శిధిలాలు

మొహసింతో
కిటికీ వెలుపలకి చూడు :
శతాభ్ధాలుగా మనం పేర్చిన
ఊచలకు అవతలగా
రాళ్ళకు అవతలగా
నువ్వు దానిని కనుగొంటావు:
ప్రశాంతంగా
జీవంతో కంపిస్తూ
మంచుదీపంలో వెలిగే
ఒక తడి ఆరని జ్వాలని.

నువ్వు.
ప్రతిసారీ నువ్వు.
నేనైన నువ్వు
నీదైన అతడు.
ఆమెగా మారిన
ఎవరికీ చెందని
నువ్వు.
ప్రతిసారీ నువ్వు.

పదం.ఆ పదం. అది మనం ప్రతిసారీ ఆమెవద్దకు మోసుకువెళ్ళే
వారసత్వంగా వచ్చిన ఒక మరణ శాసనం.
అవతలివైపు, అవతలికి అవతలివైపు, పదపు మాతృముఖం వైపు
మనం ఏకత్వంతో వదిలివేయబడతాం.
పదం.ఆ పదం. అది మనం ప్రతిసారీ అతడి వద్దకూ, ఆమె వద్దకూ
నా వద్దకూ మన వద్దకూ తీసుకువెళ్ళే వారసత్వంగా రాని ఒక జాడ:
అది మనం.

శిధిలాలా? ఆరంభమే అంతం.
హింసా? అంతం ఆరంభం కాదు.ఇక తేలుతాం మనం, కనిపించని
ఆధారం నుంచి వెలువడే పొగలా, జ్వాలలా
తేలుతాం మనం. నువ్వూ తేలుతావు నేనూ తేలుతాను
ఎక్కడాకాని స్థలం నుంచి ఎక్కడా కాని స్థలంలోకి,
శబ్ధంలోకి, నిశ్శబ్ధం అంచులలోకి పయనిస్తాం మనం:మనం. శిధిలాలు,
హింసా ఒక కన్నీటి చుక్క కూడా మనం: నువ్వూ, నేనూ మనం.
అది మనం. అందుకే

దానిని పదిలంగా పొదివి పుచ్చుకున్నాం:మనం. పెదాల మధ్య దానిని
భద్రంగా దాచుకున్నాం: మనం.
మన అస్తిత్వాలతో దానిని శిలువవేసాం:మనం. ఎలా అంటే, మనం
చేయగలిగినదల్లా నిన్ను గడ్డకట్టించగలిగినట్టు. నిన్ను
గుర్తుంచుకుంటూ కూడా విరామచిహ్నాల మధ్యకు నెట్టి వేయగలిగినట్టు.

నువ్వు.
ప్రతిసారి నువ్వు.
నేనైన
మనంగా మారిన నువ్వు .

(అస్తిత్వపు అంచున ఖచ్చితంగా అస్తిత్వపు అంచునే ఒక చిహ్నం
బయల్పడటంతోనే దాగి ఉంటుంది: మనం. నువ్వు.)

మొహసింతో
కిటికీ వెలుపలకి చూడు :
శతాబ్దాలుగా మనం పేర్చిన
ఊచలకు అవతలగా
రాళ్ళకు అవతలగా, నువ్వు దానిని
కనుగొంటావు:
ప్రశాంతంగా,
జీవంతో కంపిస్తూ
మంచుదీపంలో వెలిగే
ఒక తడి ఆరని జ్వాలని.

ఇప్పుడు మనం మాట్లాడవచ్చు.
ఒకసారి. మరలా. ఒక్కసారి .