ఎలా నిదురోగలం?

అర్థరాత్రి నిద్రలోంచి లేచొచ్చి, ఆ మూడడుగుల మల్లెపూవు
నా పక్కగా వచ్చి 'నాన్నా' అంటూ
నన్ను హత్తుకుని పడుకుంది.ఇక

ఆ చీకట్లో ఒక నెగడు రగిలి,  పేరులేని సుగంధమేదో
గాలిలో వీయగా, ఎక్కడో కొమ్మల్లో గూళ్ళల్లో
పక్షులు రెక్కలు సర్దుకుంటున్న చప్పుడు:    
ఒక నెత్తురు  గీతం. ఒక శాంతి కపోతం. చలి చిక్కగా

ధూపమై వీచే ఆ వేళల్లో ఆ గదిలో ఎక్కడ
వేలితో తాకినా వెలిగే ఒక కాంతి సంకేతం    
కొంత అలజడీ, కొంత అబ్బురమూ కొంత
జీవితం పట్ల కృతజ్ఞతా, కొంత
కరుణా బోల్డంత ఇష్టమూనూ-

నిద్దురలో ఏదో కలువరించి, మెల్లిగా కదిలిన ఆ మల్లెపూల కలనీ
తెల్లగులాబీ మొగ్గలవంటి ఆ కళ్ళనీ
ఇలా చూసుకుంటూ, ఇక ఈ రాత్రి
నువ్వైనా నేనైనా ఎలా నిదురోగలం?          

వెన్నతో చేసిన రొట్టెలు

మేం చేసిన అల్లరికి చికాకొచ్చి, మా అరుపులకి విసుగొచ్చి, కోపంగా అరచి

     ఇక అప్పుడు కలుపుతావు కదా గోధుమ పిండిని చక్కగా నీ అరచేతులతో
     తలుపులోంచి చీకటి చల్లగా ఇంటిలోకి అలలుగా తరలి వచ్చే సమయానా
     మరి అప్పుడు కూర్చుంటాం నేనూ పిల్లలూ ఒద్దికగా బుద్ధిగా నీ ఎదురుగా
     బాసింపట్ట వేసుకుని, బళ్ళో  బెత్తంతో ఉన్న టీచర్ ముందున్న పిల్లల మల్లే
     చేతులు కట్టుకుని నువ్వు చూడనప్పుడల్లా ముసి ముసిగా నవ్వుకుంటూ-

పంట కాలవలేమో నీ అరచేతులు, మెత్తగా పిండిని వొత్తి, నీళ్ళు పోసి
     తిరిగి మళ్ళా కలిపి, ఎంతో ఇష్టంగా ఎంతో ఓపికగా, పూర్తిగా కలిసే దాకా
     అటు తిప్పి ఇటు తిప్పి, ముద్దను చేసి మళ్ళా విడదీసి, తిరిగి మళ్ళా కలుపుతూ
     నుదిటిన వాలిన జుత్తును ముంజేతితో వెనక్కి తోసుకుంటావు కదా, అప్పుడు
     నీ కళ్ళల్లో ఒక ఇంద్రధనుస్సు. నీ చుట్టూతా పచ్చిక మైదానాలపై ఎగిరే తూనీగలు.
     నీ శరీరం పై మెరిసే పసుపు పచ్చని పూవులు. ఇంతకాలం నమ్మలేదు కానీ

ఇప్పుడు నీ చేతుల్లో అలవోకగా కదిలే వెన్న కలిపిన ఆ పిండిని అలా గమనిస్తుంటే
     పార్వతి చేతుల్లో, గంధపు ముద్దతో రూపు దిద్దుకున్న ఆ పిల్లవాడి కధ నిజమే
     అనిపిస్తుంది: అందుకే మరి నీ చేతుల్లోని పిండి కూడా జీవం పోసుకుని, ఇక
     రొట్టేలయ్యీ చీకటి వేళ వెలుగయ్యీ  శ్వాసయ్యీ మేం నీకు చెప్పడం మరచిన

కృతజ్ఞతయ్యీ  ఇలా ప్రతి రాత్రీ మాకు ఇంత ప్రాణాన్నీ జీవధాతువునీ ప్రసాదిస్తాయి.
      అందుకే, తినబోయే ముందు ఇక తొలిసారిగా ప్రార్దిస్తాం నేనూ పిల్లలూ: నిన్ను.
      నీకు కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంటూ, ఇంతసేపూ అబ్బురంగా చూసిన నీకు
      చివరికి మా దిష్టి కూడా తగలవద్దనీ, పిల్లలకే కాక నాకూ అమ్మవైన
     నిన్ను ఎన్నడూ విసిగించమనీ, నీకు ఎన్నడూ కోపం తెప్పించమనీ.                       

చోటు

"ఎక్కడికి వెళ్లావు నువ్వు రాత్రంతా?" She asked him.

"I buried my eyes
In the water, in the soil, in the sky
And in the lonely, lonely
Breeze of the night" అతడు చెప్పాడు.

ఇక ఉప్పుతో తడచి ఆమె కనురెప్పలు
అక్కడే నిలిచిపోయాయి.

అక్కడే. మట్టితో నీటితో నింగితో గాలితో నిండి
బళ్ళున పగిలి, తన వక్షోజాలపై
అతని కనులు, నిస్సహాయంగా

రాలిన చోట, ఒక పక్షి గూడైన
చోట శీతాకాలపు రాత్రుళ్ళలో
అనాధాలకి రహదారుల పక్కన నెగడు మంటైన చోట.  

Don't you know that I aint a metaphor?

వొద్దు. వెన్నెల వొద్దు.  పూవులు వొద్దు. లతలు వొద్దు. జాబిలిలు వొద్దు. ఆకాశం వొద్దు. నక్షత్రాలు వొద్దు. పుప్పొడి వొద్దు. లేత గాలులు వొద్దు. తడచిన రాత్రుళ్ళు వొద్దు. గులాబీల దినాలు వొద్దు. హంసలు వొద్దు. హంస నడకలూ వొద్దు. నీలి కనులు వొద్దు. నీలి సముద్రాలు వొద్దు. నిమోన్నతాలు వొద్దు. మేఘాలు వొద్దు. అటువంటి ఒడీ వొద్దు. ఓరిమి వొద్దు. మాతృత్వం ఒక వరం వొద్దు. సహనవతి వొద్దు. సతీ వొద్దు. సావిత్రీ వొద్దు. సీత వొద్దు. ఊర్మిళా వొద్దు.

స్త్రీ అంటే అని మొదలయ్యే వాచకాలూ వొద్దు. పురాణాలూ వొద్దు. పవిత్రత వొద్దు. పాపం వొద్దు. పుణ్యం వొద్దు. ధ్రౌపదీ వొద్దు. శబరీ వొద్దు. వొద్దు. థెరీసా వొద్దు. మాగ్ధలీనా వొద్దు. లైలా వొద్దు. మల మూత్రాదులు లేని అతి సౌందర్యమైన దేవతా స్త్రీలూ వొద్దు. కాళికలు వొద్దు. సరస్వతీ దేవీలూ వొద్దు. వొద్దు. అసలే వొద్దు. నిర్వచనాలు వొద్దు. నీ వచనాలు వొద్దు. సోత్రాలూ వొద్దు. ఆరాధనలూ వొద్దు. అర్పణలూ వొద్దు. ప్రేమా వొద్దు. త్యాగమూ వొద్దు. ఆబలా వొద్దు. సబలా వొద్దు. అమ్మా వొద్దు. చెల్లీ వొద్దు. భార్యా వొద్దు. భక్తీ వొద్దు. బంధమూ వొద్దు. నిర్మాణ వాచకమూ, వాక్యమూ వొద్దు. ఇక 

ఈ ఒక్క పూటకి ఇలా నేను: ఇలా నన్నుగానే ఉంచు. ఇలా నన్నుగానే మాట్లాడు. చితికిన యోనిగానూ, నరికిన వక్షోజాలగానూ, నమిలిన ఊసేసిన పెదాలగానూ, తెగిన పేగులగానూ, వేల మర్మావయవాలు నిరంతరం కుళ్ళ బొడిచే ఒక యుద్ధభూమిగానూ, పురుషాంగమే ఒక దేశమైన, దేశమంటేనే పురుషావయవమైన ఒక కాలంగా స్త్రీ లేని ఒక లోకంగానూ మాత్రమే 

చూడు ఈ ఒక్క పూటకి. పిల్లలు లేని తల్లిగానూ, ఏమీ లేక ఖాళీ అయిన ఊరులానూ, నెత్తురు కమలం విచ్చుకున్న ఒక గుజరాత్ గానూ, హస్తం లేని వస్త్రరహిత రాజకీయంగానూ, నీలం బొమ్మలుగానూ, నీతి లేని రాజకీయ నాయకులగానే, తల్లి స్తన్యం తాకని వారి మాటలుగానే

చూడు ఈ ఒక్క పూటకి నన్ను. అన్నం తిన్న శరీరంగానే, అంగట్లో పెట్టిబడిన అధికారపు శాంతియుతమైన భాషణగానే, నవ రంధ్రాల మల మూత్రాల తోలు తిత్తిగానే  చూడు నన్ను ఈ పూటకి. ఏమీ కాదు. కొంత వణుకు పుట్టి, కొంత భీతి కలిగి, కొంత హృదయం కదిలి కొంత శరీరం జలదరించి, కళ్ళు కొంత కన్నీళ్ళయ్యి, జన్మస్థానం మరణ ప్రస్థానం కొంత అర్థమయ్యి, తాకుతావు నువ్వు నన్ను తొలిసారిగా, ఒక మాట లేని మాటతో:

                    Don't you know that I aint no metaphor?" అని అంది తను నిన్న

                    పాలరాతి పలకల వలే మారిన శరీరంతో, తన చుట్టూ
                    ఒక ఆదిమ సర్పం ఒక ఆదిమ బాణం, ఒక ఆదిమ ప్ర
                    వక్తా భాష్యం నడయాడుతుండగా. 

