ఆ ఇల్లు

నువ్వు ఆ ఇంటికి వెళ్ళవు ఇప్పుడు
పాతబడిపోయింది ఆ ఇల్లు ఇప్పుడు
తలారబోసుకునే ఒక ముసల్ధానిలా, మగ్గిపోయి రాలిపోయే వేపాకులతో
వొంటరిగా నిలబడి ఉంటుంది ఆ ఇల్లు-

రంగులు వెలసిపోయిన గోడలూ, ఆవరణలో
పగిలిన పలకలూ, చెవులు రిక్కించి, మరి నీ
చేతి కోసమో, నీ మాట కోసమో ఒక ముదుసలి వలే ఎదురుచూస్తూ, గాలికి
బడబడా కొట్టుకునే గేటూ, అలజడిగా కదిలే

నీడలూ, మొక్కలూ, వీధుల్లో రికామీగా అరుస్తూ పిల్లలు -

నిజం.
నువ్వు వెళ్ళని ఆ ఇంట్లో ఏమీ లేదు ఇప్పుడు.

సాయంకాలపు ఎండ వాలిన గరకు చర్మం లాంటి
చికిలించిన కళ్ళ చుట్టూ ఏర్పడిన గీతల్లాంటి, తన
కంపించే పెదాల లాంటి, కుంగిన మోకాళ్ళతో నొప్పులతో, నడవలేని పాదాలలాంటి
అప్పుడప్పుడూ నిర్లిప్తంగా కదిలే ఆ కిటీకీలు తప్ప

ఆ ఇంట్లో ఒక అమ్మ ఉందా?  ఆ ఇంట్లో ఒక అమ్మ ఉండిందా? మరి
నీకు తను ఎప్పుడైనా గుర్తుకువచ్చిందా, ఆ
ఇల్లే అమ్మనా, అమ్మనే ఆ ఇల్లా అని మీరు

ఆ ఇంటిని కానీ, ఈ కవితను కానీ

ఎన్నడూ అడగకండి!