబడేవాడిగానూ,నేసేవాడిగానూ నేయబడేదానిగానూ
ఆదిమ శబ్దంతోతో ఒక పురాతన గీతాన్ని ఆలపించే
ఒక పురాతన శిల్పంగానూ మారి ఉన్నాను.

మరొకసారి,ఈ రోజు వర్షిస్తుందని నాకు తెలుసు,
మరొకసారి ఈ రాత్రి పగటి తడితో మెత్తనయ్యి మెరుస్తుందనీ తెలుసు.
మరొకసారి ఈ రాత్రి నెమ్మదిగా, అనామకమైన సమ్మోహిత స్వరంతో
నన్ను పూర్తిగా తుడిపివేసి ఇంటికి తీసుకు వెడుతుందనీ తెలుసు.
ఇక నన్ను ఒక ఆదిమ స్వరంతో ఒక పురాతన శిల్పంలో
కలగన్న ఆ ముఖరహిత స్వరం, నేను పదాలు లేక, పదాలను వీడలేక
పదాలను పోల్చుకోలేక పదాలలో సుడులు తిరుగుతూ
వీధులలో రాలిపడి ధూళిలో కనుమరుగై పోవడాన్ని చూస్తుందనీ తెలుసు.

విధి. మునుపే ఎన్నుకోబడిన అవకాశాల మధ్య ఎన్నుకోవడం ఎలా?
మరెప్పుడో కోల్పోయి తిరిగి ఎప్పటికీ కనుగోలేని ఈ అస్థిత్వపు పవిత్ర పాత్రని
నీకు, నీలి రక్తపుబొట్టు వంటి, పదునైన ఖడ్గం వంటి నీ కదలికలికి
బహుమతిగా ఇస్తున్నాను. అందుకని,నీకై నేను

మరొకసారి నేను తాగి ఉన్నాను, మరొకసారి నేను రాయిగా మారి ఉన్నాను
మరొకసారి నేను మధువుగానూ మధుసేవకుడిగానూ
స్వాప్నికుడిగానూ, స్వప్నించబడేవాడిగానూ, శాపంగానూ శాపగ్రస్తుడిగానూ
ఆదిమ శబ్దపు ప్రతిధ్వనిని తనలో నింపుకున్న
ఒక పురాతన శిధిలంగానూ మారి ఉన్నాను

నీడ

పక్షి లేని ఒక అద్దపు కల

తరచూ పదం తనని తాను ప్రతిబింబిస్తూ
చిహ్నాల వలయాకారపు ప్రదేశాలలో
ఒక ప్రతీకను వొదిలి వెడుతుంది: అది బహుశా
మరణం లేని ఈ భాష కావొచ్చు.

ఆ తరువాత, ఒక రంగురహిత పూవు
ఆమె అస్థిత్వపు
కనురెప్పలపై రాలిపడుతుంది. నాకు తెలుసు

నేను నీ కలకు
మరో అంచున కదులాడే నీడని అని.

ఈ గులాబీలు

నేను కూడా విరిగిపోయాను
నేను కూడా
రాళ్ళ నీటిని రుచి చూసాను

సమాధుల గులాబీలను
నా అరచేతుల మధ్య
పొదివి పుచ్చుకున్నాను
మొద్దుబారిన
మాటలులేని ఈ గులాబీలు, నీ రాజసపు
నిశ్శబ్దంతో స్థాణువైన
నల్లటి రాళ్ళు.

నా మటుకూ అది
మరణించిన వాళ్ళు మళ్ళా
తిరిగి రావడాన్ని
గమనించడం
నా మటుకూ అది
మరచిపోయిన ముఖం ఏదో తిరిగి
అద్దంలోంచి పొడుచుకురావడాన్ని
విబ్రాంతితో చూడడం

అది ఇప్పటికీ
క్షణక్షణానికీ
నిమిష నిమిషానికీ
నా భుజంపై వాలిన ఆ అస్థిపంజరపు
చేతి స్పర్శనూ
ముఖంపై దాని శ్వాసనూ
ఒక భీతితో అనుభూతి చెందడం

అస్తిత్వపు ప్రార్ధనకై
బలి ఇవ్వబడిన రక్తపు గులాబీని
నువ్వు చూసావా?

