నువ్వు తిరిగి వచ్చేసరికి పగిలిన ఒక పూలకుండీలా ఇల్లు: చెదిరి, ఆవరణ అంతా ఆకులతో అట్లా మట్టితో -
మసక బారిన కాంతిలో ఇంకా స్కూలు దుస్తులు విప్పని పిల్లలు: మధ్యాహ్నం తినకుండా అలాగే తీసుకు వచ్చిన బాక్సులతో ఆకలికి కుంచించుకుపోయిన ప్రమిదెల వంటి ముఖాలతో బేలగా ఒక మూల అట్లా ఆడుకుంటో -
చల్లగా వీచే గాలి. శీతాకాలం: ఇక వాకిలికి తను ఎన్నడో వేలాడదీసిన గంటలేవో గాలికి కదిలి మ్రోగితే అతి నెమ్మదిగా వ్యాపించే చీకటి: నీ లోపల తలలు వాల్చే మొక్కలు. గూళ్ళలో అక్కడక్కడే మెసిలే పక్షులు: పగుళ్ళిచ్చిన గోడల్లో అల్లుకుపోయే చెమ్మ. నీ లోపల ఏదో కోసుకుపోతున్నట్టూ, ఎవరో లీలగా ఏడుస్తున్నట్టూ, ప్రాధేయ పడుతున్నట్టూ నిరంతరం ఒక రంపపు ధ్వని. ఇక
నీ లోపల పగిలిన ఒక పూలకుండీతో నువ్వు ఇంటికి తరిగి వచ్చినప్పుడు, వొణికే చేతులతో తల్లి లేని పిల్లలు నీ వైపు బెంగటిల్లిన కళ్ళతో భీతిగా - చలికి చిట్లిన పెదాల మధ్య పొటమర్చిన నెత్తురు చుక్కలతో నీళ్ళు లేని మొక్కలయీ పక్షులయీ చెమ్మగిల్లిన గోడలయ్యీ ఎవరూ పలుకరించని మాటలయ్యీ హృదయాలయ్యీ
చివరికి నువ్వయ్యీ, నీ వైపు అట్లా దిగులు దిగులుగా చూస్తో -
No comments:
Post a Comment