వాళ్ళూ. నేను. మేము.

నాలుగు అక్షరాలు రాసుకుని చాలా కాలమయ్యింది
వందల ఏళ్లుగా ప్రేమగా పెంచుకున్నది ఏదో మాయమయినట్టూ
లేదా నిన్నూ, నీ ముఖాన్ని గుర్తుకు తెచ్చుకున్నట్టూ-
బహుశా

ఈ మధ్య కదులాడుతున్న సుదీర్ఘమైన సమయాలలో
నేను నా కవిత్వంగా మారి ఉండవచ్చు: కొన్నిసార్లు సరళంగా, మరి
కొన్నిసార్లు సంక్లిష్టంగా, నా లోపల చుట్టుకున్న, చిక్కు
ముళ్ళను విడదీసుకోలేక తన్నుకులాడుతున్నట్టూనూ-
కవిత్వం

జీవితంలా గజిబిజిగా అల్లుకుపోయిన దారపు తీగ కావొచ్చు.
సహనంగా విప్పుకోవాలి, తెగకుండా, ఒక పుష్పాన్ని
మృదువుగా, పదిలంగా, ముళ్ళపొదల మధ్య నుంచి వెలికి తీసినట్టు-
చాలా సార్లు ప్రేమ కూడా-

ఇప్పుడు
బయట వాన చినుకులు చెట్లని తాకి కొమ్మలపై నుంచి
జారుతున్న సవ్వడి. నా తండ్రి తన చెవులని భూమిపై ఆన్చి ఉంచాడు
మట్టి లోపల, వాన పాములు పారాడే సవ్వడి వినేందుకు-
బహుశా ఇప్పుడతను, వాటి సంగీతాన్ని వింటుండవచ్చు
మట్టి వాసనని ఘాడంగా కౌగలించుకుని. అతనితో పాటు

నా తల్లి కూడా, ఎటువంటి సంఘర్షణా భరిత ప్రయత్నం లేకుండా
రాలి ఇంకే చినుకులలో హంసలా తేలుతుండవచ్చు. మరి
ఇదంతా ఏమిటంటే

ఉండటం. నిశ్శబ్ధమైన దానిని వినడం. దేహాన్ని చెల్లా చెదురు చేసే
జీవన భీభత్స యుద్ధాల మధ్య, వాటిని తట్టుకుని, ఒక
ఓరిమితో కదలడం. ప్రశాంతంగా ఉండటం.అదొక తపన
అదొక శ్రమ, అదొక ప్రయత్నం, ఇంకా అదొక సంఘర్షణ కూడా:
నా తల్లీ తండ్రీ

ఇప్పుడా స్థితిలో ఉన్నారా? వాళ్ళు కవిత్వం, లేదా ఒక కవితను మరొక
కవిత కౌగలించుకునే దృశ్యం కూడానూ. ఇక ఇప్పుడు
చినుకులు ధారగా మారి, నింగినీ నేలనూ మీటుతున్న
సంబురం.ఈ గాలి, తెరలు తెరలుగా,నావలై, తెరచాపలై
పచ్చిక బయళ్ళను పక్షులుగా మార్చి ఎగరేసుకుపోయే
 ఒక సంభ్రమం-
వీటి అన్నిటిలో 

ఒక అంచుని పట్టుకుని నా తల్లీ తండ్రీ. మరొక అంచుని పట్టుకునేందుకు
ప్రయత్నిస్తున్న ఈ కవిత. మధ్యలో
నిశ్శబ్ధంగా కదులాడుతున్నది ఎవరు?
------------------------------------
17/07/98. రాత్రి 12:45