ఆకృతి

ఒత్తిగిల్లి ఒకవైపుకి, నిద్రపోతోంది
అమ్మ. బుగ్గ కిందుగా
మణికట్టు. శిశువు పిడికిలిలా
 
అరచేయి. పక్కగా పెయిన్ బామ్ -
కృతిమంగా
మగ్గపెట్టిన మామిడిపండులా
 
నలిగి, తన చర్మం. మసక బల్బు
వెలుతురులో
రోడ్డు పక్కగా వానలో నిండా
 
తడిచి, మూలుగుతున్న రెండు
కుక్కపిల్లల్లాగా
ఉన్నాయి, మూతపడ్డ తన
 
బరువైన కనురెప్పలు. జలుబై
శ్వాస సరిగ్గా
ఆడని, ఆగీ ఆగీ వినిపిస్తోన్న
 
తన గురక మాత్రమే, నీకు ఇక
మరెవరిదో
ఒకప్పటి యాతననీ, వణికిన
 
ఆ రాత్రినీ గుర్తుకు తెస్తుంది!
***
ఒత్తిగిల్లి ఒకవైపుకి, నిద్రపోతోంది

అమ్మ. నానిన
ఆకుల వాసనేదో గదిలో. తన
 
నిద్రలోనూ ముఖంలోనూ, వాన
ఆగాక బయల్పడే
మృదువైన వెలుతురు, గాలి -
 
బహుశా, తన కలల్లో, ఎన్నటికీ
నేను చూడలేని
పగిలిన బొమ్మలూ, ఒక ఇల్లు!
***
ఒత్తిగిల్లి ఒకవైపుకి, నిద్రపోతోంది

అమ్మ. అలసి
కుంచించుకుపోయి, అట్లా
 
రంగు వెలసిన నారింజ చీరలో
క్రమేణా క్షీణిస్తూ 
అయినప్పటికీ వెలుగుతూ 
 
మట్టి ప్రమిదెలాగా, అమ్మ!

ఆచ్చులి ...

 

ఏడుస్తో వచ్చావు ఇంటికి సాయంత్రం; 

నీ ముఖమేమో మరి
ఎవరో ఉండ చుట్టి విసిరి వేసిన

 
ఒక తెల్లని కాగితం -

హృదయంలోనేమో గాలికి దొర్లే కాగితం
చేసే శబ్దాలు; బహుశా,
నేలపై పొర్లి ఆపై గాలిలో తేలిపోయే

అక్షరాలు; అశ్రువులు!

'పడ్డాను నాన్నా' అనైతే చెబుతావు కానీ
చిట్లిన నీ మోకాళ్లపై
చెక్కుకుపోయి నెత్తురోడే, రెండు

చందమామలు. కాళ్ళు

విరిగి కూలబడ్డ రెండు జింకపిల్లలు!
****
ఏడుస్తో వచ్చావు ఇంటికి సాయంత్రం;
నిన్ను వదిలి వచ్చాను
కానీ, నిన్నా, ఈ వేళ అంతా, చలి

నిండిన ఈ దినంలో

ఈ ఎండలో, నా లోపల బెంగగా మరి
రెండు పావురాళ్ళు;
చిరిగిన ఒక కాగితం. రెపరెపమంటో

ఉప్పగా వీస్తో - ఇక

నెత్తురెండిన ఒక తెల్లని రుమాలు!
_____________
* పిల్లవాడి నిక్ నేమ్

ఎవరు?

 

నిమ్మకాయ రంగు దుస్తులు వేసుకుని

కూర్చున్నావు,

ఒళ్ళో చేతులు చాపుకుని -

ఎదురు చూస్తున్నావా ఎవరికోసమైనా?

ఎండలో, గాలిలో

ఊగే తూనీగలు నీ ఎదురుగా -

ఏదో ఆలోచిస్తావు. ఒకోసారి, తల వంచి

ఫోన్ చూసుకుంటావు,

ఆనక 'నో' అని తల విదుల్చుతావు -

***

నిమ్మకాయ రంగు ఎండలో, కూర్చుని

లేచావు; నీ తేనె

కళ్ళలో, ఇసుక తెరలూ, కూలిన

భవంతీ, తెగ నరికిన చెట్టూ. నీడ లేక

ఇంతసేపూ నువ్వు

ఎదురు చూసింది, ఎవరికోసం?

