-ఉండలేక, ఇక-

నీపై చిక్కగా ఆకాశం చుట్టుకుని, అది, రాలే ఒక లక్ష రేకుల నలుపు గులాబీయై

నేలపైకి విచ్చుకుని నిన్ను కమ్ముకున్ననాడు
కూర్చుంటావు ఒక్కదానివే, నిద్ర మాత్రలతోనో
నీ అంత ఎత్తూ బరువూ ఉన్న మధుపాత్రతోనో-

వేర్ల సారాన్ని పీల్చుకుని వొదిలివేసిన, నువ్వు
వేళ్ళూనుకుని, నీదని అనుకున్న నేల, నీది కాదని తెలిసిన నాడూ, నీ ఒంటరి
గదుల చీకట్లలో, నువ్వు తపనగా, తడుముకునీ
తడుముకునీ, నీ చేతివేళ్ళకి ఎటువంటి వెలుతురూ

దొరకని నాడు, కలలకీ నక్షత్రాలు లేని రాత్రుళ్ళకీ
తేడా లేని నాడు, కళ్ళల్లో స్మశానాలు విచ్చుకుని
నీ అనుకున్న వాళ్ళందరూ నిన్ను తగుల పెడుతున్ననాడు, కూర్చుంటావు
నువ్వొక్కదానివే, నీ తోటే, ప్రేమంత నొప్పిహింసగా-

రాసుకుంటూ అనుకుంటాను నేను ఇక్కడ, బ్రతికుండలేవా నువ్వు, అని కానీ
ఎప్పుడో పగిలిపోయిన గాజుదీపం ఈ కాలం, మరి
ఎంత వెదికినా ఎక్కడ దొరుకుతుంది నీకీ లోకం

తడుముకునే నీ చేతివేళ్ళకి పెంకులు దిగి, అంచున
ఉబికే నెత్తురు బొట్ల గానూ, నువ్వొట్టి యోని గానూ
వస్తుమార్పిడిగానూ, శరీర సౌందర్య వక్షోజాలగానూ
తొడలూ, పెదాలూ పాదాలూ గానూ, రూకలు గానూ
నరమాంస భక్షక, సదా వినోదంగానే మిగిలిన నాడు?

ఏమో. ఉరితాడుని నువ్వు ముద్ధిడటం మంచిదేనేమో- Who knows and who judges?
తెలుసా మరి, వాళ్ళకైనా, మీకైనా, ఇక్కడ ఈ 'నాకైనా'?