abyss

"రాయడం ముఖ్యమా? రాయకపోవడం అంతకన్నా ముఖ్యమా?" అని అడిగాడు అతను-
తను ఏమీ మాట్లాడలేదు. ఒక సాయం సంధ్యవేళ
మసక చీకటి, పరదాలవలే జాలువారుతున్నవేళ

ఎదురుగా సైకిళ్ళపై వేగంగా వెళ్ళిపోతూ పిల్లలు. బెల్లులు గణగణమంటూ -
అంత చలిలోనూ ఎవరో వాకిలిలో చల్లిన, కళ్ళాపి
వాసన. పచ్చిగడ్డి వీచినట్టూ, ఒక స్త్రీ లేచి పాకలో
దీపం వెలిగించినట్టూ, ఆ రాత్రిలో నీ కళ్ళల్లో ఇంత
ప్రాణం పోసినట్టూ, తేరుకుని నువ్వు, తొలిసారిగా

 చూసినట్టూ - ఒక పదం, ఒక వాక్యం . ఒక విభ్రమం. ఆపై ఒక నిశ్శబ్ధం కూడా-

"రాయడం నిజంగా మరీ అంత ముఖ్యమా?" అతను మళ్ళా అడిగాడు, తనలో
తాను ఏదో గొణుక్కుంటూ, చీకట్లోంచి తలెత్తి
ఎవరూ కనిపించని చీకట్లోకే మళ్ళా చూస్తూ -

ఆ ఇద్దరిలో ఎవరూ మాట్లాడలేదు కానీ, ఇక అక్కడ

ఇంటికి వెళ్ళలేని ఒక పాపో, లేక దారి తప్పిన ఒక పిల్లవాడో, ఏడ్చీ ఏడ్చీ ఏడ్చీ
ఆఖరికి గుక్కపట్టి పెట్టే వెక్కిళ్ళు, ఆ రాత్రిలో
ఆకాశంలో మిణుకుమిణుకుమనే నక్షత్రాలై
ఆకుల నుంచి రాలే చినుకులో, అశ్రువులో

I

పో

యి

మిగిలీ, పిగిలీ
పొర్లి పొర్లి పొర్లి

పో

యీ
... 

వాదన

తలుపులు తెరచి చూస్తే, నువ్వు వొదిలి వెళ్ళిన గుర్తులు:
బహుశా, నువ్వు నాకు ఇద్దామనుకుని తెచ్చిన
రెండు పుస్తకాలూ, ఇంకా ఒక పూలకుండీ -

నీకు తెలుసు: పూలను నేను ఎన్నడూ పెద్దగా ప్రేమించలేదని -
విరగబూసిన పూలని పూలపాత్రలో నింపుకుని
ఊరకే అలా చూస్తూ ఉంటాననీ, గడిచే కాలంతో
మారే వాటి రంగులూ, వడలే ఆకులు మాత్రమే

నాకు ఆసక్తి కలిగిస్తాయనీ, ఇంకా - గోడలపై  గాలికి రెపరెపలాడే
వాటి నీడలే నాకు మిక్కిలి ప్రాణమనీ, నిజానికి
కొమ్మకి ఉన్న పూలనెన్నడూ నేను వినలేదనీ!

అయినా, నువ్వు వచ్చిన ప్రతీసారీ నీతోపాటు ఒక పూలమొక్క
తల్లి ఒడిలాంటి మట్టితో, కుండీతో ఇంకా కొంచెం
నిన్ను అద్దుకున్న సువాసనతో: వాన తడితో -

అందుకే ఇవాళ, పూలను తెంపలేదు. పూపాత్రలో
అలంకరించలేదు. నీడలలో వేళ్ళు ముంచి, నీకై
ప్రతిబింబాలని ఏమీ రాయలేదు. రాళ్ళూ పూవులే
పూవులూ రాళ్ళే అని ఎవరితోనూ వాదించలేదు -

ఇచ్చిన హోంవర్క్ చేసి బుద్ధిగా కూర్చున్న ఒక బాలుడి వలే
చేతులు కట్టుకుని, కిటికీ ముందు, రాత్రిలోకీ, ఒక
నిశ్చలమైన చీకటిలోకీ - మరి నీ కోసమో, ఇక నా
కోసమో ఇక్కడ, నువ్వు వొదిలి వెళ్ళిన ఓ గుర్తునై

చిహ్నాన్నై, జాడనై, ఎదురుచూస్తో...  Tell me:
నన్ను తీసుకుని ఎప్పుడు తిరిగి వస్తున్నావు నువ్వు? 

భారం

శీతాకాలపు చలిలో
రాలే ఆకుల ముందు కూర్చుంటే
నువ్వే గుర్తుకు వచ్చావు -

రాలుతూ, గాలికి కదులుతూ
నేలపై అవి చేసే నీడల సవ్వడులే
నీ కళ్ళు.

"ఇక ఇప్పుడు
ఎవరికి ఇవ్వను? నేను దాచిపెట్టుకున్న
ఈ పూలను?"

అని అడుగుతావా
ఖాళీ గూడుగా మారిన ఒక ఊయల ముందు
కూర్చుని నువ్వు

అమ్మాయీ
కళ్ళు తుడుచుకుని, తల వంచుకుని
కూర్చున్న వాళ్ళ ముందు

కూర్చుని
ఇక మాట్లాడగలిగే మాటలేమీ ఉండవు -
మళ్ళా వస్తాను

ఒక ఊయలతో
నీ అంత అశ్రువుతో, నీ అంత భారంతో
నీ అంత ప్రేమతో-  

తల్లడిల్లే కాలం

పూవు రాలిపోతుంది.

హోరున వీచే గాలి దానిని లాక్కు వెళ్లిపోతుంది.
ఇక కొమ్మకు ఆకులు విలవిలలాడితే
ఏ క్షణాన అవి తెగుతాయో, ఏ క్షణాన
ఇక నువ్వు ఒంటరివాడివి అవుతావో

నీకూ తెలియదు, తనకూ తెలియదు-

తెలిసేలోగా
పూవూ రాలిపోతుంది. కొమ్మా విరిగిపోతుంది.
చేతిలోంచి చేయి జారి, నీ హృదయమే,ఈ
లోకపు మేళాలో ఎక్కడో తప్పిపోతుంది -

ఇక ధూళి రేగి, కళ్ళల్లో చేరి, మబ్బులో
లేక గుబులో లేక దారి పక్కగా ఒరిగిన
ఒక కాగితమో, దానిలోని ఒక పదమో

నువ్వు ఎన్నాళ్ళుగానో వెదికే ఒక పూవై
కొట్టి వేయబడి
విసిరివేయబడి

ఇక
దిద్దలేకా
దిద్దలేకా
దిద్దలేకా...