నువ్వు

- ఎక్కడో ముడుచుకుని ఉండి ఉంటావు నువ్వు -

అంతస్థుల అంచులపై అలసటగా వాలి,విరుగుతున్న రెక్కలని మాన్పుకుంటూ

అలా తపనగా, కనిపించని అరణ్యాల వైపు చూసే

ఈ అంతస్థులలో ఇమడలేని ఒక తెల్లని పావురం 

నీవు అని తెలుసు నాకు. దారి తప్పి 

ఈ లోహ రచిత, నరమాంస భక్షక ప్రదర్శనశాలలో, మానవ విపణి కేంద్రంలో   

నీ గుండెను ఉగ్గపట్టుకుని తిరిగే బాలింత కనుల 

బాలికవూ, నెమలీకవూ నీవు అని తెలుసు నాకు-  

ప్రతి రాత్రీ,నీడలతో పోరాడీ పోరాడీ ఓడిపోయే,ఒక దీపకన్యవనీ,దిగులు కలువవనీ   

అశ్రు పవనాలలో చిక్కుకున్న ఓ లేత చిగురాకు 

నీవనీ తెలుసు నాకు. అరచేతులు, లోయలంత 

చీకట్లయితే, వాటిలోకి నిర్ధ్వంధంగా రాలిపోయే, చినుకు చిక్కుకున్న ఓ పూవువి నీవు 

అనీ తెలుసు నాకు. ఒంటరిగా మళ్ళా, రాలిపోయిన  

ఆ లోయల్లోంచి ముఖాన్ని ఎత్తి, చెమ్మను తుడిచి 

ఇక దీపంలోని చీకటినీ, చీకటిలోని దీపాన్నీ వెలిగిస్తే  

ఈ అక్షరాలకు ఇంత తల్లితనం, తల్లి వక్షోజాల తొలి 

పాల వాసనా, తన జోలపాటా, మాటా, నిదురా ... 

మరి ఇదంతా తెలిసి, 'ఎక్కడో ముడుచుకుని, గీరుకుపోయే హృదయంతో, ఎక్కడో 

కంపిస్తూ, పిగిలిపోతూ, తిరిగి ఏకం అవుతూ, మళ్ళా 

అంతలోనే, నలుదిశలా పొగమంచు తెరలై చీలిపోతూ 

ఎక్కడో ముడుచుకుని కూర్చుని ఉంటావు నువ్వు-'

అని నేను వ్రాస్తూ కూడా, "ఎలా ఉన్నావు నువ్వు?"

అని ఎలా రాయను నేను? అని ఎలా అడగను నేను? అని ఎలా చూడగలను నిన్ను?