అమ్మ కళ్ళు

చీకట్లో వెలిగించిన రెండు దీపాల్లా వెలుగుతాయి, నీ కళ్ళు-

స్థాణువైపోతాను ఇక నేను.
రావి చెట్లు గలగలా వీచినట్టు, చల్లని గాలి ఏదో నా లోపల.
ఇన్నాళ్ళూ నేను చూడటం మరచిన

వెన్నెల ఏదో, నేను వినలేని వాన ఏదో
నక్షత్రాలు మెరిసే ఆకాశం ఏదో, పూలు వీచే పరిమళం ఏదో
పసి పసిడి పవిత్రత ఏదో

ఇంత వయస్సులోనూ
ఇంత కటువైన నీ చివరి కాలంలోనూ, నీ కనుల సమక్షంలో
అత్యంత లాలిత్యంగా, అత్యంత నిర్మలంగా -

ఇప్పటికీ ఆ కన్నుల్లో ఎక్కడా
నైరాశ్యపు జాడ లేదు, ఓటమి ఛాయ లేదు
జీవించడం పట్ల ద్వేషం లేదు, ఇతరుల పట్ల నిందారోపణ అసలే లేదు-
ఇక

మంచు తెరలు తేలిపోతున్నట్లు ఉండే
ఉదయపు లేత కాంతిని ప్రతిఫలించే ఆ తెల్లని కళ్ళను చూస్తూ
"అమ్మా ఇది ఎలా సాధ్యం?" అని
నేను విస్మయంతో అడుగుతానా

సరిగ్గా అప్పుడే, సరిగ్గా ఆ క్షణానే

వేపాకులు రాలే చెట్ల కింద
ఆ శీతాకాలపు గాలిలో, ఆ సంధ్యాసమయంలో, కాంతి పుంజాలు
నీడలతో కలబడే వేళల్లో, రాత్రిగా మారే
ఆ ఇంటి గుమ్మం వద్ద నుంచి

చిన్నగా నవ్వి,  ముడతలు పడ్డ ముంజేతితో తన కళ్ళని తుడుచుకుని
నా భుజం తట్టి, చిన్నగా
లేచి వెళ్ళిపోతుంది తను!