వొదిలివేసిన చేతిని పొదివి పుచ్చుకున్న
ఆమె అద్దం అదే పదాన్ని విసిరికొట్టింది
తప్పు. తప్పు. తప్పు. అంతా తప్పు.
తప్పుకో. తప్పు ఒప్పుకో.
నవ్వే నోరు మాట్లాడలేదు. మాట్లాడే
నోరు వీడ్కోలు పలుకలేదు.
అర్ధం అనర్ధం అంతా నీవే. ఇక స్త్రీలతో
నీకేం పని? కొరుకు. తిను.
ఈ లోకాన్ని నమిలి నమిలి
కాలంకావలగా ఊసి విసిరికొట్టు.
ఇక ఈ మనుషులతో నీకేం పని?
రొట్టెను అందించి ఆ అరచేతులే
నీ పెదాలకు రాళ్ళను అందించాయి
జన్మనిచ్చిన దేహమే/దేశమే
నిన్ను మృత్యుభిక్షువుని చేసాయి
మధువుని తాగి అమృతమయిన
వారి హృదాయాలే తిరిగి నిన్ను
పద బహిష్క్రుతుడని చేసాయి
బహిష్క్రుతి అయిన/బాహిర్ కృతి వంటి
తననే, తన తనువునే నీకు
నీడలు లేని జాడలుగా మార్చాయి
తప్పు. తప్పు. అంతా అచ్చు తప్పు.
తప్పుకో. ఒప్పుకో.
ఈ ప్రార్ధన పాపాలలో ఒదిగిన పుణ్యంలేని
శాపానివి నీవు. పరిణితి లేని
ప్రధమ పంక్తి నీవు. నిలువు చీకట్లలో
మిగిలిన శ్వేతరేఖవి నీవు
చూడు ఇక్కడే, ఇక్కడే ఈ దినానంతానే
ప్రభువు పరమపదించింది
అతడి కన్నీళ్లు రాళ్ళయి నిర్మాణమై
ఆకాశాన్ని పూవుగా మార్చింది ఇక్కడే
పూవులో తేనెగా నిశ్శబ్ధం ఊరి
తన స్వరంగా మారింది ఇక్కడే. ప్రేమ అంటే
ఏం చెబుతావ్? రా ఇక్కడికి
ఒక దీపం వెలుగుతోంది
రెండు అరచేతుల మధ్య
ముగిసి ప్రతిధ్వనిస్తున్న
అంతిమ పదమై. ఇక నువ్వు
చనిపోయినా పరవాలేదు=
________________________________
* in memory of Jaques Derrida (excerpt)
No comments:
Post a Comment