ఈ జీవితం

నీ కళ్ళతో చలిస్తున్న ఒక పుర్రెను
నేను కలగన్నాను
ఉన్మాదపు చిహ్నాలతో చలిస్తున్న రాత్రిలో
నేను నీ కళ్ళతో నిండిన
ఒక పుర్రెను కలగన్నాను

ఒక నలుపు జీవికీ
ఒక నలుపు ఆకాశానికీ మధ్య
ఒక అస్పష్టపు కాంతి ఖడ్గం
నీకై వేలాడుతుంది

ఒక నీడ కానీ, ఒక పూవు కానీ లేకుండా
పరివ్యాప్తమవుతున్న ఈ క్షణం
ఒక అస్థిరతతో కొనసాగుతున్న
ఈ దయరహిత అసంపూర్ణ జీవితం

రెక్కలు లేని సీతాకోకచిలుకలు
రాలిపోయే రాత్రిలో
నీ కళ్ళతో నవ్వే ఒక నల్లని పుర్రె

ఇదే. ఇదే.

ఎక్కడ ఉండగలను నేను? ఎక్కడ ఉండగలను నేను?
ఒక రహస్య పక్షి నా మెడను తాకగా
నేను దాని రెక్కల కిందుగా కదులాడే గాలిని
అనువదించుకునేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాను.
నేను మరణిస్తూ ఈ చీకటి అస్తిత్వంలో
నిరంతరంగా స్వప్నిస్తున్నాను.
నేను మునిగిపోతూ ఈ నా ఆత్మలో
పూర్తిగా స్వప్నిస్తున్నాను.
చెట్లతో నిండిన ఒక గదిని కలగంటున్నాను.
చెట్లతో, నీడలతో, ఒక వర్షపు చినుకు మనం మరో
జీవితంలో మరచివచ్చిన మరో స్త్రీ స్పర్శగా మారే
ఒక గదిని, మదిని కలగంటున్నాను. ఆ నీడల కిందే
నేను తాకేందుకూ, ఆఘ్రానించెందుకూ
మరణించేoదుకూ తపించే మరో లోకం దాగి ఉంది.
ఇదే జీవితం ఇక, ఇదే మరణం ఇక.
ఈ విశ్వాన్ని మొత్తం సంధ్యాకాంతిలో కదులాడే
ఒక రావిఆకులో పొదివి పుచ్చుకోగలడం,
ఈ ప్రేమ పట్ల ఈ మృత్యువు పట్ల ఎరుకతో ఉండగలగడం
ఇక ఇదే జీవితం, ఇదే మరణం.
ఇదే. ఇదే.

ఇప్పుడు

నేను ఇంకా నిదురించలేదు. ఇంకా ఈ క్షణం నేను జీవంతో చలిస్తూ ఉండేందుకు కారణమొకటి ఉంది.

మరెక్కడో చందమామ వేపచెట్ల కొమ్మల మధ్య దాగుడు మూతలాడుతుంది. ఆకాశం ఒక సంద్రంలా
వెన్నెల పుప్పొడితో నిండిన ఒక సముద్ర తీరంలా ఎంతగా విచ్చుకుని ఉందంటే
ఇక ఈ పూటకి నిదురించటం సాధ్యం కానే కాదు. వీటన్నిటికీ తోడుగా రాత్రి అత్తరు చిరు పరిమళానికి
తోడుగా, నా రక్తం ఈ వేల ఒక ఆదిమ సంగీతంలా ప్రవహిస్తుంది. ఈ పూట నేను ఒంటరిగా ఉన్నాను
ఇంకా ఈ క్షణం ఎంత నిండుగా ఉందంటే, ఇక జననం మరణం పెద్ద విషయాలు కానే కావు.
ఈ క్షణం ఎంత సంపూర్ణంగా ఉందంటే, ఇక ఎవరికీ తెలీదు
ఇది స్వప్నమో లేక మరణాంతరం కంచె ఒక కాంతి ప్రపంచమో. నా పక్కగా
ఈ విశ్వపు శ్వాస లయ, మరో పక్కగా నా కొడుకు స్వప్నాల దయ
ఇద్దరినీ గోరువెచ్చగా ఆలింగనం చేసుకుంటున్న నా స్త్రీ పురాతన సముద్రపు అలల ప్రేమ లయ.