నీ వేళ్ళతో గాలి

 

అందరూ గెలలు కోసుకున్నాక,  తెగ నరికిన 
అరటి చెట్టులాగా అమ్మ - 
***
పల్చటి చలికాలపు ఎండ. ఎండిపోయిన తన  
వేర్ల వంటి శరీరం, ఒకప్పటి 
మట్టి వాసనతో, ఇప్పుడిక నీటి దాహంతో -

రాలిపోగా మిగిలిన, పీచువంటి  తెల్లని జుత్తుని
అప్పుడప్పుడూ, వొణికే 
బొమికల వంటి చేతివేళ్ళతో త్రోసుకుంటో

"కాళ్లల్లో గడ్డలు: నడవలేకపోతున్నాను. మొన్న
నీళ్లు పడుతూ కళ్ళు తిరిగి
పడిపోతే, అదృష్టం, దెబ్బలేమీ తగల్లేదు, 

కానీ, భయంగా ఉందిరా." అంటోంది. అప్పుడు
తన కళ్ళల్లో పగిలిన పావురం 
గుడ్లు. గొంతులో రెక్కలు విరుగుతోన్న శబ్దం -

నిర్జీవమవుతున్న ఒక ఒంటరి ఊయల, నీడలు 
నిద్ర మాత్రలయ్యి, గొంతు 
చుట్టూ బిగుసుకునే ఆవరణ ఇక మరి, తన 

హృదయంలో, calcium లేక చిట్లే ఆ శరీరంలో!
***
నలుపు తెలుపు అస్పష్ట చిత్రంలాంటి గృహం - 

గుమ్మం ముందు తార్లాటలాడే ఒక పిల్లి: మరో 
మార్గం లేక, తాను రోజూ 
ముందు గదిలో sedate అయ్యే టీవీ, ఫోన్ 

thyroid, cholesterol, vitamin B 12, Uric acid కో  
మందుల ప్లాస్టిక్ డబ్బా, 
ఎంతో మృత్యువుని నింపుకున్న మంచంతో

ఐదారేళ్ళ పాప కళ్ళతో, అట్లా చూసే అమ్మ!

దీవెన

ఎదుగుతావు నువ్వు: ఎంతో చక్కగా, ఆరోగ్యకరంగా, లేత ఎండలోని ఒక   మొక్కలాగా.  మిలమిలా

మెరుస్తూ, ఎన్నో మాటలు కూడా చెబుతావు నువ్వు, అడవిలో చెట్లగుంపు మధ్యగా జలజలా పారే ఒక సెలయేరులాగా, దాని సవ్వడిలాగా. ఒక ఇంద్రజాలికుడివి నువ్వు మరి అప్పుడు. ఒక ఇంధ్రధనుస్సువి కూడా నువ్వు, అప్పుడు. అబ్బురంతో చూస్తాను నిన్ను నేను; జింకలాగా దుమికే, పరిగెత్తే, కుదురసలే లేని ఉడతలాంటి నిన్ను - 

నీ అరచేతులు, గాలిలో దిశలు మారుతూ నాట్యం చేసే పిట్టలు అప్పుడు. నీ పెదిమలు, మాటల్ని పరిమళంతో నవ్వే లేత ఎరుపు పూరేకులు! ఇక నీ కళ్ళు, అవి తెల్లని చేపపిల్లలు. క్షణకాలం ఆగి, వెను వెంటనే తటాలున కదిలి ఎటో వెళ్లిపోయే కుందేలు పిల్లలు కూడా నీ  కళ్ళే. తోటల్లో, గాలికి చిన్నగా హాయిగా ఊగే పూల నీడలూ, వాటి సంరంభం కూడా ఇక నీ కళ్ళలోనే, నీ చిట్టి పొట్టి మాటలలోనే -

