ఒక్క క్షణం కోసమైనా

నీకు తెలుసు స్పష్టంగా
నీతో చివరిదాకా ఎవరూ ఉండబోరని, నీ హృదయం ఒక తల్లి అనీ
పిచ్చిదనీ -

సాయంత్రపు గగన కాంతి.
శరీరాన్ని  ఊదే గాలి. రెపరెపలాడే ఆకుల్లో ఒక గుండె కొట్టుకునే
సవ్వడి -

ఇక ఏ ఎదురుచూపూ లేదు.
సజ్జలూ, జొన్నలూ వేసే అరచేయి ఒకటి ఖండితమయి పోగా
కుండీల వద్ద

ఇష్టమైన మనిషికై నీడలలో
అక్కడక్కడే తచ్చాట్లాడుతూ వెదుక్కునే ఒక పావురపు పరిస్థితి.
అది నువ్వు కూడా -

స్పష్టంగా తెలుసు నీకు:
నీతో కడవరకూ ఎవరూ రారనీ, నీతో చివరి వరకూ ఎవరూ ఇక
ఉండరనీ -

అయినా కుండీల వద్ద
రాలిన చినుకుల్లో, చినుకుల్లో చిక్కి ఊగే రాత్రిలో, రాత్రి చీకటి
హింసల్లో

నీ కళ్ళల్లో, ఒక చిన్న
ఆశ. ఒకవేళ ఎలాగోలాగా ఎవరో ఒకరు వచ్చి నిన్ను తాకితే
ఒక మాటై

నిన్ను అల్లుకుపోతే
ఒక శ్వాసై నిను వేణువుని చేసి ఊదితే, ఒకే ఒక్కసారి నిన్ను
గట్టిగా హత్తుకుని

నువ్వు బ్రతికే ఉన్నావని
చెబితే, నీలో బీజాక్షరాలు రాస్తే, నువ్వు పిచ్చిదానివి కాదని
నమ్మకమిస్తే

నీతో క్షణకాలం నవ్వితే
ఏడిస్తే, నీతో నడిస్తే, నిను ఖండించక ప్రతీకించక కనీసం
ఒక్కసారికైనా

కనీసం ఒకే ఒక్క క్షణం కోసమైనా
అట్లా ఉంటే
అట్లా ఉంటే
అట్లా ఉంటే
అట్లా...