రెండు రెక్కల మధ్యగా, రెండు సముద్రాల మధ్యగా, రెండు పరిమళాల మధ్యగా ఇరుక్కుని ఊయలలూగుతూ
ఎక్కడనుంచీ మొదలు కాని, ఎక్కడా అంతం కాని ఒక జోలపాటను వింటున్న ఒక మనిషి ఉన్నాడు ఇక్కడ.
భూమి గుసగుసలను వింటూ, మన స్వప్నాలలో మనల్ని వెంటాడే
ఒక దేవత వొదిలివేసిన చిహ్నాలని అనువదించుకుంటూ, మళ్ళా మళ్ళా తిరిగి వచ్చే ఒక తపన యొక్క
ఆధారాలని వెదుకుతూ ఒక మనిషి ఉంటాడు ఇక్కడ.

నిజానికి ఒక పదం అవసరమా? నిజానికి ఒక చిహ్నం అవసరమా? ఆ ముఖం వైపు చూడు.
ఇతరులని ప్రతిబింబించే తన ముఖం. ఇంకా
నేను ఇక్కడ ఉన్నాను. నువ్వూ ఇక్కడ ఉన్నావు. ఇతరులు, ఇతరేతరులూ ఇక్కడ ఉన్నారు.
మనం ఉన్నాం ఇక్కడ. మనం ఉన్నాం. మనం ఉంటాం. ఇప్పటికీ. ఎప్పటికీ. ధన్యవాదాలు.

నేను ఇంకా నిదురించలేదు. ఇంకా ఈ క్షణం నేను జీవంతో చలిస్తూ ఉండేందుకు కారణమొకటి ఉంది.

ఎవరు

ఎంతగా అలసిపోయిన సమయాలివి
ఆఖరకు ఉచ్చరించే ఒక పదం కూడా
రోదించే ఒక పాపలా మారిపోయే
ఎంతగా అలసిపోయిన సమయాలివి?

నేను నీ వద్దకు వచ్చాను, అరచేతులనిండా
పూలతో, రాత్రి కాంతితో చెమ్మగిల్లిన
నక్షత్రాలతో నేను నీ వద్దకు వచ్చాను.

నేను నీ వద్దకు వచ్చాను, ఎడారులనుండీ
శిధిలాల మధ్య నుండీ
విరిగిన శిలా విగ్రహాలు తమ పాదాల చెంత
విలపించే తమ నీడల్ని
నిస్సహాయంగా చూసే ప్రదేశాలనుండీ
ఒక సుదీర్ఘమైన ప్రయాణం తరువాత, నేను
నీ వద్దకూ, ఈ జీవితం వద్దకూ
జీవించి ఉన్న
మృతువు వద్దకూ వచ్చినప్పుడు
నువ్వు అడుగుతావు:

"అలసిపోయినది సమయమూ, పదమా
లేక మనమా?"

సరిగ్గా అప్పుడే, ఖాళీ చేతులు
అలసిన సమయాలను
పరామర్సిస్తున్నప్పుడే
నేను గ్రహిస్తాను: నీ అరచేతులు
ముళ్ళ పక్షులతోనూ
శిధిలాలతోనూ
ఒక విరిగిన అద్దంలో వెదజల్లబడిన
రాత్రితోనూ
నిండి ఉన్నాయని. ఇక ఆ తరువాత

ఒక నీడ మోకాళ్ళపై ఒరిగిపోయి
ఈ పదాలను ఒక
ప్రతీకకూ, ఒక రక్తపు బిందువులో
చెక్కబడిన వెన్నెలవంటి
వదనానికీ అంకితం ఇస్తుంది.
ఇక ఆ తరువాత

జీవించేది ఎవరు? మరణించేది ఎవరు?
అస్తిత్వపు అంచున దాగుని
తనని తాను ఎవరికీ చెందని
ఒక గులాబీకి సమర్పించుకునేది ఎవరు?

విస్మృతి

ఒక మేకుని దిగగొట్టడంతో సరిపోదు. నువ్వు మరింత కటినంగా ఉండాలి. ఆమె హృదయంలోకి మరింత లోతుగా దింపు. ఎందుకంటే ఒకప్పుడు నిన్ను పోషించిన ఆ హృదయపు ధ్వనులు ఇక ఎప్పటికీ తిరిగి నీకు వినిపించకూడదు.

