పర్వీన్

స్కూలుకి ఎలా వెళ్ళవచ్చు?

వేకువఝామున స్నానం చేసిన చందమామల్లా
లేదా స్నానం చేసి అల్లరి చేసే చందమామల్లా వెళ్ళవచ్చు
గాలికి ఊయలలూగుతున్న అశోకా చెట్లల్లా, గుంపుగా
గుబురు పొదల మధ్య సవ్వడి చేస్తున్న లేత పక్షుల్లా వెళ్ళవచ్చు- లేదా

చిన్నారి యోధుల్లా, చిక్కటి అడవిలో దారి ఏర్పరచుకుంటూ
సాగిపోతున్న వేటగాళ్ళలానూ వెళ్ళవచ్చు- కానీ
చాలా సార్లు, కదులుతున్న మొక్కల్లా, కళ్ళల్లో ముళ్ళతో
బడికి కాకుండా పనికి వెడుతుండవచ్చు. ఎలా అంటే

ప్రతి ఉదయం
ఆకుపచ్చటి జాబిలిలా లేదా
తెల్లగా నవ్వుతున్న ఆకుపచ్చటి జాబిలిలా, పర్వీన్ లా - మరి
పర్వీన్ ఎవరు?

ఆకుపచ్చటి పరకిణీతో
చీపురుకట్టల రెక్కలతో
సీఫెల్ లో చెత్తబుట్టలను  శుభ్రం చేసే అయిదేళ్ళ అమ్మాయి-
ఇంద్రధనుస్సులేవీ లేని సీతాకోకచిలుక - కళ్ళను
లోకమంత విశాలంగా విప్పార్చి  చూసే నీటి చినుకు: మరి

పనికి ఎలా వెళ్ళవచ్చు?

కాళ్ళ కింద లోకమంతా శీతలంగా రాలి పడుతున్నప్పుడు
రోజంతా తిండి లేక, రాత్రి నిదుర రాక, పాకపై పాకలోకి
జనగణమన లాంటి సవ్వడి వలే గులకరాళ్ళ వలే జారి
పడుతున్న వర్షపు చినుకులకి దూరంగా ఒక మూలకి వొరిగి
రాత్రి రెక్కలలోంచి, రెక్కలు నరుక్కునే పగటిలోకి
ఆకుపచ్చటి లంగా జాకెట్తో, పర్వీన్ లా వెళ్ళవచ్చు.

తనకీ ప్రపంచం తెలుసు - గోళీకాయలా. కానీ ఒకటే రంగు.
పేరేమీ లేనిది. పర్వీన్ లా, ఉనికి తప్ప అస్థిత్వం ఏమీ లేనిది

మరి, ఇక తన ప్రపంచం ఏమిటి ఏమటి?

మొదటిది పని. చీపురు కట్టలు, లేదా
లతల్లా విచ్చుకున్న వేళ్ళ మధ్య శుభ్రమయ్యే  ఎంగిలి పాత్రలు
పాలిపోయిన ఆకులలాంటి అరచేతులపై
చెంపలపై ఎర్రటి గాయపు కోతలు - మరి

అలాంటప్పుడు తన ప్రపంచం ఏమిటి?

రెండొవది ఆకలి. వాసనొచ్చే అన్నమైనా
బూజు పట్టిన బ్రెడ్డు తునకైనా చాలు- ఆకలి నిండాలి. రెండు
చిట్టి అరచేతులతో కడుపుని లేదా ఈ
విశ్వమంతటి ఆకలిని నొక్కిపెట్టడం అసాధ్యం.

మరా క్షణాలలో తన ప్రపంచం ఏమిటి?

రోదించడం. ఆకలిని తట్టుకోలేక, కుత్తుక తెగిన పావురంలా
చుట్ట చుట్టుకుని కొట్టుకులాడటం. తప్పదు. పోనీ
కనీసం మంచినీళ్ళు? పాకలోకి చొచ్చుకువస్తున్న

నీటి కత్తుల మధ్య, అన్నం మెతుకులాంటి
ఒక నీటి బిందువైనా ఉండదు.తన చెంపలపై
సర్పాల్లా పాకుతున్న కన్నీళ్ళలో,  చుక్కలాంటి ఒక నీటి
నక్షత్రమైనా ఉండదు. తను - ఆ పర్వీన్

ఆకుపచ్చటి పర్వీన్
కమిలిపోయిన నెత్తురు కనుల పర్వీన్, ఆమె ప్రపంచం
కళలు తప్ప మరేమీ లేని అన్నమ్లాంటి కనుల పర్వీన్
చిక్కటి గంజిలాంటి కనుల పర్వీన్, చల్లటి రొట్టెముక్క
దేహం గల పర్వీన్ , ఆమె ప్రపంచం-

మరణం కంటే ఘాడమైన, హింసాత్మకమైన జీవితం కింద
తన లోకం లిప్తకాలం పాటు
వర్షం వెలిసాక విచ్చుకునే
సూర్యపుష్పం వలే, ఒకే ఒక్క క్షణం మెరుస్తుంది- తను
నిజంగా నవ్విన క్షణాలలో -
అయిదేళ్ళ వయస్సు, చిట్లిన విత్తనంలా, ఫక్కుమని నవ్విన క్షణాలలో-

మరి పర్వీన్  ఎప్పుడు నవ్వుతుంది?

ఆకుపచ్చటి గడ్డిలో  కలసిపోయి లేదా
తనే, విశాలమైన పచ్చిక మైదానంలా మారిపోయి
రోగగ్రస్థమైన కుక్కపిల్ల ఒకటి, గుడ్డిదైన
కుక్కపిల్ల మరొకటీ - రెండిటితో గాలిలో
పరిగెడుతూ ఆడుకుంటున్నప్పుడు, సర్వం మరచి

వాటితో కలగలసిపోయి, స్వేచ్ఛగా పొర్లుతున్నప్పుడు
ప్రపంచమంతా ఒకే సవ్వడితో నిండిపోతుంది
ఆకాశం నుంచి భూమి దాకా, ఎండిన మట్టిపై
వాన చినుకుల శబ్ధాలలాంటి పర్వీన్ నవ్వుతో-

ప్రపంచమంతా, ఫక్కుమని ఫేటీల్మని పేలిపోయి
కనుల ముందు బూజుబూజుగా రాలిపడుతుంది
ఒక కన్నీటి బిందువులో బరువుగామునిగిపోతుంది- మరి

పొరలు పొరలుగా, గాలి తెరల్లా విస్తరించుకుంటున్న ఆ శబ్ధం
నవ్వు - పర్వీన్ నవ్వు - ఆ సవ్వడి
కన్నీటి బిందువులు రాలిపడుతున్న సవ్వడి
కనులు పిగిలిపోతున్న సవ్వడి

స్వేచ్చదా, లేక రేపటి నిర్భందానిదా?
-----------------------------------
July, 1996.