రెండే రాళ్ళతో

రెండు రాళ్ళు ఏరుకుని నీ పక్కగా కూర్చున్నాడు నీ పిల్లవాడు -

ఒకదానితో మరొకదానిని మ్రోగిస్తూ ఒకదాని తరువాత మరొకదానిని ఎగుర వేసి పట్టుకుంటూ ఒకదానితో మరొకదానిని కొట్టుకుంటూ అట్లా సమయం గడుపుతూ -

ఈ లోగా సాయంత్రం అయ్యింది. చీకటీ పడింది. ఎక్కడో దూరంగా గుడిసెల్లో దీపం వెలిగింది. చల్లటి గాలి రిఫ్ఫున వీచి వెళ్లి పోయింది. శరీరం వణికింది. పక్షుల రెక్కల కింద రాత్రి సద్దుమణిగింది. అలసట, కట్టెల పొయ్యిలోంచి ధూపం వలే లేచి నిదుర నయనాలతో కమ్మేసింది. ఎందుకో మరి గుబులయ్యింది. లోపలేదో బావురుమంది -

రెండు రాళ్ళు ఏరుకుని నీ పక్కగా కూర్చున్నాడు నీ పిల్లవాడు - 

పాపం: ఒక్కడే. రెండు రాళ్ళతో.

ఒక నువ్వు ఒక నేను అనే 

రెండే రెండు రాళ్ళతో!

ప్రశ్న

"ఎలా ఉన్నావు? She asks

I think over

and say:

"Like a whisper
Like a whimper

And like, పొంగి పొర్లే జ్వరంతో

నిద్దురలో

నీ పిల్లవాడు పెట్టే

కలవరింతలా
ఇంకా..."

"Shut up 

You idiot" She says

I giggle

And the poem 
ends

this
way.

చెట్ల కింది గాలి

తను లేవదు అక్కడ నుంచి
అలాగే అక్కడ ఆ గదిలో చాలా సేపు, అతను తేలికగా అనేసి వెళ్ళిపోయిన
మాటలతో -

రాత్రి: చీకటి. ఎవరి కోసమో
ఎదురు చూసీ చూసీ, తలుపు తట్టినట్టయ్యి పరిగెత్తుకు వెళ్లి చూస్తే అక్కడ
ఎవరూ లేనట్టు

జీవితం. తన ముఖం.
పొడుచుకునీ పొడుచుకునీ పక్షుల ఈకలన్నీ నెత్తురుతో చెల్లాచెదురైనట్టు
ఇల్లు -

తన వొళ్ళు. ఇక కళ్ళు
తెరవని ఒక పక్షిపిల్ల ఏదో ఒకటి అక్కడక్కడే ఎగురాలేకా అరవలేకా రాత్రి
చలిలోకి

గడ్డ కట్టుకుపోయి
"అమ్మా ఆకలి" అని పాప అంటే ఇక ఎప్పటికో నెమ్మదిగా లేచి కళ్ళూ
ఇల్లూ

తుడుచుకుని
పొయ్యి వెలిగించి కిటికీలు తెరిస్తే ఎక్కడో దూరంగా చుక్కలు. పల్చటి
పొగమంచు

మరలిపోయే చినుకులు -
తనకి దూరంగా ఎక్కడో పగలంతా గాయపడి, ఇక రాత్రికి నెమ్మదిగా
స్థిమిత పడే

రావి చెట్ల కింది సన్నటి గాలి.  

స్మృతి

సాంధ్య సమయాన 

ఒక స్మృతి  ఏదో నీలో:
నెలలు నిండని కడుపులోని బిడ్డ హటాత్తుగా కదిలినట్టూ కలవరపెట్టినట్టూ
ఇక అక్కడే

ఆయాసంతో కూలబడి
నువ్వు ఆ చల్లటి గాలిలో పల్చటి చీకటి తెరలలో పొట్టపై చేయి వేసుకుని
జలదరింపుతో

దూరంగా ఒక ఇంటిలో
మిణుకు మిణుకుమనే దీపపు కాంతిని తదేకంగా చూస్తూ మిగిలినట్టూ
ఒక స్మృతి ఏదో
నీలో 