హృదయంలోకి ఒక మేకా? అది సరిపోదు. నువ్వు మరింత క్రూరంగా ఉండాలి. ఆమె చేతుల్నీ కాళ్ళనూ తెగిపడిపోయేంత వరకూ చాచు. సుత్తిని నుదిటిపైకి గురిపెట్టు. మరింత లోతుగా మరింత గట్టిగా మోదు, ఎందుకంటే నువ్వు భాధతో విలవిల లాడుతున్నప్పుడు నీ వదనాన్ని పొదివిపుచ్చుకున్న జీవితాన్ని ఇచ్చే ఆ అరచేతులు ఇక ఎప్పటికీ మరలా జీవం నిండిన సంజ్ఞలతో తిరిగి రాకూడదు. ఆమె పెదాలను పెరికివేయి దంతాలను విరిచివేయి ఆమె వక్షోజాలను నుజ్జు నుజ్జు చేయి, ఎందుకంటే ఇక ఎప్పటికీ మరణించే వాళ్ళకూ, మృతులకూ (అది నువ్వు) జీవితాన్ని ఇచ్చిన ఆమె స్పర్శా శబ్దమూ నిశబ్దమూ పదాలూ నీకు మళ్ళా ఎప్పుడూ గూడు కానీ నీడ కానీ పాట కానీ కాకూడదు. బహుశా, అప్పుడు పూర్తవ్వుతుంది. బహుశా అప్పుడు సాధ్యం అవుతుంది.

పవిత్రపాత్రలాంటి ఆమె దేహం పిగిలి రాలిపోయి విస్మృతి భూమిలోకి కుంగిపోతుంది. కాకపోతే, ఇక ఈ సారి పునరుజ్జీవనం లేదు కాకపోతే, నువ్వు ఉరి వేసుకుని చనిపోవడం మరచావు .

రంగులు

ఒక శబ్దపు తునక విస్తృతమైన రంగుల వలయాలుగా
నలుమూలలా అక్కడ వెదజల్లబడినప్పుడు
నువ్వు అడుగుతావు విస్మయంగా: "రంగులా?" ఆమె
బదులిస్తుంది, "అవును. హింసయొక్క
ప్రేమయొక్క ఎదురుచూపుల రంగులు. అవి వలయాలు."

ఇక ఇద్దరి మధ్యకూ, తన అరచేతులలో ఒక సముద్రాన్నీ
తన కనులలో ఒక విశ్వాన్నీ పొదుపుకున్న
పిల్లవాడొకడు తడబడే రంగులతో వస్తాడు.

"ఈ చిన్ని నీటిగుంటను నువ్వు ఎలా దాటుతావు?
ఈ చిన్ని మట్టి దారిని నువ్వు ఎలా దాటుతావు?"

అతడు నవ్వుతాడు. ఆమె నవ్వుతుంది. ఇక
ఇద్దరి వదనాలకు పైగా ఒక ఇంద్రధనుస్సు వికసిస్తుంది.
అతడి ముఖం ఒక ఎడారి.
ఆమె ముఖం ఒక వర్షపు పూల రంగుల ఉద్యానవనం.

"ఎడారి సూర్యుడు ఆలపించే వేదన గీతం" ఆమె అంటుంది.
"వర్షం, పూలు ఆలపించే జీవిత గీతం" అతడు అంటాడు.ఇక

జీవితానికీ జీవించడానికీ మధ్య ఒక అస్తిత్వం, స్మృతితో
మధువుతో తడిబారిన పెదాలతో ఆగిపోతుంది.
ఆ తరువాత ఆమె అతడి బాహువులలో వొదిగిపోతుంది:
అది ఒక జోలపాట.
ఆ తరువాత అతడు ఆమె వక్షోజాలలో వోదిగిపోతాడు:
అది ఒక విస్మృతి ఊయల. ఇక ఆ తరువాత

నక్షత్రాలతో నిండిన రాత్రి మనుషులపైకి చొచ్చుకు వచ్చినప్పుడు
అతడు భాష లేని పదాలతో శబ్ధిస్తాడు .
ఇక ఆ తరువాత నక్షత్రాలు లేని నల్లని రాత్రి
పూల రంగులను పొదివి పుచ్చుకున్న పిల్లలలపై రాలిపడినప్పుడు
ఆమె జీవితం రక్తం ఓడుతున్న సంజ్ఞలతో మాట్లాడుతుంది.

