అసంపూర్ణం

గూడు.
శరీరంలోంచి శరీరం వెళ్ళిపోయి మిగిలే ఒక కరవు
పారతో ఎవరో కడుపులో త్రవ్వుతున్నట్టూ, ఎవరో ఈ చీకట్లలో ఉగ్గపట్టుకుని
     చిన్నగా ఏడుస్తున్నట్టూ, ఇష్టమైన ముఖంపై తెల్లని వస్త్రం కప్పుతున్నట్టూ ~

కాలం.
పగిలిపోయిన గాజుగ్లాసు ముక్కలలో మెరిసే వేసవి రుతువు
ఎవరూ నీళ్ళు పోయక, వడలి మిగిలిపోయే మొక్కలు, నిరాశగా వెనుదిరిగి వెళ్ళిపోయే
      పిచ్చుకలు:  ఒక పదం తట్టి అంతలోనే మాయమయినట్టూ, ఒక

వాగ్ధానం
పెదాల చివర ఆగిపోయినట్టూ, నీలో
ఎవరో ఒంటరిగా మిగిలిపోయినట్టూ ~

అంతం.
ఇక అతనొక్కడే అక్కడ, కవిత్వం వంటిదేదో వ్రాయలేక, ఏడవలేక
నీడలు సర్పాలై ప్రాకే ఆ బాల్కనీలో, త్రాగీ త్రాగీ త్రాగీ, ఇంకా దాహం తీరక, చేయి జొనిపి
     హృదయాన్ని పెరికి రాత్రిలోకి విసిరి కొడితే, తెల్లవారుఝామున

తన ముఖం
అతని కలలోకి చల్లగా, మబ్బులు కమ్మిన మసక జాబిలై, కొంత
బ్రతికించే వెన్నెలై, కన్నుల్లోకి తల్లి పాల చుక్కలై, జ్వరపీడిత నుదిటిపై అరచేయై వచ్చి
      అట్లా మిగిలిపోయింది ~