Don't you know that I aint a metaphor?

వొద్దు. వెన్నెల వొద్దు.  పూవులు వొద్దు. లతలు వొద్దు. జాబిలిలు వొద్దు. ఆకాశం వొద్దు. నక్షత్రాలు వొద్దు. పుప్పొడి వొద్దు. లేత గాలులు వొద్దు. తడచిన రాత్రుళ్ళు వొద్దు. గులాబీల దినాలు వొద్దు. హంసలు వొద్దు. హంస నడకలూ వొద్దు. నీలి కనులు వొద్దు. నీలి సముద్రాలు వొద్దు. నిమోన్నతాలు వొద్దు. మేఘాలు వొద్దు. అటువంటి ఓడీ వొద్దు. ఓరిమి వొద్దు. మాతృత్వం వంటి వరం వొద్దు. సహనవతి వొద్దు. సతీ వొద్దు. సావిత్రీ వొద్దు. సీత వొద్దు. ఊర్మిళా వొద్దు.

స్త్రీ అంటే అని మొదలయ్యే వాచకాలూ వొద్దు. పురాణాలూ వొద్దు. పవిత్రత వొద్దు. పాపం వొద్దు. పుణ్యం వొద్దు. ధ్రౌపదీ వొద్దు. శబరీ వొద్దు. వొద్దు. థెరీసా వొద్దు. మాగ్ధలీనా వొద్దు. లైలా వొద్దు. మల మూత్రాదులు లేని అతి సౌందర్యమైన దేవతా స్త్రీలూ వొద్దు. కాళికలు వొద్దు. సరస్వతీ దేవీలూ వొద్దు. వొద్దు. అసలే వొద్దు. నిర్వచనాలు వొద్దు. నీ వచనాలు వొద్దు. సోత్రాలూ వొద్దు. ఆరాధనలూ వొద్దు. అర్పణలో వొద్దు. ప్రేమా వొద్దు. త్యాగమూ వొద్దు. ఆబలా వొద్దు. సబలా వొద్దు. అమ్మా వొద్దు. చెల్లీ వొద్దు. భార్యా వొద్దు. భక్తీ వొద్దు. బంధమూ వొద్దు. నిర్మాణ వాచకమూ, వాక్యమూ వొద్దు. ఇక 

ఈ ఒక్క పూటకి ఇలా నేను: ఇలా నన్నుగానే ఉంచు. ఇలా నన్నుగానే మాట్లాడు. చితికిన యోనిగానూ, నరికిన వక్షోజాలగానూ, నమిలిన ఊసేసిన పెదాలగానూ, తెగిన పేగులగానూ, వేల మర్మావయవాలు నిరంతరం కుళ్ళ బొడిచే ఒక యుద్ధభూమిగానూ, పురుషాంగమే ఒక దేశమైన, దేశమంటేనే పురుషావయవమైన ఒక కాలంగా స్త్రీ లేని ఒక లోకంగానూ మాత్రమే 

చూడు ఈ ఒక్క పూటకి. పిల్లలు లేని తల్లిగానూ, ఏమీ లేక ఖాళీ అయిన ఊరులానూ, నెత్తురు కమలం విచ్చుకున్న ఒక గుజరాత్ గానూ, హస్తం లేని వస్త్రరహిత రాజకీయంగానూ, నీలం బొమ్మలుగానూ, నీతి లేని రాజకీయ నాయకులగానే, తల్లి స్తన్యం తాకని వారి మాటలుగానే

చూడు ఈ ఒక్క పూటకి నన్ను. అన్నం పెట్టిన శరీరాన్నే, అంగట్లో పెట్టిన అధికారపు శాంతియుతమైన భాషణగానే, నవ రంధ్రాల మల మూత్రాల తోలు తిత్తిగానే  చూడు నన్ను ఈ పూటకి. ఏమీ కాదు. కొంత వణుకు పుట్టి, కొంత భీతి కలిగి, కొంత హృదయం కదిలి కొంత శరీరం జలదరించి, కళ్ళు కొంత కన్నీళ్ళయ్యి, జన్మస్థానం మరణ ప్రస్థానం కొంత అర్థమయ్యి, తాకుతావు నువ్వు నన్ను తొలిసారిగా, ఒక మాట లేని మాటతో:

                    Don't you know that I aint no metaphor?" అని అంది తను నిన్న

                    పాలరాతి పలకల వలే మారిన శరీరంతో, తన చుట్టూ
                    ఒక ఆదిమ సర్పం ఒక ఆదిమ బాణం, ఒక ఆదిమ ప్ర
                    వక్తా భాష్యం నడయాడుతుండగా. 

ఆ నొప్పి or What She has been Asking

(








































                                                                                                                                           )


__ Eyes turn to stones, and
Stomach to a barren land
as this country of mine___

Crucified, I will survive.
Crucified, I will retain a face
Crucified, I will endure.

___But, you who
never questioned
how will you die___?

ఇక
అన్నం తినే  ముందు అరచేతుల్లో నీ ముఖం
నీళ్ళు తాగే ముందు గాజు పాత్రలో నీ శరీరం

ఇక
కళ్ళు నావే, ఆ కన్నీటి తడి నీది
శరీరం నీదే, ఆ నెత్తురులోని
కొంత భయపు మరక నాది

ఇక
గర్భం చిధ్రమయ్యీ, పేగులు తెగిపోయీ
యుగాలుగా నువ్వు 
యుగాలుగా  నిన్ను 
ఇలా 

వొదిలివేస్తూ, ఎలా నిదురించగలను నేను
ఇక ఈ రాత్రికైనా, మరి ఇక ఏ రాతిరి కైనా?

(Mother, Don't forgive them
for they know what they do.)

Eloi Eloi lama sabachthani? 

A Crow on the Facebook

అతుకులుగా విరిగిన గోడ పూచింది
నీడల పూలతో మధ్యాహ్నం ఒక్కటే
గోలగోలగా అరిచే కాకితో-

                                        (You know that I'm on the Facebook)

వరండాలో-కుర్చీలో- చలికి యెద ఎండిన దాహంతో
ఇన్ని రాళ్ళు ఏరుకుంటుందీ కాకి
ఎన్నటికైనా ఒక కుండ
దొరకక పోతుందా అని

                                          (Are you on the Facebook? )

కానీ, మరి అప్పటిదాకా ఎన్నటికి నిండేను అద్దంలోనీ
పాత్ర, తాకలేని తాగలేనీ
శరీరపు మట్టిపాత్ర?మరి

అందుకే, ఇక్కడే కొమ్మల్లో కూర్చుని అరుస్తున్నా కావ్
కావ్ మని రికామీగా. దిక్కూ మొక్కూ లేకుండా మీతో
కానీ

సరేలే, ఇక ఇంతకంటే
ఏం చేయగలం మనం

రాళ్ళు పొదిగిన ఈ
రాత్రుళ్ళ దినాలలో?

                                          (Have you ever been booked by a face?
                                           Have you ever become faceless?)

ఆమెన్.

నీ బాల్కనీలో, ఒక బాటిల్ తో

ఊరకే ఒక బాటిల్ తో కూర్చుంటావు నువ్వు, నీతో నువ్వు
ఈ చీకటి బాల్కనీ అంతాన

కుండీలో కొమ్మకి పూచిన చుక్కను
రాలిన ఒక చినుకులో, తడుపుతూ

ఇక వేలి చివరన తడిగా పొటమర్చిన నెత్తురు బొట్టును చప్పరించి

ఇలా అనుకుంటావు ఇక నింపాదిగా: 'ఎలా

వచ్చింది ఇది, కన్నుల్లో, కనురెప్పల
అంచుల్లో మొలచిన ఈ కన్నీటి చుక్క

చిక్కగా, ముందుగా, ఈ గదిలోకీ, ఆపై మదిలోకీ, ఆపై ఆఖరి ఊపిరితో
ఈ గాజుపాత్రను తపనగా పట్టుకున్న
ఈ వేళ్ళ అంచులలోకీ ఎలా వచ్చిందీ

కన్నీటి కాంతీ,కరకు శాంతీ
ఊరకే ఒక బాటిల్ గా మారి
మధువు  దీవెనగా మారి, 'నువ్వు' అనే శాపంగా మారి, నీతో నువ్వే

మరి ఒక చీకటి అంతాన నీ బాల్కనీలో
పాత్ర అంచున మెరిసే, కత్తిగాటు వంటి
నీ ప్రతిబింబంతో? 

