ఇర్ఫాన్

అతను నా స్నేహితుడు. ఇర్ఫాన్. ఇరవై ఏళ్ళు. ఇద్దరు చెల్లెళ్ళు. అమ్మా నాన్న-

సాయంత్రం వస్తాడు నాతో కొంతసేపు గడిపేందుకు. మరి
కొద్దిగా తేనీరు పంచుకునేందుకు

(ఒక అర కప్పు మాత్రమే).

ముదిరిన ఆకుల రంగు వంటి తేనీరుతో పాటు

నా జీవితాన్ని కూడా, కొంత వొంచుకున్నాడు
తన కప్పులోకి-(నా అర్థ జీవితాన్ని వంచుకుని
తన అర్థ జీవితంతో కలుపుకుని, ఒక
నిండైన పాత్రగా ఇద్దరినీ మార్చుకుని)-

సాయంత్రాలు మేము ఆడుకునేటప్పుదు, ప్రేమాస్పదమైన మాటలతో పాటు
తన ఇంటి నుండి తెచ్చిన సంస్కృతినీ
తను తినేవేవో వాళ్ళ అమ్మ వండినవి
ఏవో నాకూ తెచ్చి, పంచి ఇచ్చేవాడు -

కొంత మాంసం, కొంత అమాయకతనం, కొంత బ్రతకలేనితనం, మరికొంత దుక్కం-

అతనే ఇర్ఫాన్. నా స్నేహితుడు. నిండుగానూ
ఫెళ ఫెళమని నీళ్ళల్లా నవ్వే నా స్నేహితుడు-
నేనే అయిన ఇతరుడు. మరి

ఈ రోజు నాకూ తెలియదు. అతనికీ తెలియదు. ఎప్పటిలాగే, మేమున్నామని
తేనీరు త్రాగేందుకు డైరీ ఫాం వద్దకు వెళ్లి, కప్పెడు
రక్తాన్ని తల నుంచి వంచుకు వచ్చాడు. నా సగం

కప్పునూ అతనే చిందించి, తెల్లటి షేర్వాణీ దుస్తులపై
ఆ నెత్తురు కప్పు పగిలిన మరకలను అంటించుకుని
వెనుదిరిగి వచ్చేడు-

ముస్లిం కదా, కారణం అనవసరం
ముస్లిమై పుట్టడం చాలు ముస్లిం
దుస్తులు ధరించడం చాలు. హాకీ
కర్రలతో క్రికెట్ స్టంపులతో ఇరవై మంది పైబడి, చీకట్లో చంపేందుకు ప్రయత్నించేందుకు-

ఏమీ లేదు
అతను ఇర్ఫాన్
నా స్నేహితుడు.
----------------
15/11/1997.