...

సాయంత్రం.

నీ చుట్టూ
క్షణం క్రితం దాకా నీతో ఉండి, ఇప్పుడు లేని వాళ్ళ సవ్వడి.
ఉదయపు అలలు ఒడ్డుకు కొట్టుకు వచ్చి, గులక రాళ్ళని తాకే సవ్వడి.
ఇసుకలోకి అలలు ఇంకి, నీలో ఊటలా ఉబికే నీళ్ళ వాసన చేసే అలికిడి-

అవును.
ఆ సాయంత్రమే, వాళ్ళు వెళ్ళిపోయినప్పుడు నీలోపలి తీరాన వీచిన యూకలిప్టస్ చెట్లు.
అవును - ఆ సాయంత్రమే ఎవరో నిన్ను వొదలలేక వొదులుతూ
ఏడుస్తూ నిను వీడి, నీ ఛాతిని కుంకుమ నీళ్ళలో ముంచి, నిన్ను

పూర్తిగా ఆర్పివేసిన రోజులు. చీకట్లలలో ఒక స్మృతి నక్షత్రమై మెరుస్తో
వాళ్ళు నిన్ను

రాజేసిన రాత్రుళ్ళు. వాళ్ళు నిన్ను తపింపజేసిన
రాత్రుళ్ళు. వాళ్ళు నిన్ను
శిలువ వేసిన రాత్రుళ్ళు-

అవును.

ఒక దిగులు సాయంత్రం.
జరగాల్సింది ఏదో జరిగిపోయింది. నీతో, ఒక జీవితంలాంటిది ఏదో
గడచిపోయింది. అంతమూ

అయ్యింది. రాసుకున్న కాయితాన్ని చించి
నిస్సహాయతతో నలువైపులా విసిరి వేసి, రాత్రిలోకి చెల్లాచెదురుగా
నలువైపులా రాలిపోయే వేళయ్యింది -

అవును.
నువ్వన్నది నిజం - గులకరాళ్ళ వంటి కనుల మాగ్ధలీనా -
తిరిగి వెళ్ళలేం
మనం

ఎప్పటికీ!