రాలేను నీ వద్దకి

1
రాలేను నీ వద్దకి
2
నీళ్ళని చీల్చే పాదాలూ, ఎదురీదీ నిర్మలంగా వెళ్ళే కళ్ళూ నీవి
అలా ఎదురు చూడకు
ఓ దీపం అంటిన చీకటి

మెరుస్తోంది ఇక్కడ. నీ వద్దకు రాలేని ఈ గోడలపై, నిలువెత్తు
నీడలై. నేనై. నా
2
ముఖాన్ని దాచలేని నీ వద్ద - గ్రహించు- రాలేను - నీ వద్దకి
4
కానీ శరీరాన్ని వొలిచి, వెలుపలికి మలచి
బల్లపై ఒక కూజావలే, ఒక పూలపాత్ర వలే ఉంచి వినమ్రతగా
తప్పుకోగలను: ఊయలలూపే నీ చేతులు

క్షణకాలం ఆగిన చోట నుంచి-
క్షణకాలం ఊపిరీ తనని తాను
మరచిన ఆ చోట నుంచి. ఒక

గాలి కిటికీలోంచి పాకి, లతల వలే నీ నుదిటిపై శిరోజాలను
చెరిపే ఇద్రజాలం నుంచీ. మరి
అక్కడే నా
5
ఆత్మనీ దాచలేను. కుటీరం, ఆ గది. ఆ పచ్చిబాలింత వాసనా
నా ఆత్మ తొలి పయనాన్ని గుర్తు చేసిన నీ మదీ

ఒక నీరెండా ఒక పసరు తోటా ఒక చల్లని గాలీ
ఇక్కడిది కాని జీవితాన్ని, మృత్యుస్మరణ వలే
దిగంతాల పరిమళంవలే

అద్రుశ్యాకార ధూపం వలే
శరీరం లోంచి శరీరం లోకి
చొచ్చుకుపోయిన రాత్రి, ఆ ధరిత్రీ ఆ వెన్నెల గానాల సౌమిత్రీ
అందుకే, ఇప్పటికీ
6
నా అరచేతుల్లో పాల బరువుతో ఒదిగిన నీ పాలిండ్ల వొత్తిడి-
తల్లిదనం నిండైన ముఖమై
శరీరం నిండిన బరువై, ఒక

దివ్యమైన గుబురు పూలపొద యేదో రెండు చేతుల మధ్య
ఒదిగిపోయినట్టూ, పురివిప్పిన ఓ నెమలి తిరిగి నెమ్మదిగా
ముడుచుకుంటున్నట్టూ, నా

శరీరమంతా ఒక త్రండ్రితనం.
ఎవరివో లేత పసివేళ్ళు బుగ్గలపై పారడిన ఒక గగుర్పాటు
ఏదో ఒక కేంద్రం లోపల చిట్లి
శరీరమంతా కాంతి ద్రవమై నిండిపోతున్న తడబాటు. చీకట్లో

నాది కాని లోకంలో ఎవరో
ఒక దీపాన్ని వెలిగిస్తే కానీ
7
నీ వద్దకి రాలేని నగుబాటు: ఇక అందుకే, నీ రెండు వేళ్ళ మధ్యా
8
నులిమి, అంటించు ఈ ప్రాణపు వొత్తిని ఒక జ్వలనంతో విశ్వపు
శక్తితో: ఇక అప్పుడే, నక్షత్రాలు పూసే వేళ్ళల్లో
గ్రహాలు పేలి రంగులు వెదజల్లితే, వేణువొకటి

తిరిగి ప్రాణ వాయువుని ఊదే కాలాలలో, తిరిగి ఏడూ లోకాలూ
ఏడూ కాలాలూ నిర్మితమయ్యే పునర్యానంలో
వస్తానేమో, ఏమీ లేని ఏమీ కాని కాంతి కణాన్నై
9
మరి తొమ్మిది నెలలు మోసిన నీ వద్దకు
మరి తొమ్మిది జీవితాలు పంచుకున్న నీ
వద్దకూ

తలను వంచిన కృతజ్ఞతా పర్వంతో, తొలి మలి శాంతితో. మరి
అంతిమంగా నీతో. అస్థిత్వపు అంజలితో-           

ఇలాగ.

నిన్ను చదువుదామని అనుకుంటాను. ఎలాగో ఒలాగా. మరి

ఇక్కడా ఏమీ లేదు: మరి కాంతికి ఊరికినే కదులుతాయి
నువ్వు వేలాడదీసిన గాజు పక్షులు పరావర్తనమై గోడలపై
నీడలై.

'నీడలే మిగిలేవి చివరికి' అని నేను అంటాను.
అరచేతుల్లో ఏమీ మిగుల్చుకోని మనిషి అనే మాటలనే
కాగితాలని తూనిగల వలె చుట్టి, మరి నీ కనుల ఇసుక
మైదానాలపై ఎగురవేస్తో, అరచేతుల్లో
ఏమీ మిగుల్చుకోలేని ఓ మనిషి అనే

చిన్ని చిన్ని మాటలనే, నేను గూళ్ళలోంచి తవ్వి పోస్తాను.  

తెలుసు. నేనొక నిస్సహాయుడనని. పదాలనే హత్తుకుని
ఆఖరి నెత్తురు చుక్క వరకూ నీ వద్దకు పారాడే ఒక శర
నార్ధిననీ, మరి ఒక అర్థ/నారీశ్వరుడననీ

నేలనెలవంకను పిచ్చిగా ఇష్టపడే
ఒక మామూలు, వాన చుక్కననీ
అవి ఏ కనులలో నుంచైనా కురిస్తే
తట్టుకోలేని బాలకుడనని, సదా సంచారిననీ ద్రిమ్మరిననీ.

అందుకే
నిన్ను చదువుదామని అనుకుని, రాత్రిని ఒక మంట చేసి
వెలిగిస్తే, శరీరం అంటుకుని కాలుతుంది తెల్లటి పరదాలలో

నిన్నిక
చదవద్దో చదవద్దో అంటో, నీడల్ని ఆర్పే వేకువ కాంతై
వేకువ కాంతిని ఆర్పే పొగ మంచై, చల్లగా చల్లగా ఇక

నుదిటిపై అరచేయంత చల్లని తల్లి దీవెన లాగా, ఇలాగ.              

బహుశా

ఇలా అంతమౌతుందీ రాత్రి.

చీకటి - ఆకుల వలే- గదిలో రెపరెపలాడితే
ఆకులపై రాలే నీటి శబ్ధాన్ని వింటావు మరి
నువ్వు: శరీరంపై తేలే వెచ్చని కంపనతో-

బహుశా, ఒక వెన్నెల వీచిందేమో బయట
బహుశా, ఒక సీతాకోకచిలుక వాలిందేమో
చల్లటి వెన్నెలపైనా. బహుశా,

తేమ అంటిన రెక్కలపై, తిరిగి రాత్రే పరిమళపు  
పుప్పోడై వెదజల్లబడిందేమో ఇక్కడ. బహుశా

ఇవేమీ కాక, ఒక పూల వనమే నిశ్శబ్ధంగా 
తగలబడిందేమో ఇక్కడ. ఇక్కడే
అంతమయ్యీ కాని ఒక రాత్రి ఒక
'బహుశా'గా మిగిలిన చోట. రా రా

నువ్వొక సారి ఈ శరీరాన్ని ముట్టుకుంటే
ఇక నిశ్చింతగా తగలబడిపోతాను-                 

ఇలా.

ఎర్రటి ముద్ద మందారం విచ్చుకుంది నుదిటిలో-

ఎవరో నింపాదిగా కూర్చుని
బొగ్గులపై శరీరాన్ని కాలుస్తే

తడిపిన తువ్వాలుతో ఒళ్లంతా
తుడుచుకుంటున్నాను ఇలా.

ఎందుకో మరి, పలు కాలాల క్రితం, జబ్బుపడి
వీధి చివరన గోడకి ఆనుకుని
పుండునీ ఆ నెత్తురు చీమునీ

నాక్కుంటూ, వెళ్ళేవాళ్ళ వైపు దిగులు కళ్ళతో
చూసే ఆ నల్లటి వీధి కుక్క
గుర్తుకువస్తుంది ఇప్పుడు.

ఎలా ఉన్నావు? అంటే ఇదిగో ఇలా, మంచాన
ఏవో నావైన గాయాల్ని అలా
నాక్కుంటూ కూర్చున్నాను.

మరి, నీకేమైనా అభ్యంతరమా?

