అంతే

"ఎందుకో భయంగా ఉంది. ఎక్కువకాలం ఇక్కడ ఉండనని తెలుసు.
     అయినా, లోపలంతా గుబులు గుబులుగా ..."
 తన చేతిని గట్టిగా పట్టుకుని అన్నాడు అతను -

చీకట్లో, పల్చటి కాంతి ప్రసరించిన మొక్కల మధ్య, ఒంటరిగా కదిలే ఒక పావురం -
నిటారుగా నిల్చిన గోడలపై గాలికి చలించే నీడలు
మధ్యలో ముఖంపైనుంచి కదిలే కీటకాల సవ్వడి.
తెరమరుగవుతూ ఒక పల్చటి చందమామ, తన

అరచేతిలోంచి, రాత్రి దాగిన కుండీలోకి, నెమ్మదిగా ఇంకే
     బియ్యం కడిగిన నీళ్ళు. పక్కగానే, అతను చేరుకోలేనంత
సమీప దూరంలోనే, అతని అలసటలోనే
ఆ భయంలోనే, అతనికి ఎక్కువగా లేని
అతని - తన - కాలంలోనే, లోకంలోనే  

ఒక మంచుపొగ - తన శరీరం. కుండీలోంచి విచ్చుకున్న రెండు
ఎర్రెర్రని మొగ్గల వంటి తన నయనాలూ
తన చేతివేళ్లూ, అతనెన్నటికీ చేరుకోలేని
తన జీవితం, స్వప్నం జననం మరణం

- ఇంకా - రాత్రంతా, మొక్కల మధ్య చూపు లేక, ఏమీ తినలేక, అలా
ముణగదీసుకుని గుబులు గుబులుగా ఏడ్చే
అతని హృదయంలాంటి ఒక నల్లటి పావురం -