భారం

శీతాకాలపు చలిలో
రాలే ఆకుల ముందు కూర్చుంటే
నువ్వే గుర్తుకు వచ్చావు -

రాలుతూ, గాలికి కదులుతూ
నేలపై అవి చేసే నీడల సవ్వడులే
నీ కళ్ళు.

"ఇక ఇప్పుడు
ఎవరికి ఇవ్వను? నేను దాచిపెట్టుకున్న
ఈ పూలను?"

అని అడుగుతావా
ఖాళీ గూడుగా మారిన ఒక ఊయల ముందు
కూర్చుని నువ్వు

అమ్మాయీ
కళ్ళు తుడుచుకుని, తల వంచుకుని
కూర్చున్న వాళ్ళ ముందు

కూర్చుని
ఇక మాట్లాడగలిగే మాటలేమీ ఉండవు -
మళ్ళా వస్తాను

ఒక ఊయలతో
నీ అంత అశ్రువుతో, నీ అంత భారంతో
నీ అంత ప్రేమతో-