రాత్రిళ్ళు నువ్వు
నిదురించలేవు
పగళ్ళు నీవు
పరిగెత్తలేవు
నీ చుట్టూ ఉన్న సమస్థం
నిశ్శబ్దమవ్వగా
ఇంకా ఎంతమాత్రం
తొలి లేత కాంతిలో
నీకై వాలే పిట్టలకు
గుప్పెడు బియ్యం గింజలు
వేయలేవు
రక్తం చర్మంపై
ప్రవహిస్తుండగా
కళ్ళలో నిప్పులతో నీవు
నీ తమ్ముడిని
కౌగలించుకోలేవు
వాడి ఆటలలో
బొమ్మవు కాలేవు
అమ్మ చేతుల్లో వడలి
రాలిపోయిన
ఓ మల్లెమొగ్గలా తప్పితే
ఇల్లంతా వర్షంలా
కురియలేవు
నీడలతో నడవలేవు
నీళ్ళతో కలవలేవు
రాత్రి చందమామలో
వెన్నెలవై
ఆరుబయట కురియలేవు
గాలిలో తేలలేవు
కాగితపు పడవలతో
సాగలేవు
పచ్చిగడ్డిలో పొర్లాడే
కుక్కపిల్లతో
చిందులేయలేవు
కదలలేవు
మాట్లాడలేవు
అరిపాదాలలో నెగళ్లు రగిలి
నిదురించలేవు
నీ చిన్ని గుండెలో
గుబులు
నీ చిన్ని దేహంలో
కమ్ముకు వస్తున్న
వొణుకు
ఏం జరుగుతుందో
తెలియక
ఏం చెప్పాలో
అర్థం కాక
ముడుచుకుని
బెంగగా ఒకే ఒక
మహాప్రశ్నగా
మారి అడుగుతావు
అలా:
"అమ్మా అందరూ
నిదురోతున్నారు
నాకెందుకిలా?"
ఇక కాలం
అర్థం అవుతుంది నీకు
కొత్తగా
ఇక జీవించే ప్రక్రియ
అర్థం అవుతుంది నీకు
కొత్తగా
తెలుస్తుంది నీకు
ఒక కొత్త కాంతి
లీలగా
అర్థం అవుతుంది నీకు
మృత్యువు
ప్రప్రధమంగా
నిను వీడని
ఒక ప్రమిదెపు
వెచ్చదనంలా
నువు తాగిన
నీ తల్లి
తొలి పాల
చల్లదనంలా=
జీవించు:
పూర్తిగా ఈ భాదను
అనుభవించు.
ఒక పరిమళపు ప్రయాణం
మొదలయ్యింది నీకు
ఇవాళే, ఈ వేళే=
No comments:
Post a Comment