గుండెకు దగ్గరగా చేరి, వెచ్చటి ఊపిరితో
ఊడిన గుండీని తిరిగి పెట్టినట్టు
ఆమె అప్పుడప్పుడూ, నేను లేనప్పుడు వచ్చి
గదికి వేసిన గొళ్ళెం మధ్యగా
ఒక చిన్న కాగితం ఉంచి వెళ్ళేది.
ఈదురుగాలికి రహదారిపై దారినీ ఖాళీనీ గాలినీ
తాకుతూ కొట్టుకువెళ్ళే
ఎవరో పిల్లలు చింపి పడవేసిన కాగితంలా నేను
గదికి చేరుకున్నప్పుడు
గొళ్ళెం మధ్యగా దాచిన ఆమె దేహపు సువాసన
తెరల్లో ఇరుక్కునేవాడిని
రాత్రి మరచిన జాబిలినుంచి, పగలు వచ్చిన కాంతి
కొన్ని నక్షత్రాలని తెంపుకు వచ్చినట్టు
కాగితంపై మెరిసే కొన్ని పదాలు. అవి ప్రతిబింబాలు:
"నేను నీకోసం వచ్చాను. గదికి
తాళం వేసి ఉంది. ఎక్కడికి వెళ్లావు చెప్పకుండా?"
ఇన్ని మరిన్ని సంవత్సరాల తరువాత నేనా గదికి
నా మదికి, అలసట అరుస్తున్న
మట్టి కమ్ముకున్న సంచార ఆదివాసి కనులతో
ఏ కాగితమూ లేని గొళ్ళెం వైపు చూస్తాను. బహుశా
రుతువు మారింది. మంచుతెరల
మోహపు దినం మృత్యు రాత్రిగా చీలినట్టు
కోల్పోయినతనం ఇప్పుడు తలుచుకునే అక్షరాలుగా
అనాధ పదాలుగానూ మారింది.
అయితే, ఈ గొళ్ళెం గూడులో ఒకప్పుడు పొదిగిన
అక్షరాలు ఇప్పుడు ఎక్కడ రెక్కలతో
ఏ ఆకాశంలో సంచరిస్తున్నాయ్?
_______________________________________________________
* ఒక (పాత) వాచకం
No comments:
Post a Comment