తటిల్లత

వెలసిపోయి ఉన్నాయి గోడలు, కాంతి లేక -
వాటిపై పసుపు ఛారలని తాకుతూ
కొమ్మలు. ఊగీ ఊగక, సంధిగ్ధంగా ఆకులు -
దాదాపుగా, వాన పడేట్టుగా ఆకాశం -

రెండు చేతులనూ బల్లపై ముడిచి, ఓరగా 
వాటిపై తలను వాల్చి, కిటికీలోంచి
బయటకు చూస్తూ పడుకుని ఉంది తను
అటూ ఇటూ ఊగే గాలై, కనులై. ఇక

సరిగ్గా అప్పుడే,  సరిగ్గా ఆ క్షణానే, అక్కడే
జీవించడం అంటే ఏమిటో మరి 
ఆకస్మికంగా తెలిసి వస్తుంది నీకు: వానై!