ఉగ్గబట్టిన నొప్పైతే

ఇక
ఆ పూటంతా నీలో
సగం అల్లిన స్వెట్టర్ వాసన. పాత దుప్పటి ముక్కలతో ఇష్టంగా
చేసిన

ఒక చిన్న పరుపు -
నువ్వు జాగ్రత్తగా ఎంపిక చేసుకుని కొనుక్కుని వచ్చిన చిన్నచిన్న
బొమ్మలూ

అల్లుకున్న ఓ ఊయలా
చలించే నీ మట్టి గాజుల శబ్ధంతో, నీలో కదిలే నీటి చెలమల అలికిడితో
అట్లా

నిరంతరాయంగా

ఊగుతూ
ఊగుతూ
ఊగుతూ - 

మాట

రాత్రి -

మూసిన కిటికీలతో
ఇల్లు: సాయంత్రం గడప ముందు బెంగటిల్లిన కళ్ళతో ఎదురుచూసే
ఓ పాపై -

ముసురు -

మరెక్కడ నుంచో
నింపాదిగా అవిసె చెట్లపై నుంచి వీస్తో పల్చటి పొగై నీలోకి వ్యాపించే
మంచు:

సమయం -

ఎవరినో స్మరిస్తూ
నీ బల్లపై వెలిగించని దీపం వద్ద నిస్త్రాణగా వాలిపోయిన రెండు అర
చేతులు -

(ఆ) తరువాత -

అవును. నువ్వు
ఊహించిందే నిజం: మసి పట్టిన బుగ్గలతో ఎండిన నీటి చారికలతో
విరిగిన

ఒక బొమ్మని
గట్టిగా హత్తుకుని ఎదురుచూసే ఆ పాప వద్దకు రాలేదు ఎవ్వరూ
వడలిన

ఆ పూరేకును
చిన్నగా తమలోకి పొదుపుకుని - ఒక జోలపాటై ఒక తల్లి మాటై -
మెత్తగా

పలుకరించేందుకు!

మంచు

నిదురించే ముందు
చాలా జాగ్రత్తగా, తలుపులన్నీ గడియ వేసి ఉన్నాయో లేవో అని చూసి వస్తుంది
తను -

గదిలో ఒక దీపం.
దీపపు వెలుగులో వస్తువులూ, మంచంపై ఫాను రెక్కల నీడలూ, అమర్చిన దిండ్లూ
తెరవని దుప్పట్లూ -

"You can rest
now. These are the little things that make us live: for one more day.
What can we do?

చింతించకు -
దా ఇట్లా. నిద్రపో నాలో
కొంచెంసేపు" అని అంటుంది తను. ఇక గాలిలో రాలుతున్న పూలతో చెబుతున్నట్టు
తనలో తాను

గొణక్కుంటూ
లేస్తాడు అతను: "the world
Is a word and a door that no one knocks anymore." అని అనుకుంటూ -
ఇక ఆ తరువాత

పడక గదికి ఆవలగా
రాత్రంతా మసక కాంతిలో, డైనింగ్ టేబుల్పై, తెరచిన బాల్కనీ కిటికీలలోంచి వీచే
చల్లని గాలికి
వొణికే

గాజు పాత్రలోని
రెండు పూలూ, అన్నం పాత్రల్లోనూ పింగాణీ పేట్లపైనా చేరే చెమ్మా, మెత్తని దుమ్మూ
అతని హృదయంలో నెమ్మదిగా
గుమికూడే