ఒక మామూలు సాయంత్రం

చుబుకం కింద చేయి ఆన్చి, నుదిటిపై మరో చేయి ఉంచి, పార్క్ లో
గేటు నుండి తనకు ఉన్న దూరాన్ని
కొలుస్తూ అతను: ఎర్రటి ఎదురెండ-

ఆక్కడే కూర్చోవాలని ఏమీ లేదు. కాకపోతే, తరచూ తన స్పర్శతో
సారవంతమై, చెమ్మగిల్లి తన శరీరంలా మారిన ఆ బెంచీని
తను లేని రోజున వొదిలి, చెట్టు నీడన ఎదురు చూడాలంటే

కొంత కష్టం: అతనికి. అలవాటైన అతని ప్రాణానికీ.ఇంకా వర్తకం కాని
ఆ సంబంధానికీ. అందుకే, ఊరకే, అంత తొందరగా తను
రాదని తెలిసినా, అరగంట ముందే అతను: అక్కడ.ఇంకా

స్కూలు బొమ్మలు కాని పిల్లల ముందర, పిల్లలతో ఒక నీటి బాటిల్తో.
గడ్డి మెరిసే వాళ్ళ ముఖాలతో, అమ్మను చూసే ఆత్రుతతో
నీళ్ళు చిలుకరించిన తరువాత,ఆ కొద్ది సమయం గడిచాక

అతనికీ, స్కూలు దుస్తులను దుమ్ముతో కడిగిన పిల్లలకీ, ఒక గాలి.
మట్టి వాసనా, పూల పొదలు ఊగి, ఆకులు చినుకుల్లా సవ్వడి చేసే
ఇక తనే నెమ్మదిగా, అలసిన ఓ చిరునవ్వుతో
కొంగుతో, ముఖాన చెమటని తుడుచుకుంటో

లోపలి వస్తే, ఉద్యానవనమంతా కిలకిలలతో తన పాదాల చెంత ఆ
పిల్లలతో, ఆ దినాన తొలిసారిగా నిండుగా
గుండెల నిండా తేలికగా ఊపిరి తీసుకున్న
అతనితో: మరి దయగా సూర్యుడు దాగుని, మసక చీకటిని లోకాన

మెత్తగా వెదజల్లే వేళ, తన బొజ్జని గట్టిగా
చుట్టుకుంటూ ఇక అంటారు కదా పిల్లలు
అమ్మా. ఆకలే. ఇక ఇంటికి వెళ్దామే అని

కానీ, పద పద పద మరి ఇక, మరక్కడ మీకైనా నాకైనా ఏం పని?     

With or without your cloths

దుస్తుల్ని వొలిచి, నెమ్మదిగా మడతపెట్టి, కిటికీలు తెరిచి
     చీకటిని వొంటి నిండా నలుగు వలె పులుముకుని
     ఇక తాపీగా ఒక గాజుపాత్రతో, తేనెవంటి మధువుతో

పదునాలుగు ఏళ్లుగా కలగని
మరి, ఇన్నాళ్ళకి కొనుక్కున్న
వాలుకుర్చీలో, వెదురు వనాల వాసనలని పీలుస్తూ
కడు నింపాదిగా, శాంతిగా ఆ

రాత్రి సెలయేటి, గోరువెచ్చని నీళ్ళల్లో
నగ్నంగా పరిపూర్ణ శాంతి నిశ్శబ్దంలో
అతను:

అందుకే అంటాను నేను చదువరితో
ఇక ఇల్లా:"వచ్చిలా నువ్వు
ఈ పదాలని చదివే బదులు

why don't you go, have a peg for yourself
and go to bed? With or
without your cloths-?" 

వెన్నెల విడిచిన దారి

మీగడ పొరని తొలగించినట్టు, కన్నీటి పొరని మెత్తగా లేపి
    కళ్ళకి ఎవరో కాంతిని ప్రసాదించినట్టూ, మట్టిపొరలపై నుంచి
    వెళ్ళిపోతుందీ వెన్నెల: కొంత మసకగా, కొంత చల్లగా
    కొంత గాలిగా, కొంత నీడలా

గలగలలాడే ఆకుల చప్పుళ్ళలోంచీ, పొదలలో మెదిలే కప్పల
     పాదాల కింద నుంచీ, తేమై చెమ్మగిల్లిన పాత గోడల పగుళ్ళ
     లోంచీ, వంచిన తల ఎత్తితే, ఎదురుగా ఎవరూ కనిపించని
     అనంతమైన అరచేతుల దూరాలలోంచీ

కీచురాళ్ళ దిగంతాల వొంటరి అరుపులలోంచీ, రెపరెపలాడే
     ఊపిరి అంచున కదిలే ప్రమిదె మంట అంచు నుంచీ, అంచున
     దాగి ఉన్న హృదయాలలోంచీ, గుండెలో ఉగ్గపట్టుకున్న
     మాటలోంచీ, ఇక నువ్వు ఏమీ చెప్పలేని మౌనంలోంచీ

ఛాతి స్థానంలో ఒక చితిని ఏర్పరిచి, వెనుదిరిగి, తన శరీరంతో
    శరీరాన్ని అంటించి, వెనుదిరగి చూడకుండా వెళ్ళిపోతుందీ
     వెన్నెల: గుప్పిళ్ళ నిండా ఛితాభస్మాన్ని నింపుకొమ్మనీ
     నీ అస్థికలని నిన్నే ఏరుకొమ్మనీ, ఆనక వి/స్మృతి నదిలో
     కలుపుకొమ్మనీ

పాపం పుణ్యం శోకం శాపం గాయం గేయం దుక్కం దూరం
     ఏమీ అంటకుండా, భూమిని వొలుచుకుంటూ, నిరాకారమై
     నిర్లిప్తంగా వెళ్ళిపోతుందీ నీ నీలాల నీలి వెన్నెల. చూడు
     ఇక ఇక్కడ, కపాల వదనంతో, విరిగిన హృదయంలో

కాంతిరహితమైన చంద్రబింబం వంటి ఒక శూన్యపు కంతితో,
ప్రతిధ్వనించే ఒక రాత్రి ఊళవై మిగిలిపోయేదీ నువ్వే. వెళ్ళు.

- ఒక సమాధి తలుపు తెరుచుకుంటోంది నీకై, తన అద్దంలో-          

తను చేసినది

"నీకొక మచ్చల సీతాకోకచిలుకని ఇస్తాను
మరి నువ్వు, ఏం చెసుకుంటావ్ దానిని?"
అని, అని  మాత్రమే
అడిగాడతను తనని-

ఒక
సన్నటి నవ్వుతో, అతి లాలిత్యంగా
దాని మెడను విరిచి, దాని రెక్కల్ని
పూర్తిగా చాపి

గోడలపై, పిన్నులతో గుచ్చి
ఓరిమితో, బహు అందంగా
అలంకరించింది తను: అదే
ఆ తెలుపు నలుపూ మచ్చల, పిచ్చి సీతాకోకచిలుకని-

ఇక ఆ రాత్రి, మరి అందుకే
ఒక రంగుల నీడ
ముందు మోకరిల్లి

నిలువెల్లా ఏడ్చింది
ఒక గొంగళిపురుగు- 

12-12-12

నీ తలను నరుక్కుని, బల్లపై ఉంచుకుని జాగ్రత్తగా పరికిస్తావ్

అందులో నీదైనదేదీ కనపడదు

చేతుల్లోకి తీసుకుని మోగిస్తావ్ 

అందులో నీదైనదేదీ వినపడదు 

ఇక కనురెప్పలను తెరిచి, కనుపాపలను చూస్తావ్.గాలికి   

రాలి గడ్డకట్టుకుపోయిన, పూవుల ప్రతి/బింబాలు మాత్రం 

ఉంటాయి అక్కడ, ఆ సమాధుల వద్ద. మరి 

ఇక నాసికను తాకుతావ్ చివరికి. 

గాలి లేని ధూళి పేరుకున్న తీరం 

ఉంటుంది అక్కడ, ఒడలు చిట్లిన చీకటి గాట్ల ఒంటరితనంతో-

మరి విరిగిన ఒక వేణువూ చివరి నెత్తురు చుక్కలూ అయిన

నీ కుత్తుకలో, నీ గొంతుకలలలో  

ఎవరివో బోలు శబ్ధాలు, ఎవరివో 

అసంఖ్యాక వాచకాలూ.అందులో 

నీదైనదీ, నీ నదీ ప్రవాహ మైనదీ

నీ అరచేతుల్లోకి తీసుకుని తాగగలిగే అమృతమేదీ కనపడదు-  

అందుకని
ఇకప్పుడు, నరుక్కున్న నీ తలను శుభ్రం చేసుకుని ఒక ఖాళీ 

పాత్రగా మార్చి మంచినీళ్ళతో నింపి 

నీ ఆవరణలోనే  పిచ్చుకలకు ఉంచి

మొండెం లేని శరీరంతో కూర్చుంటావ్, 12-12-12నాడు

ఆకుల నీడల మధ్యా, పాదాలని కోసే గాలి కాంతి మధ్యా

మరి అంతిమంగా నీ తల, ఈ 

జీవితంలో దేనికో, ఒక దానికి 

పనికి వచ్చింది కదా అని అనుకుంటూ  

నిన్నానుకుని కూర్చునున్న
ముఖం మాత్రమే కలిగివున్న 
శరీరంలేని ఓ స్త్రీ అశ్రువులని

నీ దోసిళ్ళలో కడు జాగ్రత్తగా
భద్రపరుచుకుంటో, ఏడేడు
కాలాలలో ఏడేడు లోకాలలో ఏరుకుంటో-

నువ్వూ, నేనూ

బల్లపై పారే సెలయేరూ, ఒక లేత పసుపు ఊరూ ఈ సూర్యరశ్మి. మరి

అందుకే
ఇక ఉదయాన్నే వొదులుతావు
ఒక పాత్రాపుష్పాన్ని ఆ నీటిలో:
ఇక సన్నటి ఆవిరి నా అరచేతిలో-

ఊరికే, దానిని నీ ఊపిరిగా తలుస్తాను, అగరొత్తు పొగలా ఊహిస్తాను

తొలిఎండ సోకి, మెత్తగా కరిగిపోయే
మంచుపొగలో ఎగిరిపోయే ఓ
పిచ్చుకగా నిన్ను తలుస్తాను.

