చుట్టూ చీకటి: తన అరచేతుల్లోని చెమ్మ వలే. తన కళ్ళలోని తడి వలే. మరి కొంత తన కనురెప్పల వలే-
"మరి నువ్వు ఎప్పటికి మారతావు?" అని తను అడిగినప్పుడు, నీ హృదయంలో మ్రోగే ఒక ప్రతిధ్వని వలే. నీ శరీరంలో పేరుకొనే ఒక నిశ్శబ్ధం వలే-
అవే గోడలు. నీడలు. కుర్చీలు. మంచాలు. పిల్లలు అడ్డుకునే బొమ్మలూ, పెన్సిళ్ళూ. కాగితాలూ, వాటన్నిటిలోనూ దాగి ఉన్న రంగుల సవ్వడులు. కలవరింతలు. మేము వేసుకునే దుస్తులూ. టవళ్ళూ. దుప్పట్లూ. వండుకునే గిన్నెలూ. కన్నీళ్ళని కుక్కుకుని వెలిగే పొయ్యిలూ. దిగులుగా ఒక మూలగా మసిగుడ్డలు. ఒలికిన నీటి రంగుల పాద ముద్రికలలో చేరే కాంతి కదలికలు. ఒంటరి బాల్కనీల ఇనుప జాలీలలోంచి చొచ్చుకు వచ్చి నేలపై పారాడే ధూళీ, నీడా గాలీనూ-
అవే గదులు. నువ్వో నేనో తిరిగే గదులు. మనం పడుకునే గదులు. మనం రమించుకునే గదులు. మనం ప్రేమించుకునే మనం అరచుకునే గదులు. భీతిల్లిన పిల్లల ముఖాలయ్యిన గదులు. వెక్కిళ్ళయి, అర్థరాత్రుళ్ళలో నిదురలోకి జారుకునే గదులు. పుస్తకాలు. రక్తస్రావం అయ్యే గదులు. అవే గదులు. ఏ మూలనో కూడా దాక్కోలేని, "మరి ఎప్పటికి మారతావు నువ్వు?" అని నువ్వు అడిగినప్పుడు, నా నుంచి నేనే నాకు నేనే పరాయిగా మారి నక్కి నక్కి అపరాధ భావనతో చిట్లిపోయే, బైపోలార్ గదులు-
చుట్టూ చీకటి: చుట్టూ కటిక చీకటి. నా నయనాలలోని పొడితనం వలే, కొంత నా హృదయం వలే మరికొంత, చదువుతున్న నీ సమయం వలే -
ఇక ఎలా గడపటం ఈ దినం:? చుట్టూ చీకటితో, నెమ్మదిగా కుంచించుకుపోయే పూవు వంటి తన శరీరంతో, నా మనస్సుతో, నీతో నాతో?
