రాత్రి

రాత్రి. 

ఒక స్పష్టతతో, ఒక మెలకువతో
ఒక స్ఫటికపు సాంద్రతతో, లోపలెవరో త్రవ్వుతున్న సవ్వడితో-

అప్పుడు

నువ్వు 

ప్రాంగణంలో రాలే పూలతో
వడలి వెడలిపోయే వాటి పరిమళంతో, నీ గొంతున అడుగంటి
మిగిలిన చివరి శబ్ధంతో -

అవును-

ఇదే నిజం. 

ఈ లోకాన, ఈ ఆకశాన 

నీ నలుపు నయనాల్లో మునిగిన కాలం ఏదీ, ఉగ్గపట్టుకుని 

బెంగపెట్టుకుని, జీరపోయి 

తిరిగి రాకుండా లేదు-

సృజనా

ఎంత ఒంటరిదీ హృదయం, మరి 

ఎంత ఒంటరివాళ్ళం మనం!