ఈ మిద్దెపై అద్దె ఇంటిలో, ఇంకా నీడలుగా మారని మన సమయాలని

గోడకు కొట్టిన మేకుకు వేలాడే, పగుళ్ళిచ్చిన పాత అద్దంలో అలా కొత్తగా
కదిలే నిండైన నీ రూపంగానే       
నెలలు నిండిన నీ నెమ్మదైన
ఆ కదలికలుగానే చూస్తాను-ఇక

అరచేతిని పొట్టపై ఉంచుకుని, కొద్దిగా నొప్పితో కొద్దిగా సంతోషంతో ఆ
సెలయేటిలో తళతళా మెరుస్తో తేలిపోయే, పల్చటి పగటి పొరల ఒక
శ్వేతగులాబీని చూస్తూ నువ్వు-  
మరో లోకపు రంగులని చూసే
నీ కళ్ళని అందుకునేందుకు ఓ
మహా ప్రయత్నంలో నేనూ.ఇక

పత్తిపువ్వై విచ్చుకుని, ఉమ్మ నీటికాంతితో ఒక జనన మరణ సువాసనతో
మెరుస్తున్న ఆ గదిలో, ఆ క్షణాలలో
- మాట్లాడుకోడానికి- ఇక నీకైనా నీ
నాకైనా ఏముంటాయి?

పాప పరిహారం

ఒక మాట మంటై, మంత్రమై నిన్ను
వెలిగించేందుకు ఆగి ఉంది చూడు-

అదే, నీకూ నీ వాళ్ళకూ మధ్య
     ఉన్న ఆ సన్నటి దూరమే, వొత్తికీ వెలిగిన
     పుల్లకీ మధ్య, కనుపాపనీ దానిని తడిమే
     కనురెప్పకీ మధ్యా ఉన్న, ఆ దూరమే ఆ
     వెచ్చటి ఉప్పు చెమ్మే, కనులలోంచి జారే
     ఆ నిమ్ము నీరే

ఉంది, నీకూ నాకూ మధ్య, చీకటింట
ఇంకా లేవనెత్తని పాడె వలే,మసక
సాయంత్రాన వానలో ఆరిపోయిన
సగం కాలిన శవం వలే: ఒరే నాయనా

ఎందుకు బ్రతకకూడదురా మనం
ఒక మాటని, శిలువవలె నైనా
ముళ్ళ, శిరస్త్రాణం వలెనే నైనా

ధరించీ, దహించీ, దాహించీ ప్రేమించీ
కన్నుమిన్నులెరుగక మోహించీ ఇక
మృత్యు స్మృతి ముద్రికలై ఇతరునిలో

సర్వ కాలాల పాప పరిహారమై
పునర్యానమై, తల్లి గర్భమై
చెలి స్థన్యమై, అలా మిగిలీ/
                                     పోయీ? 

నీటి కింది దూరాలు

1
"you can never write a poem"   
he said. అందుకని
2
రెండు అరచేతుల్లోకి పొగమంచుని
అందుకుని, ఒక గులాబీని
తయారు చేసాను. దానిపై

రాత్రి కాంతినీ పగటి చీకటినీ ఉంచాను
దానికి నేను,  'నువ్వు'
అనే పేరు పెట్టాను.ఇక
అది మట్టిలోమగ్గిన, చల్లటి 
నీ వేళ్ళవేర్ల వాసన వేసింది-
3
"you can never write the Other"
he said. అందుకని
4
మబ్బులని కిందకి లాగి, నెమ్మదిగా
పాకే గొంగళిపురుగుకి తగిలించాను
పుప్పొడిని, దానిపై చిలుకరించాను

ఇక అది, ఆకాశంలోకి ఎగిరినప్పుడు
దాని రెక్కలపై నక్షత్రాలు మిలమిల
మన్నాయి. దాని పాదాల కింద
మట్టి రెప్పల్లల్లే రెప రెప లాడింది
భూమంత బరువున్నచిన్నిచిన్ని 
అశ్రువులు, దాని కళ్ళలో
మరి బావురుమన్నాయి

ఇక నేను దానిని నేను 'నువ్వు'
అని ఎలా పిలవగలను?
5
"I can never write a poem"
I said. అందుకని
6
గుండెల నిండుగా మట్టి రాసుకుని
చినుకులతో నిండిన హృదయాన్ని
నల్లటి మాగాణి మట్టితో పిసికి పిసికి

అతడొక ప్రమిదెనీ, ఒక పక్షిగూటినీ
తయారు చేసాడు. అతని నెత్తురూ 
అత్తరూ అంటిన గూడూ దివ్వె, ఇక 

తన వాసన వేసాయి. తను
వెలిగించిన వొత్తీ కాంతీ ఒక 
ఆదిమ ఆకలినీ, శాంతినీ అ
శాంతినీ కలిగించాయి.

దానికి అతను, 'నువ్వు' అనే పేరు
పెట్టేలోగా, ఒక తల్లి వొంటరి స్థన్యం  
ఒక అద్దమై అతని ముందు నిలిచింది

గూటిని గువ్వనూ దివ్వెనూ
గుండెలకు చరచుకుని
అతను రోదిస్తుండగా, ఇక

ఈ తెరపై ఇలాగే రాసాను, 
కొట్టివేతలు లేని పదాలతో-  
7
"You are a poem. And I,
write you like this:" ఎలాంటే
ఎలా అంటే
8
 ఆత్మైన దేహం. దేహమైన దీపం
దీపమైన, ఒక ద్వీపం.
ద్వీపమైన ఒక దాహం.
దాహమైన ఒక జీవం-
జీవమైన ఒక పదం. పదమైన
ఒక దైవం. దైవమైన ఒక
శబ్ధం. శబ్ధమైన ఒక నిశ్శబ్ధం.
ఆమెన్. ఇక రాసుకుంటాం 
9
మనం
పిల్లలమై, పాపలమై పూవులమై 
వెన్నెలమై వానలమై
గోరింట అరచేతులమై
ఇక్కడే ఇక్కడే, కాందిశీకులమై
శరనార్ధులమై తెల్లటి

కాంతి అంచున ఊగిసలాడే
నీడలై, ఆ నల్లటి నుసియై -     

ఇలాగే

నిప్పులని మింగి అతనూ, మంచుపూలతో తనూ: ఎదురుగా
    లతల వలే, వంకీలు వంకీలుగా ఇద్దరిలోంచీ
    నింగికి అల్లుకుంటున్న ఎడబాటు.అదొక సర్ప
    శ్వాస. అజగరపు కౌగిలి. కనులలోంచి పూలు

దగ్ధమయ్యి, చూపులు చాచినా అడుగు అంటని లోయల దారి-
     ముఖాలు కపాలాల్లా, అరచేతులు కన్నీటి
     బావుల్లా మారే ఒకానొక దగ్గరితనమూనూ.
     మరేమిటంటే, ఎవరో కుత్తుక కింద, మెత్తగా ఒక కత్తి గాటు

పెడితే, చుక్క చుక్కగా నెత్తురు ఉబికి, మాటలు మరకలుగానూ
    దీపపు వెలుతురు చుట్టూ కదిలే నల్లటి వలయం గానూ
    మెసిలే నీడలు గానూ, ఆ గాలిలో, ధూళిలో, చేతివేళ్ళని
    పుచ్చుకున్న చేతివేళ్లు విడిపోలేకా, అలా అని ఉండలేకా

ఇక విడివడి, ఇక తిరిగి ఎప్పటికీ ఆ గుప్పిట్లలో ఇమడలేని దిగులు
    తనంతో, అతను ఆమెగా, ఆమె అతనిగా మారి ఇక
     ఒకరినుంచి మరొకరు శాశ్వతంగా వీడి, వెళ్ళిపోయే
     -చిగురాకులు చినుకులకు చిట్లిపోయే-ఒక అప్రతిహత వానాకాలం.