మరిక , ఇలా ఎన్నో చెప్పి, ఎన్నో చేసీ, ఎంతో నవ్వీ, చిన్నపాటి తూగుతో నువ్వు రాత్రిలోకీ, అమ్మ ఒడిలోకి నిద్రవై జారితే, నాకు ఎందుకో, ఊగీ ఊగీ నిశ్చలమయ్యే, వెన్నెల్లో తడిచిన వరికంకి ఒకటి జ్ఞాపకం వచ్చింది. వాన గాలికి చూరుపై ముడుచుకునే, ఒక బుజ్జి పిచుక కూడా గుర్తుకు వచ్చింది. చలి రాత్రుళ్ళల్లో, నెగడు చుట్టూ చేరి, చేతుల్నీ, హృదయాల్నీ మరి వెచ్చబరుచుకున్న ఆప్తమైన క్షణం కూడా ఏదో సువాసనై లేతగా సోకింది. కాలం అలా ఆగిపోయింది. ఇక అప్పుడు, బయటా, నా లోపలా నీరెండ లోని యూకలిఫ్టస్ చెట్ల వాసనా, మసక కాంతీ, కరుణా, లాలస. ఎరుకతో, అశృవులతో శుభ్రమై, నిర్మలంగా మారిన నయనాలూ -

***

ఇలాగే ఎదగాలి నువ్వు: ఎంతో చక్కగా, సహజంగా, జీవితం మరి ఒక తురాయి చెట్టై, వేనవేల పూలై నీలోంచి ఇతరులకై భళ్ళున, తళతళా వికసించేటట్లు, పూలవానలో, ఆ రంగుల్లో ఈ లోకాన్ని తడిపేటట్లు -

కన్నా, ఇలాగే వెళ్ళిపోవాలి, ఇలాగే విముక్తం కావాలి నేను: మరి, కృతజ్ఞతతో, ప్రేమతో, నదులలాంటి చల్లని నీ అరచేతులలో, నిన్నే చూస్తూ, ఇంతకాలం నేను తపించిన, నాకు లభించని, శాంతితో! 

నీడ

అమ్మ, ఉద్యోగానికి వెళ్ళేది -

అన్నం, పప్పు

ఇవి మాత్రమే చేసేది -

మధ్యాహ్నం స్కూల్ నుంచి

వస్తే, నాకు

ఆ వంటగదిలో, ఒక

నీడ కనపడేది; చిరిగిన ఒక

పర్సులాగా

ఉండేది ఆ నీడ, నల్లగా!

***

అమ్మ, ఉద్యోగానికి వెళ్లడం

లేదిప్పుడు -

అయినా, అన్నం పప్పూ,

కానీ, కర్రీ పాయింట్లో; ఇంకా

అదే, నల్లని

ఆ ప్రేమారాహిత్యపు నీడ

చిరిగిన పర్సులో దాచుకున్న

అతని

ప్రియమైన ముఖంలాగా! 

బంతిపువ్వు

 

అప్పుడు, నీ కాళ్ళు వొణుకుతాయి -
క్షణకాలం, గుండె
ఆగిపోతుంది. పెదాలు ఎండి

తల దించుకుంటే, పైన ఆకాశంలో
మబ్బులు: నల్లగా -
పెద్దగా వీచిన గాలికి వేపపూలు

జలజలా రాలతాయి. ఎక్కడో, వాన -
దాని తడీ వాసనా
నీలోనా, వెలుపలా? తెలియదు -

ఎప్పటికో “వెళ్ళనా?” అని వినపడి
మరి తలెత్తి చూస్తే,
ఆక్కడే ఒక చక్కని ముఖం, ఇక

తేటగా, వాన వెలిసి, మబ్బుల్లోంచి
బయటపడి మెరిసే
సూర్యబింబంలా, చినుకులు

ఆగి, గాలికూగే బంతిపువ్వులా!

____________________________

 ఈమాట జులై సంచికలో ప్రచురితం

https://eemaata.com/em/issues/202207/29024.html

దాచుకోలేనివి

 

మరి ఒకటే ఉండేది, అప్పుడు నాకు
స్కూలు జత-
తెల్లని షర్టు జేబు చినిగి

వేలాడుతో ఉండేది. ఇక కాలర్ పైన
ఎప్పుడూ, చిక్కగా
కాటుకలాంటి, మట్టి మరక–

ఎప్పుడైనా, ఏవైనా జేబులో భద్రంగా
దాచుకుందామా
అంటే, వీలు పడేదే కాదు

మరమరాలో, చేతివేళ్ళ చుట్టూ వెలిగే
పసుపు రంగు
నల్లీలో, రేగు పండ్లో, ఉప్పు

జల్లిన జామ ముక్కలో! నా పిర్రలు
కనిపించేలా
చినిగిన చెడ్డీ చూసి, పక్కున

నవ్వే వాళ్ళు, నా స్నేహితులో లేక
తోటి పిల్లలో,
అడపాదడపా టీచర్లో, నువ్వో!

