tetelestai

ఒక శంఖం:
నిదురించే శిశువు వంటిది. దాని లేతెరుపు
పిడికిలి వంటిది. నీ
హృదయం వంటిది-

మరి నీ హృదయాన్ని
దాని హృదయం దగ్గరగా ఆన్చినప్పుడు
నీకు వినవచ్చేదేమిటి?

సముద్రపు తీరాలలో
రాత్రుళ్ళల్లో కొట్టుకువచ్చే వెన్నెల నురగ.
మెరిసే నక్షత్రాల అనంతాల దూరం.
ఇంకా, ఇసుక సవ్వడీ, ఉప్పు వాసనా-

మరి ఆ కన్నీళ్ళూ, ఆ ఉప్పదనమూ
ఎవరిదీ అని అడగకు.

కొన్నిసార్లు అది ఇసుకది
కొన్నిసార్లు అది అలలది
కొన్నిసార్లు అది, జాలరి వలలో చిక్కుకున్న చేపదీ
చిక్కుకోలేని ఆకాశానిదీ

చివరిగా,  తరచూ - నీదీ, నాదీ.

సరే, సరే
ఇంకెప్పుడూ అడగను:
నీ శరీరం ముందు ఈ శంఖాన్ని ఎప్పుడూ ఉంచను-
నిన్ను వినమనీ, దాని పసి నిద్రలోకి రమ్మనీ
నిన్ను ఎన్నడూ వేడుకొను.

తెలియదా నీకు

ఈ శంఖంలో
దాని హృదయంలో
సీతాకోకచిలుక వలే రెక్కలల్లార్చే చీకటిలో
ఒక లేతెరుపు గులాబీ మొగ్గ దాగి ఉందనీ
నిన్ను చూచినంతనే

అది వికసిస్తుందనీ
అది నిన్నే శ్వాసిస్తోందనీ
అది నిన్నే స్వప్నిస్తోందనీ - అదే నువ్వై - నీ పదమై ఆగి ఉందనీ?

tetelestai.
ఇక నిన్నెప్పుడూ కదపను!