"వెళ్తాను. వెళ్ళాక ఉత్తరం రాస్తాను. వీలైతే, నేను చచ్చిపోయేలోగా
    ఒక్కసారైనా నిన్ను చూడాలి నానీ. కనీ నువ్వు జాగ్రత్త." అని
    తను వేకువను వీడే మంచుపొగలా కదిలితే, స్థాణువై
    ఇక అతనొక్కడే అక్కడ: ఇక్కడ. ఒక శిలయై మృత్యు
     పరిచయమై, శీతలమై నీటిపై వొదిలివేసిన ప్రమిదెయై-

(ఇక ఆ తరువాత ఎన్నడూ తను రాయలేదు, అతనూ ఒక
     రాతయై తిరిగి రాలేదు: చీకట్లో వెలుగుతోంది ఒక తెల్లని
     దీపం, అప్పటి నుంచి ఇప్పటిదాకా అక్కడే, తెల్లని వస్త్రం
     కప్పిన - ఎవరో తెలియని- శిరస్సు వద్ద, సమాధుల వద్ద

    స్మృతి పూలతో, దూరమై రోదనై కొనసాగే
    రంపపు కోత సవ్వడై:ఇక నేనేం చెప్పను?
    ఇక నేనేం రాయను?)                             

పిచ్చుకలు

ఉదయాన్నే, లేత కాంతిలో పచ్చని పొలమై నువ్వుంటావ్

ఇక నువ్వు రాల్చే వడ్ల గింజలకై
ఎగిరొస్తాయి పిచ్చుకలు అప్పుడు

ఇక నీపై, నీకు ఇరువైపులా మరి అలల్లాడే వాటి రెక్కలు

దూరంగా గట్టుపై, బద్ధకంగా
వొళ్ళు విరుచుకునేఆ పొద్దు
తిరుగుడు పూలను చూస్తో

మరి గజ్జెలతో, తలపై మూటతో, నుదుటన ఉదయించే
ఎర్రని సూర్య బింబంతో 
రాత్రి చుక్కల నవ్వుతో

ఎవరికీ చెప్పలేని చీకటి వేళల కథల మసక గుసగుసలతో
పొలం వెంటా, గట్టు వెంటా
నీళ్ళ వెంటా, నీడల వెంటా
సాగుతుంది ఓ అమ్మాయి

ముడిచిన తన కొప్పులో ఎవరినో ఒకరిని దోపుకునేందుకు-

సరిగ్గా అప్పుడే, ఎవరో పరచిన వలలోనో
చిక్కుకున్న నిన్ను చప్పున అందుకుని
రివ్వున లేపుకు పోతాయి

వడ్లగింజలకై, నీ పచ్చని పొలంలో వాలిన ఆనాటి పిచ్చుకలు! 

శూన్యం

కిటికీ అంచున కళ్ళను ఉంచుతాను. నెత్తురంటిన తామర పూవుల్లా
    విచ్చుకున్న కళ్ళను, ఉదయమంతా కరకు కాంతికీ, ఇసుక గాలికీ
     కోసుకుపోయిన కళ్ళనూ, మరి మాడిపోయిన కనురెప్పలనూ

కిటికీ అంచున ఉంచుకుంటాను, చీకటి చెమ్మకీ రాత్రి సుర్మాకీనూ
     ఇంత తడి తాకి, కళ్ళు మొలకెత్తవచ్చుననీ, ఇంత తేమ సోకి
     మాడిన కనురెప్పలు ఆరి, కలత అంటిన కనులలోకి మరి

తల్లి పాల వంటి నిదుర చినుకులు రాలవచ్చుననీ, అర్ధించే దోసిళ్ళ వలే
     కళ్ళను చాపి ఒక్కడినే మనిషంత కిటికీ ముందు, గదంత రాత్రి ముందు
    మరి ఎవరో ఒక వాయిద్యకారుడు మరచిపోయిన, వేణువంతటి నా

శరీరం ముందూ నన్ను నేనే ఉంచుకుంటాను, ఒక్కడినే

అరచేతులలో దాగేందుకు అలసి మోకరిల్లిన శిరస్సు, ఇక బరువుగా
    ధరిత్రి అంత భారంతో ఒక నల్లటి ఒంటరితనంతో, ఒడలు జలదరించే
    అంతం లేని ఒక మహాశూన్యంలోకి రాలిపోయే వేళల్లో, నాకు నేనే

ఒక్కడినే - నాకు నేను లేక - ఈ కిటికీ అంచున తెగిన పాదాలతో.
 
మరి ధూళి నిండిన ఈ చీకటిలో, చేతివేళ్ళతో నను అందుకుని
నెత్తురో, వెన్నలో ఉబికే నీ పెదాలతో
నన్ను ఊదేందుకు వస్తావా నువ్వు?                             

ఒక సాయంత్రం, ఎలా అంటే

కడు జాగ్రత్తగా దాచుకుంటావు, ఉదయం నుంచీ ఒక పూవుని
     ఒక రహదారి పక్కగా ఈ నగరంలో ఒక ఆశ్చర్యంలా ఎదురుపడిన
    నీకు పేరు కూడా తెలియని ఆ పూవుని. ఉంచుకుంటావు మరి
     దానిని పదిలంగా, చలికి వేసుకున్న కోటు మాటున

నీ హృదయానికి దగ్గరగా, ఆప్తంగా, తనకి ఇద్దామనీ మరెన్నో
చెబుదామనీ, చెప్పుకుందామనీ. అందుకే, ఇక సాయంత్రం

ఆ ఉద్యానవనంలో రాలతాయి తన కనురెప్పలు అశ్రువులతో
అచ్చంగా గాలి లేక వడలి, నీ అరచేయి తాకగానే
కొటులోనే విడివడి రాలిపోయిన పూరేకుల వలే-    

ఎలా చెప్పడం?

పొరలు, పొరలుగా - చెక్కులు చెక్కులుగా

     అంతే నింపాదిగా అంతే ఓపికగా, నుదుటన 

     వాలిన శిరోజాలను వెనక్కి తోసుకుని తిరిగి 

మళ్ళా 

పొరలు, పొరలుగా - చెక్కులు చెక్కులుగా 

     నీ హృదయాన్ని తవ్వుతారు ఎవరో, ఒక పారతో.

     ఇక నీకూ తెలియదు, వారికీ తెలియదు

తవ్విన భూమిలో, ఒక విత్తనమే నాటతారో

ఒక పూల మొక్కనే ఉంచుతారో , లేక 

నిన్నే పూడ్చి మట్టిని కప్పి వెళ్లిపోతారో.

'ఉన్నావా, లేవా? ఇంతకూ ఎలా ఉన్నావు?' అని
మళ్ళా వాళ్ళే అడిగితే
అపుడే ఎలా చెప్పడం? 

ప్రేమ

చీకట్లో ఒక దీపాన్ని వెలిగించుకుని తనూ, తనలో ఒక
     మధుపాత్రని వెలిగించుకుని అతనూ - కూర్చునారు ఇద్దరూ
     రాత్రికీ బల్లకీ అటూ ఇటూ. పుప్పొడి లాంటి గాలీ, గాలి లాంటి

చీకటిలో. మరి తన శరీరంపై ఆకాశంలోని చుక్కలూ, మసక
     వెన్నెలానూ. నువ్వు తరచి చూడగలిగితే గూళ్ళు
     కట్టుకున్న పక్షులూ కనిపిస్తాయి:
     అవే, గూళ్ళు లేని, ఆ పిచ్చుకలు.

ఇక తనకి ఇప్పుడూ పెద్ద ప్రేమా లేదు
అలా అని ద్వేషమూ లేదు. ఇంతకు ముందు తను
నింపాదిగా వెలిగించిందే ఒక దీపాన్నీ

అంతే నిర్లిప్తంగా చూస్తుంది లోకాన్ని. ఇక ఒక రహస్య
     హస్తంచే స్పృశించబడి అడుగుతాడు అతను:
     'ఎందుకు ప్రేమించవు, నువ్వు నన్ను?
      మునుపటిలా ఉండటం లేదు నువ్వు'

కనిపించీ కనిపించని ఒక సన్నటి నవ్వు తన పెదాలపై-
     అదే, కిటికీలోంచి వీచే చల్లటి రాత్రికీ గాలికీ
     కుంచించుకుపోయే సన్నటి నిప్పు నవ్వు
     దిగులు కలిగి దిగులైన ఒక దిగులు నవ్వు.