నా అరచేతుల్నిండా నిన్ను నువ్వు
పోసుకుని,
జాగ్రత్తగా దాచుకొమ్మన్నావు కానీ,

చూడు, ఇప్పటికీ లోపల అదే మనిషి!
ఏమీ దాచుకోలేక,
కారే ముక్కుని, ముంజేతితో

తుడుచుకుని, అర్థంకాక నీవైపు అట్లా
చూసే, ఇప్పటికీ
జేబుల్లేని, జాగ్రత్త లేని మనిషి–

“పెన్సీల్ ఇవ్వవే, రాసుకుని మళ్ళా
ఇచ్చేస్తాను” అని
ప్రాధేయపడ్డ మనిషే ఇక్కడ

ఇప్పటికీ నీ ముందు, నిన్ను జేబుల్లోకి
కుదించుకుని మరి
తిరగలేకా, చిరుగుల్ని దాచలేకా! 

______

ఈమాట జులై సంచికలో ప్రచురితం

ఎంపిక ...

 

భగవంతుని ముందు అరచేతులు
ముకుళించినట్లు
చేతులు చాపి ఉన్నాను, రాత్రిలో–

ఒక చేతిలో ప్రేమా, మరొక చేతిలో
కన్నీళ్లూ ఉన్నవి;
దేనిని ఎన్నుకోవడం? దేనిని

వదులుకోవడం? రెండు చేతుల్లోనూ
అదే ముఖం,
లోకంలోని అన్ని సరస్సుల్లోనూ

ఒకే జాబిలి ప్రతిఫలించినట్లు, ఇక
ఆ అగ్నిలో
నువ్వు దగ్ధమయ్యి, నీ చూపు

పూర్వజ్ఞానం లేని సృష్టిలోకి, ఒక
తల్లి చేతుల్లోకీ
తొలి బిడ్డలాగా వొదిగినట్లూ…

కాంతి; నొప్పి. బ్రతికి ఉన్నావన్న
స్పృహ. వాసన,
బొడ్డు తాడు తెగిన, వాసన-

భగవంతుని ముందు అరచేతులు
ముకుళించినట్లు
చేతులు చాపి ఉన్నాను, రాత్రిలో–

ఇదొక మృత్యువు ఊయల; రెండూ,
అన్నీ కూడా
నీవే అయినప్పుడు, కన్నీళ్ళూ

ప్రేమా ఒకటే అయినప్పుడు, మరి

ఎలా నేను, ఒకదానిని ఎంచుకోడం? 

___________

ఈమాట జులై సంచికలో ప్రచురితం

నమ్మిక

గడిచిపోతుంది మరొక రోజు ఇలాగే –
వ్యాపించిన చీకటిలో
బహుశా, ఎవరిదో హృదయం
 
దప్పికతో, దాహార్తియై నీకోసమే మరి
ఎదురు చూస్తోంది;
ఎవరది? అని అడగకు. బహుశా
 
నీ సహచరి కావొచ్చు. గుమ్మం వద్ద
కాళ్ళను వొత్తుకుంటో
కూర్చునే, నీ తల్లి కావచ్చు. లేక
 
నువ్వే, నీలోంచి వెలుపలికి నడిచి
ఒక బాలుడివై, మరి
బొమ్మలతో, కాగితాలతో, రంగుల
 
పెన్సిల్స్ తో నీకై వేచి ఉండవచ్చు!
చిర్నవ్వుతో, ప్రేమతో
ఎవరో, నిన్ను తమలోకి దయగా
 
ఆహ్వానించేందుకు, తోరణమై, నీలో
ఊగేందుకూ, లీలగా
పలికేందుకూ, ఓరిమిగా ఎదురు
 
చూస్తుండి, ఉండే ఉండవచ్చు –
***
గడిచిపోతుంది ఒక జీవితం ఇలాగే –
చింతించకు అసలే –
చాలు కదా నీకు నువ్వూ, మరి
 
నీ కోసం ఒకరు వేచి ఉంటారు అనే
ఊహా, నిన్ను చిలికి
చిలికి, నీలోన అమృతమై ఉబికే
 
ఆ రూపం, ఆ ముఖం, నిన్నూ ఇంకా
నీ హృదయాన్నీ
బ్రతికి ఉంచే, ఆ పచ్చని గాయం!