అద్దం ప్రతిబింబించే అద్దంలో ఇరువురూ నయనాలు
ప్రతిబింబించే నయనాలతో అడుగుతారు:
"అంతేనా? జీవితమింతేనా? అంతే అయితే, ఇక ఏమీ వద్దు.
ధన్యవాదాలు." ధన్యవాదాలు.

జాబిలీ పై జాబిలీ, పదాలపై పదాలూ, గాలిలో పూలూ, పూలలో
ముళ్ళూ, ముళ్ళపై పెదాలూ, పెదాలపై
ఒక్కటయ్యేందుకు ముగ్గురిగా మారిన ఇద్దరూ కరిగిపోయే రాత్రిలో
ఒక శబ్దపు తునక విస్తృతమైన రంగుల వలయాలుగా
నలుమూలలా అక్కడ వెదజల్లబడినప్పుడు
అందరూ ఒక నిశ్సబ్ధపు ఆలయంలో
తెల్లటి పూల ముందు మోకరిల్లుతారు.

ఒకే ఒక్క పూవు

మనల్ని దయగా పొదివిపుచ్చుకునే ఆ సమూహమే
తిరిగి మనల్ని నిర్దయగా వేటాడుతుంది

నీ ఇంటి వెనుక పెరట్లో నువ్వొక చిన్ని మొక్కను నాటి
నీ వేదనని తుడిపివేసే, నీ అస్తిత్వపు వేదనని
తేలిక తేలికగా తుడిపివేసే ఆ మొక్కకు పూచే
ఒకే ఒక్క పూవుకై ఎదురు చూస్తావు

నువ్వు దానికై ప్రతిరోజూ వర్షాన్నీ, గాలినీ ఎండనీ
కొన్ని పదాలనీ తీసుకువెళ్లావు.
నువ్వు దాని వద్దకు, నీ వద్దకూ ఒక అరణ్యాన్నీ
నీడనీ కాంతినీ తీసుకువెళ్ళావు:
శీతాకాలపు రాత్రుళ్ళలో, అది ఒంటరిగా
అనుభూతి చెందినప్పుడు, నువ్వు ఒంటరిగా అనుభూతి
చెందినప్పుడూ,నువ్వు దానివద్దకు
నీ వద్దకూ ఆమె చేతుల గోరువెచ్చదనాన్నీ
ఆమె కళ్ళలోని కరుణనీ, ఆమె వక్షోజాల తల్లితనాన్నీ
తీసుకువెళ్లావు. ఎందుకంటే, నువ్వు
మరి కొంతకాలం జీవించి ఉండి,సంధ్యా
కాంతిలో కానీ చంద్రకాంతిలో కానీ పుష్పించే ఆ ఒకే
ఒక్క రహస్యపుష్పానికై నువ్వు
ఎదురుచూస్తూ ఉండగలవని.

నువ్వు దాని వద్దకు నీ పిల్లలను తీసుకువెళ్లావు. వాళ్ళు
దానితో ఆడుకునేందుకు
ఏమీ ఆశించకుండా ఎదురుచూడటాన్ని నేర్చుకునేందుకు
జీవించడంలోని వేదనని తెలుసుకునేందుకూ
నువ్వు దాని వద్దకు నీ పిల్లలను తీసుకువెళ్లావు. నెమ్మది
నెమ్మదిగా, నువ్వు
దాని సాన్నిహిత్యంలోకి నీ తల్లితండ్రులను తీసుకువెళ్ళావు.
ఎందుకంటే వాళ్ళు దానిని మరొకసారి
తమ అలసిన వృద్ధాప్యపు అరచేతులలో పొదివిపుచ్చుకుని
ప్రేమ ఉందనీ, తాము ఒకప్పుడు
సముద్రాలపై తాత్కాలికంగా ఎదురుపడి మరణించేంత గాడతతో
ప్రేమించీ రమించే ప్రయాణికుల్లా ఉండేవారమనీ
జ్ఞాపకం చేసుకునేందుకు, నెమ్మది నెమ్మదిగా నువ్వు దాని
సాన్నిహిత్యంలోకి నీ తల్లితండ్రులను తీసుకువెళ్ళావు.
మరణం ప్రేమంత శక్తివంతమైనదని తెలిపేందుకు నువ్వు
దాని వద్దకు సమస్థ మానవాళిని తీసుకువెళ్లావు

మొహసింతో, నీ రక్తంతో వాళ్ళ రక్తంతో, యుగాల ఆమె
ఎదురుచూపులతో ఆమె త్యాగంతో
నువ్వు దానిని పోషించావు. ప్రతి దినం ప్రతి క్షణం నువ్వొక ప్రార్ధనతో
దానిని పోషించావు. నీ వేదనతో
గాలిలో సంతకం చేసి నువ్వు దానికై నువ్వు నీకై ఎదురుచూసావు.

