తన వదన వలయంలో అరచేతులని ముంచావు
చేతికి అంటిన రంగులు, వేళ్ళను తాకిన
చూపులు, తన కళ్ళల్లో విరిసిన పూవులు
తనవా నీవా? ఎప్పటికీ అడగకు
ముఖ్యంగా పిల్లలని, ఆడుకుంటున్న పిల్లలని
నీడలు ఏవని నీడలలోకి రమ్మని:
నవ్వుతుంది సూర్యరశ్మి. ఊగుతోంది లోలకమై
ఎగిరెగిరి వాలుతోంది పిల్లల ముఖాలపై
వెన్నెల వానల సీతాకోకచిలుకై: రమ్మని అనకు
ఎప్పుడూ వాననీ గాలినీ వనాన్నీ
నీ ముద్రిత హృదిత చెరసాలలోకి.
విప్పిన అరచేతులలో వృద్ధాప్యం నవ్వుతోంది
నీ నడుము చుట్టూ చేతులువేసి
ఒక పసివదనం ఏడుస్తోంది
మృత్యువు ఒక పదమై
మరొక పదాన్ని లిఖిస్తుంది. నిన్ను
పరిహసిస్తూంది
మిత్రశోకం. శోకస్నేహం
దూర ద్రోహమై తీరని దాహమై వేధిస్తోంది.
కరుణ లేక కంపిస్తోంది
తన వదన విలాప వలయంలో చేతులు ముంచావు
ఒక ఉరుమునీ, ఒక మెరుపునీ
సంధ్యాకాశంలోకి ఎగిరి
అంతలోనే నీలోకి రాలిన పక్షులనీ
తోడుకొని వచ్చావు:
ఇక రాత్రయ్యిందా? ముడుచుకున్న పసిచేతులలో
ఇక నిదుర నిదురించిందా?
హితుడా మోహితుడా సమ్మతంలేని స్నేహితుడా
నిరంతరం కురిసే వర్షాలలో
నువ్వు బతికి ఉన్నావో లేదో అని
ఎప్పుడూ ఎవరినీ అడగకు:
No comments:
Post a Comment