నా చిన్న లోకం

- ఇవే చెట్లు. వాటి ముందు కూర్చుంటాను, పెద్దగా చేసేది ఏమీ లేక -

ఇదొక చిన్న లోకం. నా చిన్న లోకం -
అప్పుడప్పుడూ నేను బ్రతికి ఉండటానికి కారణం ఇవే: చల్లటి నీడలు
పూవులై ఊగుతూ తూగుతూ గాలితో

ఊయలలూగే లోకం. ఏమీ ఉండదు
ఇక్కడ.ఇటు చూడు - కనురెప్పల
వలే చలించే ఆకులు. పరదాల వలే
వీచే కాంతి. మట్టిలో ఆడుకునే పిల్లలూ, మట్టి అంటని, పడి లేచే వాళ్ళ అరుపులూ -

ఎవరో వస్తుంటారు. ఎవరో నిన్ను
తాకి, నవ్వుతో వెడుతుంటారు -
నుదిటిపై ఉంచిన ఒక అరచేతి పసుపు వాసనేదో కూడా అప్పుడు నీలో - ఒకరి
ముఖంలో ముఖం ముంచి

పరిశుభ్రం చేసుకున్నప్పటి 
విరామమూ, శాంతీ: మరి
నమ్ముతావా ఇప్పుడయినా
మనుషుల్లో తోటలూ, తోటల్లో మనుషులూ ఉంటారంటే? ఆహ్ ఏమీ లేదు

ఒక మధ్యాహ్నం. ఒక గూడు -
ముడుచుకున్న రెక్కల్లోని
గోరువెచ్చని నిద్ర. కొమ్మల్లో
మిలమిలా మెరిసే ఆకాశం-
మెల్లిగా మబ్బులు కమ్ముకుని, చిన్నగా చెట్లు వీచి, గడ్డి ఊగిపోతే, తెరుచుకోబోయే

వాన తలుపుల ముందు
నువ్వూ, నేనూ, తనూ -
ఉఫ్ఫ్. ఇక అడగకండి నన్ను ఇప్పుడైనా,దివ్యాత్మ సత్యాల గురించీ వాస్తవాల గురించీ-

చూడండి: ఒక చిన్ని చినుకు

మట్టిని తాకి, వేల పూవులై చిట్లి 
ఎలా వొళ్ళు విరుచుకుంటుందో!