మొహసింతో, మన కోసం ప్రేమగా ఎదురుచూసే ఆ సమూహమే
మనకోసం తపించే ఆ సమూహమే
మనల్ని నిర్దాక్షిణ్యంగా వేటాడుతుంది

నీ జీవితాన్ని త్రుణపాయంగా ధారపోసిన ఆ ఒక్క పూవు, ఆ ఒకే ఒక్క
నీ రహస్య అస్తిత్వపు పూవు
మొహసింతో, ఆ ఒకే ఒక్క పూవు ఎక్కడకు వెళ్ళింది?

నెమ్మది నెమ్మదిగా

నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఇంత దూరం వచ్చాం మనం
నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఇంత దూరం జరిగిపోయం మనం
నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఈ ఎడబాటు కళను
నేర్చుకున్నాం మనం

ఎవరికీ తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతకాలం తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతవరకూ తెలీదు
ఎలా బ్రతికి ఉన్నామో మనం
ఎలా జీవించామో మనం

విరిగిన సమయాలలోంచీ
ఇపటికీ స్మృతితో పచ్చిగా ఉన్న
గాయాలలోంచీ,
మనం తరువాత మన పిల్లలకి
చెప్పుకునే
అవమానానలోంచి

ఎవరికీ తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతకాలం తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతవరకూ తెలీదు
ఎలా మనం
ఒక గూటిని నిర్మించుకునేందుకు
సంవత్సరాల తరబడి
రక్తంతో మట్టిని తరలించామో
ఎలా మనం
ఒక వంతెనని నిర్మించుకునేందుకు
శరీరాల్ని శిలువ వేసుకున్నామో
ఎలా మనం
ఒకర్నొకరు చూసుకునేందుకూ
ఒకర్నొకరు పొదివిపుచ్చుకునేందుకూ
తరచూ
మనల్ని కలిపి ఉంచే ఒక పదాన్ని
సృష్టించకునేందుకు తపించిపోయామో

ఎవరికీ ఇంతకాలం తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతవరకూ తెలీదు

నువ్వు అక్కడే ఉన్నావు
ఆమే అక్కడే ఉంది, అరచేతిని అరచేతితో
పెనవేసుకుని
మనవైపూ, మనల్ని నింపివేసే
రాత్రుళ్ళవైపూ, చీకటి వైపూ
సూర్యరశ్మివైపూ, మంచువైపూ వర్షంవైపూ
చూసే పిల్లలూ అక్కడే ఉన్నారు

ఎవరికీ తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతకాలం తెలీదు
ఎవరికీ ఇంతవరకూ తెలీదు
ఎలా మనం
దినం తరువాత దినం
రాత్రి తరువాత రాత్రి
క్షణం తరువాత క్షణం
చనిపోతూ జీవించామో.

ఇక ఇప్పుడు, ఒక ఇప్పుడు మాత్రమే
మళ్ళా మనం తిరిగి మొదలు పెట్టి
అందరికీ చెప్పవచ్చు

ఎలా మనం
నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఇంత దగ్గరకు వచ్చామో
ఎలా మనం
నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఇంత దగ్గరిగా జరిగామో
ఎలా మనం
నెమ్మది నెమ్మదిగా
ఈ ఒకటిగా ఉండే కళను
నేర్చుకున్నమో.

ఇక మనం
ఇక, ఇప్పటికి
నిశబ్దాన్ని తనని తాను మాట్లాడనిద్దాం.

