వృధా

పూలలాంటి కాంతిలో తను.

తెరచిన తలుపులూ, కిటికీలూ, గాలికి కదిలే ఆకులూ, ఎగిరే పక్షులూ
మరి ఎక్కడి నుంచో పిల్లలు నవ్వే సన్నటి సవ్వడి
బాల్యంలోని అమ్మని గుర్తుకు తెచ్చే గాజుల అలికిడి -

చీకటిలాంటి అశాంతిలో అతను.

గోడలపై కదిలే నీడలని మెత్తగా తాకుతూ వాటితో మాట్లాడుతూ, బహుశా
నీకు చెప్పలేని నా లోపలి మాటలతో, రహస్యాలతో
నువ్వు చూడలేని ఉద్యానవనాలలోని పరిమళంతో -

ప్రేమలాంటి ఒక అస్పష్టతలో ఇద్దరు.

రెండు తీరాలను కలిపే కలలు. ఊరికే నిన్ను తాకి ఆనందించే పిల్లలు.
వాళ్ళ ముఖాలలో ప్రతిఫలించే వెలుతురూ, ఊరకే
అట్లా నిన్ను చూసి వెళ్ళిపోయే పగళ్ళూ రాత్రుళ్ళూ -

పూలలాంటి చీకటిలాంటి ప్రేమలాంటి కాంతిలాంటి

స్పష్టమైన అస్పష్టతలాంటి, వాళ్ళు జీవితం అని పిలుచుకునే ఆ చిన్ని చిన్ని
బరువైన క్షణాలూ, కౌగిళ్ళూ, కోపాలూ, మోహాలూ
నయనాలూ, చివరికి మిగిలే అశ్రువులూ, నిశ్శబ్ధం

ఇంకిన సమయాలూ, వాగ్ధానాలూ, పదాలూ - ఇద్దరి సమీప దూరాలూ
సృజనా, సృజనా, సృజనా
చివరికి ఇవన్నీ వృధాయేనా?