ఒక రోజు(A Noem)

This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.
---------------------------
ఎండలో పడి ఇంటికి హడావిడిగా వచ్చి, కుండలో నీళ్ళు ముంచుకుని గట గటా  తాగి, పమిటతో ముఖాన్ని తుడుచుకుంటూ, నేలపై, బొంతపై కూర్చున్నావు నువ్వు. ఒక ఇసుక కాగితంతో, గరుకైన నిప్పుతో ముఖాన్ని ఎవరో రుద్దినట్టు కమిలి పోయింది నీ ముఖం. తలలోంచి, వడలిపోయిన అ చిన్న మల్లెపూల దండని తీసి ఓ మూలకు విసిరి కొడితే, ఆ మూల లోంచి రెక్కలు తెగిన సీతాకోకచిలుకలు మొలుచుకు వచ్చాయి గది నిండా అప్పుడు. చేతులను వెనక్కి విసిరి, ఇక అలసటగా నువ్వు వాలిపోతే, లోపలంతా ఒక చీకటి. పేగులు తెగి కాలుతున్న వాసనా. కొద్దిగా తొలిగిన జాకెట్ లోంచి, చెక్కుకుపోయిన వక్షోజాలు,  నీ ప్రేమికులందరూ నులిమీ నులిమీ, కొరికీ కొరికీ, వొదిలి వేయగా ఇక ఎండిపోయి నీడకై వెదుక్కునే వక్షోజాలు. 

అప్పుడు, ఆనాడు నీ కళ్ళు లేవు అక్కడ. ముళ్ళ పొదలతో నిండిన ఎడారులు మాత్రమే ఉన్నాయి. "ఏడ్చినా కన్నీళ్లు రావడం లేదు" అని అన్నావు నువ్వా రోజు విరగబడి నవ్వుతో. నీ పొట్టపై వాళ్ళు తన్నిన బూట్ల ముద్రలు ఎర్రగా, కొద్దిగా రంగు మారుతో ఉంటే, అంటాను నేను: "Is it OK with just rice and pickles? That is all we have got for today." అప్పుడు బయట కాంతి రంగు మారింది. మబ్బులు కమ్ముకుని, ఈదురు గాలి వీస్తే, ఆ గాలిలో కొమ్మలని వీడలేక వీడుతూ కొట్టుకు వెళ్ళే ఆకులు: అశోకా ఆకులు. పసుపు పచ్చని ఆకులు. పండిన ఆకులు. ఎండిపోయిన ఆకులు. అవే నీ చేతులు. అవే, ఇక నెమ్మదిగా లేచి భీతిగా చుట్టుకుంటాయి భీతితో కూర్చున్న నన్ను. గది ముందు వాలు కుర్చీలో, కుక్కలు కొరికిన మన తెల్ల పిల్లి నొప్పితో కదిలి మళ్ళా ముడుచుకుని పడుకుంటుంది. నొప్పితో అప్పుడప్పుడూ అది చేసే గుర్ మనే సవ్వడి ఒక్కటే ఆకాశమంతా-

కొంత వర్షం పడొచ్చు. ఆకులు తడవొచ్చు. నీటికి నానిన భూమి మళ్ళా పచ్చిక వాసన వేయవచ్చు. బహుశా, పక్షులు పెట్టుకున్న గూళ్ళూ రాలిపోవచ్చు. నేలరాలిన, ఎగరలేని ఆ పిచ్చుక పిల్లలని పిల్లులు తినవచ్చు. సాయంత్రం తిరిగి వచ్చి, ఆ పిచ్చుకలు కీచు మనే శబ్ధాలతో రాలిన గూళ్ల వద్దే అల్లల్లాడుతుండవచ్చు. తిరిగి నువ్వు ఈ రాత్రికి ఇంటికి పోకపోనూ వచ్చు. అందుకని, అప్పుడు, వెచ్చటి నెత్తురు నా ఛాతి నుంచి నీ హృదయంలోకి కారితే  తల వంచి ఆ ఏడు కత్తి గాట్లలో ఉబికే ఎర్రటి చెమ్మని తాగుతో అంటావు నువ్వు:

"పిచ్చి ముండాకొడుకువి నువ్వు. ఎవరైనా కోసుకుంటారా ఇలా? What the fuck is your problem? Whose sins are you suffering for, fucker? Do you think you are responsible for everything in this shitty world?. నీకేం తెలుసు బాధ గురించి? identity గురించీ?. ఇటు చూడు. ఏం తీసుకు వెళ్ళాలి ఇంటికీ పూట? ఆ లంజా కొడుకులు ఆరుగురూ  దెంగి, ఒక్క పైసా ఇవ్వలేదు. చూడు ఇక్కడ రక్తం" అని తను, నా అరచేతిని తన మల ద్వారం వద్ద ఉంచితే, అదంతా ఒక నెత్తురు వస్త్రం. నెత్తురు కమలం. "ఏం, ముస్లిం అయితే దెంగడం, చెరచడం మీ జన్మహక్కా? లంజా కొడుకులు--- నొప్పిరా. నన్ను బ్రతికించురా' అని తను అంటే, ఆ రోజున అక్కడ, లోపలా బయటా 

ఒక మహా ప్రకంపన. బయట చినుకుల చప్పుడు. గడ్డిపరకలు గాలిని కోసే చప్పుడు. కడుపులో దాచుకున్న శిశువుని ఎవరో లాగి నరుకుతున్న చప్పుడు. కషాయ గంటలు మ్రోగుతున్న చప్పుడు. ఏడ్చీ ఏడ్చీ ఏడ్చీ ఇక ఏడ్వలేక, అన్నీ అంతమయ్యి, యోని పీలికలుగా కోయబడే చప్పుడు. స్పృహ తప్పుతున్న అ చిన్న ముఖాన్ని అరచేతుల్లోకి తీసుకుంటే, గాజుపాత్ర పగులుతున్న చప్పుడు. నా రెండు చేతుల మధ్య ఒక దేశం బీటలు వారిపోతున్న చప్పుడు. రెండు కళ్ళు చితికిపోయి, వక్షోజాలై, పాలింకిపోతున్న చప్పుడు. జెండా అవనతమౌతున్న చప్పుడు. ఎవరో నిరంతరంగా ఒక సమాధిని తవ్వుతున్న చప్పుడు-

 అటువంటి శబ్ధాల మధ్యా, అటువంటి నాహిద్ ల మధ్యా, పూలను పొగుడుతూ జీవించడం ఎలాగో తెలుసా నీకు?