ఎందుకంటే

వేకువజాము నాలుగు గంటలకు పెద్దగా చెప్పటానికేమీ ఉండదు, కాకపోతే
ఒక గీతం ప్రాణం పోసుకుని నెమ్మదిగా
కలలో కాంచిన ఒక పసుపుపచ్చ పిట్టై కాసేపలా ఎగిరి ఆపై నెమ్మదిగా ఒక
ఒంటరి తెమ్మరెలా మారి
ఒంటిరిగా కూర్చున్న ఒక ఒంటరి ఒంటరి మనిషిని జాలిగా తాకుతుంది. ఇక

బయట ఆకుపచ్చని చెట్లపై నారింజ రంగు కాంతి జల్లై కురుస్తుంది, ఎందుకంటే

ఒక గంట తరువాత ఈ దారి వెంట తన మనవరాలు లేకుండా ఒంటరిగా నడిచే
మనిషి, కొమ్మల మధ్య దాగున్న మార్మిక పక్షుల కలలనూ
ఒంటరి సాలీళ్ళ గూళ్ళ నాదాలనూ వినవచ్చు, ఎందుకంటే అతడు గూళ్ళలోంచి
రాలిపడిన పసుపుపచ్చ పిచ్చుక పిల్లలను
అరచేతులలోకి తీసుకొని ముద్దాడి, అవి ఆకాశపు పూవు చుట్టూ తిరుగాడే
సీతాకోకచిలుకలలుగా మారడాన్ని విబ్ర్రమం నిండిన నయనాలతో చూడవచ్చు.

ఎందుకంటే అతడు సంవత్సరాలుగా తను తన పిల్లలకై, ప్రియురాళ్ళకై చిందించిన
రక్తపు బొట్లను లెక్కపెట్టుకుంటూ మనస్సులో మరోసారి
ఇలా మననం చేసుకోవచ్చు: నిజానికి వేకువజాము నాలుగు గంటలకు
చనిపోడానికి సిద్ధంగా ఉన్న మనిషికి చెప్పటానికి పెద్దగా ఏమీ ఉండదు

అస్థిత్వపు అంచున

అస్థిత్వపు అంచున
కొన ఊపిరితో, ఆఖరి చూపులతో
ఎల్లప్పుడూ
నిన్ను అంటిపెట్టుకునే ఒక స్త్రీ ఉంటుంది
అస్థిత్వపు అంచున
మరణానికి ముందు, జననానికి ముందు
ఎల్లప్పుడూ తుడిచివేయబడే
నిన్ను అంటిపెట్టుకునే
అతడి ప్రస్థుత వర్తమానం ఉంటుంది
అస్థిత్వపు అంచున
భూమి మొదటి స్పర్శలో
మెరుస్తోన్న మొదటి మంచు బిందువులు
కనిపించని చిగురాకులను
చీల్చక మునుపునుంచీ
ఎల్లప్పుడూ
నిన్ను అంటిపెట్టుకునే ఒక తపనా,
దిగులూ మొదలయ్యాయి

అస్తిత్వపు అంచున
మరో పరిమళ సమయపు శకలంలోకి
వీడుకోలు చెబుతూ వెడలిపోతున్న
పురుషుడి విషాద సముద్రపు తీరాలను
తాకాలని తపించే
మరొక పురుషుడి నయనమూ ఉంటుంది

అస్థిత్వపు అంచునే
ఒక పిల్లవాడి కళ్ళ నుంచి
రక్తం అనాదిగా స్రవిస్తోంది
అస్థిత్వపు అంచునే
ఉగ్గపట్టుకున్న పెదాల మధ్యనుంచి
ఒక ఆక్రందన
అనంత విశ్వంలోకి ఎగిసిపోతుంది
అస్థిత్వపు అంచునే
ఒక ప్రార్ధన ఒక ఉనికి ముందు
మోకాళ్ళపై ఒరిగిపోయి
ఇక ఎప్పటికీ ప్రేమింపబడలేని
ఇక ఎప్పటికీ తాకలేని
అతడి జీవితపు, ఆమె జీవితపు
జ్ఞాపకపు సమాధి ముందు
ఒక దీపమై వెలుగుతుంది
అస్థిత్వపు అంచునే
రేపటి కనిపించని
వినిపించని వెక్కిళ్ళు
రేపటి ఉన్మాదపు
నిదురరహిత రాత్రుళ్ళూ
రేపటి ఇప్పటిదాకా వినని
కోరికల ఖగోళాలూ, ఒక ఉనికిని
అసంక్యాఖంగా తుంపులు చేసే
ఖడ్గాలూ, నువ్వూ నేనూ అన్నీ
ఒక అస్థిత్వపు అంచునే.