ఒక క్షణం

నీ నిశ్శబ్ధంలోకి
నీ ఒంటరితనపు ప్రాంగణంలోకి, తేలుతూ వచ్చే ఒక శబ్ధం -

చల్లటి గాలి వీచే సాయంత్రం. మబ్బులు పట్టి
మసకగా మారిన ఆకాశం. వేల పక్షులు ఒక్కసారిగా ఎగిరినట్టు
గలగలలాడే ఆకుల్లో నీటి పరిమళం.

తెరచాప లేపినట్టు, నేలపై నుంచి పైకి ఎగిసే ధూళి
భూమి ఒక మాతృ హృదయమై వేచి చూసే వేళల్లో, ఇళ్ళకు పరిగెత్తే పిల్లలు.
రెపరెపలాడే పూలు. నిన్ను ఎవరో

బిగియారా  కౌగలించుకున్నట్టు - మెత్తటి నొప్పితో
వ్యాపించే ఈ చీకటిలో, ప్రార్ధించే దోసిలి వంటి ఒక ఇంటిలో - జీవం పోసుకుని
ప్రాణవాయువై చలించే ఒక దీపం. నీకు లేని
ఒక సరళమైన కాంతీ, ఒక జీవన స్వీకారం -
*
నీ నిశబ్ధంలోంచీ
నీ ఒంటరితనపు ప్రాంగణంలోంచీ, తడచిన రెక్కల్ని విదుల్చుకుని తటాలున
ఎగిరిపోతుంది పావురం. కూడా బహుశా
నువ్వు ఇస్తానన్న ఓ గూడూ, ఒక పదం -

మరి ఇక మిగలిన
వాన వెలసిన ఈ నిశబ్ధంలో, ఈ డోలాయమాన క్షణంలో, ఈ రాత్రిలో
నిన్ను తమ రెక్కల మాటున పదిలంగా దాచుకుని

వెచ్చగా పొదిగి, నిన్ను కని
మరొక రోజుకి సాకేది ఎవరు?