అందుకే ఇక చివాలున లేచిన తన కదలికలకి, తడబడి
     ఆరిపోతుంది దీపం. ఇక గదిలో అతనొక్కడే, దీపాన్ని
     వొదిలి వెళ్ళిపోయే పొగతో, రాత్రితో
     ఆ రాతి రాత్రిలో దీపారాహిత్యంతో-   

సలహా

ఎదరువచ్చే వాళ్ళు ఎవరూ లేరు. అందుకే

అడుగుతావు నువ్వు ఏమిటీ రాత్రి అని ఈ
రాత్రిని దాటడం ఎలా, అని? ఇది మాత్రమే

చెబుతాను నేను నీకు: నీ కన్నీళ్ళలో ప్రతి
బింబించిన వెన్నెల ఇక్కడిది కాదు,ప్రతిగా
ప్రతిబింబించిన దూరం

నీది ఒక్కడిదే కాదు. కళ్ళ కింద ఇసుకా, మరి
బాహువుల్లో ఒక విస్ఫోటనమై
నిన్నూ, నీ మణికట్టునూ ఒక
సర్ప కోర వంటి కత్తి అంచుకు

నెట్టే, ఆ మహా ఒంటరితనమూ నీది కాదు.
ఆగు. లేతఎరుపు గులాబీ రంగులతో నిను

తొలిసారిగా ఉచ్చరించిన ఆ లేత పెదాలనీ
నాన్నా అన్న పిలుపునీ మరవకు. మనం
మళ్ళా మరొకసారి ఎత్తుకుంటాం
            
ఈ లోకపు శిశువుని మన పొత్తిళ్ళలో
మనం మళ్ళా ఒక జోలపాట పాడతాం
మలినమంటని ఈ కాలపు పాపాయినీ.

వేచి చూడు. మరణించకు. ఓడిపోకు. ఈ
ప్రమిదెలో నూనె పోసి, వొత్తిని వెలిగించి
రెండు అరచేతులూ అడ్డం పెట్టి మంచుకీ

గాలికీ, నిప్పు ఆరిపోకుండా చూసుకునే
భాధ్యతా, ప్రేమా మరి ఇక నీదే - కన్నా-.
ఉండు. ఊరికే అలా.

కొన్నిసార్లు రాయిగా ఎదురుచూడటం తప్పేమీ కాదు. 

చివరివరకూ

నూతనమైనది ఏదంటే, ఏమీ లేదు. చూడు 
     చీకటి ప్రమిదె వెలుతురులో, ఊగుతుంది

ఈ రాత్రి వృక్షం, పురాజన్మల నీడలతో, కింద
అలసి ఒరిగిన, స్త్రీలతో పురుషులతో
అర్థనారీస్వరులతో. దిగంతాల గాలి

కంబళ్ళను కప్పుకుని వాళ్ళే, ఆకాశమంతటా
నాటి, మొలకెత్తిన చిరు నక్షత్రాలతో-
మరి అవే, తెస్తాయి చినుకుల నేలని

నల్లటి, మన శరీరాలంతటి, చెమ్మగిల్లిన మట్టిని
బొందితో మనం ఈ భూమిపైకి వెళ్లేందుకు.

రా. తగినంత స్థలం ఉంది మనకి. మనకే. 
ప్రేమించుకోవడానికైనా
మరి చంపుకోటానికైనా          
చివరివరకూ-       

పాపాయి

రహస్యంగా వెలిగిన గాలి, పూల వొత్తులను చిన్నగా కదిపినట్టు
     లేత మంటల ముద్రికలు, వెచ్చగా నీ ఛాతీపై పాపాయి తన వేళ్ళతో
     తాకినప్పుడు: ఇకీ లోకంలో నువ్వు అడుగిడగలిగే ఒక స్వర్గలోకం

అంటూ ఉంటే, నువ్వు తాకగలిగే
నిండా విరబూసిన ఓ ఆత్మవనం
అంటూ ఉంటే, శరీరానికావలగా నువ్వు చూడగలిగే కాంతి ప్రకంపనలు

అంటూ ఉంటే, చిగురాకుల భాషా, జనన
మరణాల రహస్య లిపి నువ్వు
చదవగలిగితే, వినగలిగితే...-

చూడు, అది ఇదే. కన్నీళ్ళతో చిప్పిల్లి
నవ్వుతున్న పాపాయి పెదాలపై ఒక

మహా వినమ్రతతో మోకరిల్లిన, అనాధ పిల్లలనుకున్న నీ అశ్రువులు-          

ఎలా?

ఆకాశాన్నంటే నల్లటి రెక్కలు మొలుచుకు వచ్చి
     తలను వంచి, నీ రెండు చేతులతో, రెక్కలతో
     నిస్సహాయంగా మోకాళ్ళ మధ్య తలను దాచుకున్న మనిషిని

కమ్ముకుంటావు నువ్వు. అప్పుడు అతని తల కింది భూమి
     ఒక సప్తరంగుల శ్వేత వృత్త సమాధి. పరదాలు
     పరదాలుగా వీచే కాంతి రేణువులలో ఈ విశ్వం
 
అంతం లేని పూబంతుల చుట్టూ తిరిగే తుమ్మెదల
     ఝుంకారం. సర్వత్రా చీకటి వలలు మెలికెలు తిరిగే శక్తి సర్పాల
     ఆదిమ నాదం, ప్రణయం, ప్రళయం: అంతటా అంతం అయ్యి

మొదలూ చివరా అయ్యి మిగిలిపోయే, ఒక నువ్వూ
     ఒక నేనూ, ఎవరూ కానీ, ఎవరూ లేని ఒక చైతన్యం. ఇక్కడే
     ఒక ప్రాచీన జనన, మరణ నీటి బుడగల పరిమళం.

ఇంతటి రహస్య గర్భంలో, ఒడలు జలదరించే ఇంతటి
     బుద్బుధ మహా సౌందర్యంలో, సృష్టిని కలగన్నఅలసటతో
పొటమరించిన  ఒక దైవిక అశ్రువులో నన్ను

ఒక్కడినే వదిలివేసి ఇలా, ఎలా వెళ్లిపోగలవు నువ్వు?   

నా

రాత్రి అన్నం వాసన వేస్తావు నువ్వు.

అందుకే, పూలను వెలిగించి
ఆకాశం కింద, అరచేతులైన
విస్త్రరాకుతో కూర్చుంటాను నేను, ఒక వెన్నెల ప్రమిదెని వెలిగించుకుని.
చీకటినో, చుక్కలనో వొంపు

ఈ మృణ్మయ పాత్రలోకి నా
నవపారిజాతాల దేహంలోకి.
నిదురోతాను, ఆది అంతాల- అనంతాల- దిగంబరుడైన ప్రభువునై, బానిసనై- 

పునరుజ్జీవనం

"అన్నిటికంటే మిక్కిలైనదీ, అపరమితమైనదీ అమూల్యమైనదీ
     ఇదే: పరులు నిన్ను తరిమి తరిమి, తురిమి తురిమి ఆనక
     నిన్ను శిలువ వేస్తే, ఇక ఇంటికి వచ్చిన నీకూ నీ
     పగిలిన పెదాలకూ ఎవరో నీట మునిగిన వస్త్రమైతే   
  
వదలకు ఆ చేతిని, చేజార్చకు ఆ పాత్రని." అతడు ఈ వాక్యాలు
రాస్తుండగానే, మృతప్రాయమవుతున్న ఆ పెదాలనీ ఆ దేహాన్నీ

తాకబోయిన ఆ వస్త్రాన్నీ, ఆ నీటిపాత్రనీ పూలవేళ్ళతో సన్నటి
నవ్వుతో లాక్కు వెళ్ళిపోయారెవరో. ఇక
పునరుజ్జీవనం లేదు అతనికి.ఎప్పటికీ(...)   

పావురాళ్ళు

"ఎందుకో గూ గూ అని ర్రుర్ర్ర్ ర్రూర్ర్ మని గులుగుతాయి
     నలు చదరపు అంతస్తులలో కిటికీల కింది గోడలపై
          మెరిసే చల్లటి గాలిలో ఒదిగి ముడుచుకున్న పావురాళ్ళు.

శరీరమంతా తెలియని తపన నిండిపోతుంది. మరి ఇక
     శరీరం రోమాంచితమై, అంచుల చివరన అగ్గి అంటు
          కుంటోంది. ఏదో కాంతి వెలిగి పుష్పించి, శరీరంలోంచి

బయటకి తొణుకుతోంది. తెలియటం లేదా నీకూ?" అని అడిగింది
తను. నేను లేచి, ఆ మెల్లటి తెల్లటి
చల్లటి మధ్యాహ్నం నిమ్మకాయతో

చేసిన ఆవిర్లు కక్కే తేనీరుని చేసుకుని వచ్చిన కాలంలో.ఇక మేం
ఇక మేమే తాగాం, సాయంత్రాన్ని దాటి రాత్రి దాకా
రాత్రిని దాటి చీకట్లో విరిసిన ఓ ఎర్రటి చంద్ర బింబం
దాకా - నన్ను తనూ, తనని నేనూ. ఇరువురమూ
ఇరువురమై, రెండు బూడిద రంగు పావురాళ్ళమై- 

అంతసేపూ గూళ్ళలేని ఆ పావురాళ్ళే ఇక
మా వంక ఆ సమయమంతా - నిశ్శబ్ధంగా. 