నువ్వు ఎన్నడూ చూడని
చూడలేని
రాత్రి మంచు -

లేదు

రాత్రి స్వప్నం:
నీ హృదయంలో, నీ అనుమతి లేకుండా వచ్చి ఎవరో ఆర్పిన దీప
ధూపం -

స్వప్నకాలం:
శీతాకాలపు గాలుల్లో, రాలే ఆకుల్లో, మరెవరి చేతుల్లోనో నలిగే
నీ శరీరం -

కాల గమనం:
నేను స్వప్నించలేదు దీనిని: నువ్వు వ్రాయలేదు దీనిని. కానీ
నిన్న

నేల రాలిన
నువ్వు గూడు అవుదామని అనుకున్న, ఇంకా కళ్ళు తెరవని
ఒక పావురం పిల్ల
ఏదో

ఈ పూట
ఇంకా అక్కడే మిగిలి లేదు -

ప్రార్ధన

గాలి -

నా శ్వాసలోంచి
పూచే నీ రాత్రి: నీలోంచి ఎగిరి వచ్చి నన్ను నింపే ఒక
పూల తావి -

చూపు -

నీ శరీరంలో తేలే
నా వేకువ నావ: నీలోంచి ఎగిరి వచ్చి నన్ను నింపే ఒక
అత్తరు కల -

బ్రతుకు - 

మన మధ్య వొణికే
ఒక రహస్య దేహ దీపం: స్పర్శ. గుమికూడే నీడలూ కోరికా
చీకటీ విచిత్రం

ఒక గగుర్పాటూ
మనం: అవిభక్త కవలలం, పరస్పర పరిమళం: మనం. ఇంకా 
అతనూ
ఆమె -

ఇక - అందుకని
పట్టించుకోకు నువ్వు ఎవ్వరినీ: మరణించేందుకు మనకు
ఈ వేళ ఇక

ఎవ్వరి పదాలూ
అవసరం లేదు -

amen. 

4

1.

శీతాకాలపు వెన్నెల: గాలి చుక్క -
కొమ్మల్లో మెసిలే
పసి రెక్కలు -
2.
దారిలో
నీడలు: చెట్ల కింద వడలిన ఆకులు.
స్నేహితుడా

మరి
నీ ముఖమే గుర్తుకు వచ్చింది
కొమ్మకి ఊగిసలాడే ఒక
తడిచిన గూడును
చూస్తే -
౩.
శీతాకాలపు చీకటి: రాత్రి తాకిడికి
నేలకు మోకరిల్లిన
ఒక గడ్డి పరక -
మంచు
4.
ఇక
నీళ్ళల్లో
ఎక్కడో నీ కళ్ళల్లో చెదిరిన ఒక
చంద్రబింబం -

ఎవరన్నారు
నేను నీలా ఒంటరిని
కానని? 

పిలుపు

పదం -

నెత్తురులో ఒక పదం: నువ్వు. 

పదం నెత్తురై ఒక మొగ్గై  పుష్పించే మంచుగులాబీ పూవువి   

నువ్వు  

వాక్యం -

ఎందరివో కన్నుల పవిత్ర జలం:
నువ్వు. వాళ్ళ హృదయాలలో లంగరు వేయబడి అలా తేలికగా
ఊగే

లయబద్ధమైన శ్వాసవి
నువ్వు -

అంతం -

ఇక 

దినానంతాన 

నీలోనూ నీ పదాల మధ్య నిశ్శబ్ధంలోనూ పూర్తిగా మునిగి 

ఒక దివ్యకాంతిలో 

కనుమరుగయ్యెను 

అతను -

ఇంతకూ 

శ్రీకాంత్ అనేనా 

నువ్వు అతనిని, కపోతాలు కలకలంతో నింగికెగసే వేళల్లో 

తడబడుతూ 

పిలిచినది? 

రహస్యం

దారి -

లేతెండ:
చెట్ల నీడల్లో నిమగ్నమయి ఒక సీతాకోకచిలుక
నువ్వు -

అప్పుడు

గాలి -

పచ్చికలో
నీ శ్వాస. నీ శ్వాసలో తన నయనాల తడి. చూడు:
రమ్మని నిన్ను
చిన్నగా

పిలిచే
ఎవరో -

(ఇక )
గూడు

నీ దోసిళ్ళలో
పుష్పించే తన దేహదీపం: ఒక మృత్యు సుగంధం -
జ్ఞప్తికి తెచ్చుకో
మళ్ళా ఒకసారి

నిన్ను
నువ్వు -


నువ్వు వెళ్ళాల్సినా
చివరి దారి
ఇదే -

వివర్ణం

విస్మృతి -

తన వేలితో తాకబడిన ఈ రాత్రి చెలమలో - పూలవర్ణాలు. ఇక 

ఎవరిదో శ్వాస అతని నయనాల్లో 

చంద్రబింబమై -

స్మృతి - 

ఎవరిదో ఒక మాట ఈ చెట్ల మధ్య వేణువై, వెదురు వనాల 

పరిమళమై,వొణికే తన అరచేతుల్లో 

ఒక ప్రమిదెయై -

మెలకువ -

ష్: నిశ్శబ్ధం. మాట్లాడకు: గుర్తుకు తెచ్చుకుంటున్నారిద్దరూ  

వెన్నెల రంగుల వేణుగానాన్నీ ఒక 

దీప దాహాన్నీ!