అభీష్టం

ఒక్కసారి, ఆ అరచేతుల్ని గట్టిగా
పట్టుకుని
కూర్చుంటే, చాలనిపించేది –
 
ఇంకేమీ వొద్దు. చాలు ఇది. బ్రతికి
ఉండొచ్చు
ఇంకోపూటకి, అని అనిపించేది –
***
ఒక్కసారి, ఆ చేతుల్ని తిరిగి మళ్ళీ
తాకేదాకా
బ్రతికి ఉంటే బావుండు, అని
 
అనిపిస్తోంది: ఒకే ఒక్కసారి, గోరు
ముద్ద చేసి,
తిను అని చాపినట్లున్నా చిన్న
 
అరచేతిలో, తల్లిని కరచి పట్టుకు
పడుకున్న
బిడ్డలాగా, ఆ అరచేతుల్లోనే ఇక
 
నిశ్చింతగా వెళ్ళిపోగలిగితే, ఎంతో
బావుండు,
చాలిక ఈ జీవితం అని కూడా
 
లీలగా, శాంతితో అనిపిస్తోంది –

ఎత్తా … *

మరి ఎప్పుడూ, నీ వెనుకే ఒక పిల్లవాడు
అంబాడుతూ
తిరిగేవాడు; నోట్లో ఒక పీక
 
ఉంగరాల జుత్తూ, మెరిసిపోయే కనులూ
వెన్నెలవంటి
నురగలాంటి, అలల నవ్వూ –
 
“ఎత్తా, ఎత్తా” అని ఇక నీ వెంబడే, నువ్వు
పని నుంచి
వచ్చిన సాయంత్రాల్లో, తనని
 
ఎత్తుకోమనీ, చేతులు చాచి, తలుపులు
చూయించి,
ఎక్కడికో తనని తీసుకుపొమ్మనీ!
***
ఆ సాయంత్రాలు చల్లని గాలులై వీచేవి
అప్పుడు; ఆ
చిన్ని పిడికిళ్ళల్లో నెగళ్లు వెలిగేవి
 
అప్పుడు. నీ రెండు చెంపలనీ, తన
అరచేతుల్లో
పుచ్చుకుని, పళ్ళు సరిగా రాని
 
నోటితో నీ ముఖాన్ని ముద్దాడితే, నీ
కాలం అంతా
అమృతమయమైన ఉమ్ము!
 
నీ చుట్టూ విత్తులు మొలకెత్తే వాసన,
పాల సువాసన –
గాలికి వరికంకులు ఊగే శ్వాస –
 
పీక తీసి, మాటల్లేని ఏవేవో శబ్దాలతో
ఏదో వ్యక్తపరిస్తే,
ఆలయంలో గంటలు చిన్నగా
 
మ్రోగినట్లు, అది నువ్వు విన్న తొలి
దైవిక గీతం,
పరిమళపు ప్రార్ధన! ఆలాపన –
***
ఇప్పటికీ, నీలోపల నువ్వే అయిన
ఒక పిల్లవాడు,
నీలోలోపల దాగుని, నిను
 
తొంగి చూస్తో, ఆసక్తిగా నిను గమనిస్తో
పిలిచినా రాక,
వెళ్ళిపోతోన్నప్పుడు వెంబడిస్తో!
***
హృదయం లోపలా, వెలుపలా మరి
నిర్మానుష్యమై,
‘ఎత్తా’, అనే తోటి మనిషి లేక
 
రాత్రిలో, ఖాళీ వీధిలో, పాలిపోయిన
నీడవై నువ్వు
మిగిలిననాడు, విరిగిన ఒక
 
పెన్సిల్తో, అట్టలేని పుస్తకంలో ఏదో
తదేకంగా గీసే,
మధ్యలో తలెత్తి నిను చూసే
 
నీలోని, ఆ నిష్కల్మషపు పిల్లవాడే
లేకపోయి ఉంటే,
ఏమైయుందువు నువ్వీ పాటికి?!
_____________
ఎత్తా = ఎత్తుకో