మన/తల్లులు

ఎలా రాయటం ఈ నొప్పిని? మహా తీవ్రత ఏమీ కాదు కానీ,గుండెలో ఒక గాజు దీపం పగిలింది-

ఏరుకో  ఇక ఆ పెంకుల్ని కళ్ళలోంచి, కాంతి కణాలని తీసేవేసి.పూడ్చుకో ఇక ఆ ముఖాన్ని అరచేతుల్లోకి,ఉరితాళ్ళ వలే ఊరిన,తల ఎత్తలేని ఒంటరి కాలాలలోకి. రాత్రయితే త్రవ్వుకో ఒక సమాధిని -కడుపు చీలిపోయినట్టు, పేగులు రాలిపోయినట్టూ,వాటిని చేతిలో పట్టుకుని.తెగిపోయి,నీకు నువ్వే చెప్పుకోలేక, విరిగిపో. ఊగే నీడల,అంతు లేని వలయాల అంగాంగ లోకాలలోకి-

ఎన్నడూ అడగకు ఒక చేతినీ, మాటనీ, సహపద్మపు సువాసననీ. 

తినగా తినగా తినగా వాళ్ళు ,ఇంకా ఏమన్నా మిగిలి ఉంటే  నీకో శరీరం, దాచుకో భద్రంగా నీ బాహువుల మధ్య,మిగిలిన ఆ సుమాలయాన్ని. చూపించు ఒక్కసారి, చెక్కివేయబడ్డ వక్షోజాలని. వినిపించు మళ్ళా మళ్ళా పురుషాంగం అయిన దేశాన్నీ,దేశం దేవుడూ అయిన రాజ్యంగాన్నీ,రాజ్యం పీలికలు చేసిన నీ యోనినీ. నవ్వు ఒక్కసారి గట్టిగా, పురాణాలూ పుణ్యాత్ములూ ఉక్కిరి బిక్కిరి అయ్యేటట్టూ, నివ్వెరపోయేటట్టూ.చూడనిది ఏదో ఇవ్వు.నీకు ఇవ్వనిది ఏదో పొందు. అల్లు, నరాలని పెనవేసి, నిన్ను నువ్వు రాసుకోగలిగే ఒక నెత్తురు కాగితాన్ని. స్ఖలించు ఒక్కసారిగా,ఈ విశ్వం మొత్తమూ తిరిగి ప్రారంభం అయ్యేటట్టు. ఉన్నది ఏదో విసురు. నీకు దాచినది ఏదో పెగల్చుకు పో -

అమ్మా, నా తలుపులమ్మ తల్లీ, నా గ్రామ దేవతా, దీపం కాదు, దేహాన్ని వెలిగించు. చీకటిని కాదు దేవతా దివ్య వాచకాలని తగలబెట్టు.ముట్లు లేని,విసర్జించలేని,స్త్రీత్వం లేని ఆ మహా కథనాలనేవో ముక్కలు ముక్కలు చేసి పెట్టు.నీ గర్భ సారంగ సంగీత మహా లయ విన్యాసాలనేవో నువ్వే చూపెట్టు.  

అమ్మా, తల్లీ - ఒళ్లంతా పొక్కిలయ్యి,కళ్ళంతా నెత్తురు చినుకులయ్యి కూర్చున్న ఆదిమ ఆదివాసీ,నా తండ్లాటల తల్లీ, కొడుకులను కోల్పోయిన యాదమ్మా,తాయమ్మా,నలిగిన పాదాల,అడుగంటి పోయిన కడుపుల అమీనమ్మా, ఖండిత అంగాల, తగలబడ్డ నా తెలంగాణా తల్లీ 

  

నీ చేతుల్లో గాజు దీపమేదో,కత్తై,కొడవలై,పువ్వై,సూర్యుడై పూర్ణ చంద్రబింబబై వికసించింది -ఎలుగెత్తి ఏడ్చింది. ఎలుగెత్తి నవ్వింది. బిడ్డా అని నువ్వు హత్తుకున్న నీ గరకు అరచేతుల మధ్యకు ఈ ముఖం ఈ వేళ నిశ్శబ్ధంగా నాటుకుపోయింది, నీ హృదయ ధ్వనితో కప్పబడింది-

ఇక రేపు నీ అరచేతులలోంచి మొలకెత్తే, ఒక  మాట, ఒక్క మాట, ఒకే మాట ఎవరిది?