నివాళి

గాలి మనల్ని పిల్చినప్పుడు
చీకట్లో మిలమిలామంటో నువ్వో నేనో, సీతాకోకచిలుకలమై ఆకాశపు ఆనందంలో.
ఎందుకంటే, మరి రాత్రి అలాగే వచ్చింది మన వద్దకి
తనను తాకమనీ వినమనీ -

మనతో తోడుగా ఎర్రెర్రని పూలు -
మాట్లాడలేదు ఏమీ అవి రాత్రంతా, తలలు వొంచి తమ పరిమళాన్ని పంచే 
పారవశ్యంలో. మనమే మరి, కృతజ్ఞతతో వాటి ముందు మోకరిల్లి
ప్రార్ధించీ, పుష్పించీ -

ఇక ఆ తరువాత, గూళ్ళల్లో
పక్షులు కదిలితే, రెక్కలు మొలిచి ఎగిరాం మనం: నాలోకి నువ్వూ, నీలోకి నేనూ.
మంచు అద్దుకున్న స్వప్నాలూ, గులాబీ కళ్ళ కన్నీళ్ళూ
శిధిల గృహాలూ అప్పుడు మనలో -

పేర్లని కోల్పోయి మిగిలేం చివరికి
చీకట్లో మిలమిలామంటో నువ్వో నేనో: నా అరచేతిలో నీ హృదయంతో, 
నీ అరచేతిలో కొట్టుకులాడే నా ప్రాణంతో, ఓరిమితో, శాంతితో
అశాంతితో, బ్రతకాలాన్న ఒకే ఒక్క కోరికతో -

ప్రేమ? తెలియదు. ద్వేషం? తెలియదు.
పిల్లలు కసురుకున్నాంక, మనస్సు చివుక్కుమని చిన్నబోయిన తల్లి ముఖంలా
జీవితం మారినాంక, ఒక రాత్రిని తాకీ, వినీ మొగ్గై
పూవై ముళ్ళై సువాసనై మబ్బై


వానై, మెరుపై నిప్పై, సర్వం మరచి
క్షణాకాలమైనా అలా జ్వలించిపోయే ఆ పాప పవిత్ర తీవ్రత కాలాల కన్నా
ఇరువురికి ఇరువురూ ఇచ్చుకునే ఒక మెరుగైన బహుమతి
అంతకన్నా ఏమున్నది?