జ్వలనం

చీకట్లో కూర్చుని, తదేకంగా చూస్తాడు అతను, కిటికీకి అనుకుని

     ఓ వారగా తల వాల్చి కూర్చున్న తన వైపూ

     ఒంటరి వజ్రంలా మెరిసే తన నయనం వైపు: 

     అతనికి అప్పుడు కించిత్ ఆశ్చర్యం. 'ఏమైంది 

     తన మరో నయనం' అని. ఇక అప్పడు తను లేచి 

అతని వద్దకి వచ్చి, మెత్తగా అతనిని హత్తుకున్నప్పుడు  

అతని శరీరమంతా ఓ నయనమయ్యి, ఓ మొగలి పూల
పరిమళంలో ఆ రాత్రంతా, ఆ గదిలో ఆ గాలిలో రహస్య రెక్కల సవ్వడితో

ఒక కాగడావలే అప్రతిహతంగా జ్వలిస్తో-

అంతిమ ప్రకటన

ప్రతి ఒక్కరూ, నవ్వుతూ ఇకిలింతలతో నీ   తల వద్ద దీపం పెట్టే కాలమే ఇది జహాపనా

ఓపిక ఉన్నప్పుడే అల్లుకో ఓపికగా నీ నరాలతో ఇంతకాలం పోగేసుకుని దాచుకున్న కట్టెలను ఒక పాడెగా అవి నీ ఎముకలైనా సరే:  పర్లేదు ఇతరుల అరచేతులెన్నడూ నువ్వు అనుకున్న అద్దాలూ ప్రతిబింబాలూ కాలేదు, నెత్తురు నిండిన బావులగా తప్ప. ఇక ఎప్పుడూ ఎందుకో మరి నీ ముఖమే అందులో నీ కళ్ళంత నీటిబొట్లై జారిపడి, ఇక పెదాలు ఒక ఉప్పు వనమై మిగిలిపోయి, హృదయంలో మొలిచే ముళ్ళ చెట్లల్లో ఒక చీకటి మంచు గాలీ ఆగకుండా - ఏం చేయగలవు నువ్వు అప్పుడు? అలసటగా ముంజేతిపై ఆన్చుకున్న నుదిటిపై ఓ తీతువు రెక్కలని సర్దుకుంటూ కూస్తున్నప్పుడు? మిణుగురులేవో నక్షత్రాలేవో తెలియనప్పుడు? సరే      

తన కుత్తుకని చించుకునే తీతువు కంటే కంటే గొప్పవేమీ కావు, నువ్వు రాసుకునే పదాలు. తమకు అర్ధం కావని ఒక శ్వేతవస్త్రాన్ని కప్పి, నీ స్మృతి శిలాఫలకాన్ని ప్రతిష్టించి పవిత్రంగా వెళ్ళిపోయే ఇతరుల వాక్యాలూనూ. చూడు కమ్ముకున్న చీకట్లలో, అర విరిచిన వెన్నెలలో, ఒక స్వస్మశానం ఎదరు చూస్తుంది నీకోసం. ఇక నిన్ను నువ్వు భుజానికెత్తుకుని కదులు, రాం నామ్ సత్య హై, రాం నామ్ సత్య హై అంటో అనామకంగా అసత్యంగా

ఒట్టి నామవాచకాలుగా మారి దారికి ఇరువైపులా నిలబడి నిన్ను మౌనంగా చూసే ఈ లోకపు జనాల ప్రేతాత్మల సాక్షిగా- ఇక ఎవరు ఏమనుకుంటే నీకేం పాపం? నీకేం పుణ్యం? 

నన్ను వెళ్లిపోనివ్వు

నిన్నేమీ అడగను. దారి కాయకు. ఇన్ని చుక్కలు
పూల గుత్తుల్లా వెలిగి ఇచ్చిన ఆ
కొద్ది మసక కాంతినీ కాజేయ్యకు:

రాత్రి ఇంకా బాకీ ఉంది. తోవ చేసుకుని తెల్లవారికి
చేరాల్సిన దారి ఇంకా మిగిలే ఉంది.ఇక
పుచ్చుకున్న లాంతరులో ఆఖరి కాంతి
మిణుకు మిణుకు మంటుంది. రివ్వున

నువ్వై విచ్చుకున్న చెట్లలోంచి ఒక పక్షి
ఎగిరేపోతుంది. నా కల చెదిరేపోతుంది-
నిన్నేమీ అడగను. నా నిదుర కాయకు

వెళ్ళిపోతాను, మంచు చెమ్మై అలసిన భూమిలోకి-

నన్ను వెళ్లిపోనివ్వు.   

అగర్భం

అరవిచ్చిన బ్లేడు అంచున మెరిసి, అంచునంటి పెట్టుకుని

     కదులుతుంది ఒక వెన్నెల తీగ. నువ్వొక కవిత రాస్తూ 

     ఉన్నట్టయితే, దానిని నవ్వే నెలవంక అని ఉందువు-

వెదురు కుర్చీలో తనూ, ఎదురుగా తన పాదాల వద్ద నువ్వు.

     చీకట్లో అశోకా వృక్షాల వెనుకగా, ఆ వేసవి రాత్రిలో కమ్మగా

     పనస చెట్టు వాసన. తను కవయిత్రి కాదు: అందుకే 

జీరపోయిన గొంతుతో చెబుతుంది వాస్తవాన్ని: "Do you 

     smell that? That tree smells of Death. It smells of 

     our love. It smells of...". ఇక ఇరువురి పక్కగా ఆ 

అర్థరాత్రిలో దాదాపుగా శిధిలమయిన ఒక రమ్ బాటిల్.

     ఇంతకు మునుపే చెప్పాను మీకు, బకార్డీ రమ్ అని.

     అటు పక్కగా, నిన్నటి ఉదయం నుంచి తాగీ తాగీ, తాగీ 

     తిన్నవేవో కక్కిన ఆత్మ నెత్తురూ, ఈ జీవితపు మధువూ

ఆ నల్లటి పచ్చికలో. ఆ హాస్టల్ లాన్ లో. "మరి నాకు మెన్సెస్ 

     రాలేదు ఈ సారి. మరి ఏం చేద్దాం దానితో?" అని తను 

     యధాలాపంగా అడిగితే, నవ్వుతాను నేనిక అప్పటికే 

     ఛాతీపై కోసుకుని, ఎండుతున్న ఏడు కత్తి గాట్లని ఒత్తి

ఇంత నెత్తురు తడిని వేలితో నాలికపై రాసుకుంటో: రాత్రి 

     అంతే నింపాదిగా, ఆగి ఆగి చేమ్మగిల్లుతున్న గాటులా 

     తన గర్భంలోని పిండంలా నింపాదిగా నిలకడగా మరి 

     ఊపిరి పోసుకుంటుంది. దిగంతాలలో ఎక్కడో కానీ ఒక 

నిశ్శబ్ధ ఆక్రందన. గోడలపై నిర్విరామంగా పొడుగయ్యే నీడలు.

     తెరిచిన గది తలుపులోంచి, కిటికీ పైన కదిలే తోక తెగిన 

     బల్లి. కుత్తుక తెగినట్టు సుదూరంగా ఒక శునకమేదో---

తొలి వెలుతురు చినుకులు మట్టిని తాకేసరికి, ఇక మేం 

     ఒకరినొకరు గట్టిగా పట్టుకుని, ఎవరూ లేని వాళ్ళమై 

     వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాం, గుండెలు చరుచుకుని నిండుగా 

     రోదించాం: ఒదలలేక, ఒదులుతూ తనే అంది: నానీ 

     నానీ, నువ్వంటే చాలా ఇష్టం కానీ..."అని. ఆ తరువాత

మరిక నాకే ఎప్పటికీ తెలియదు, ఆనాడు ఎందుకలా మేం 

     వెక్కి ఏడ్చామో, మరి ఇప్పటికీ అటువంటి రాత్రుళ్ళలో

     గర్భ స్రావమై చితికిన ఆ పిండాలు, ఇప్పటికీ ఈ తెల్లటి 

గోడలపై పసి శిశువుల నీడలై, మృత్యు పుష్పాలై నీ 

శరీరపు వాసనతో ఇంకా ఇక్కడ ఎందుకు 

లేత వేళ్ళతో నా కుత్తుకని నులుమి వేస్తూ 

ఎందుకు ఒక ఆదిమ బలిదానాన్ని గుర్తుకు తెస్తాయో.

( చదువుతున్నావా నువ్వు దీనిని? 

ఈ ఆగర్భ పురుషుడనైన నాతో? నీ)                 

అగర్భం

అరవిచ్చిన బ్లేడు అంచున మెరిసి, అంచునంటి పెట్టుకుని

     కదులుతుంది ఒక వెన్నెల తీగ. నువ్వొక కవిత రాస్తూ 

     ఉన్నట్టయితే, దానిని నవ్వే నెలవంక అని ఉందువు-

వెదురు కుర్చీలో తనూ, ఎదురుగా తన పాదాల వద్ద నువ్వు.

     చీకట్లో అశోకా వృక్షాల వెనుకగా, ఆ వేసవి రాత్రిలో కమ్మగా

     పనస చెట్టు వాసన. తను కవయిత్రి కాదు: అందుకే 

జీరపోయిన గొంతుతో చెబుతుంది వాస్తవాన్ని: "Do you 

     smell that? That tree smells of Death. It smells of 

     our love. It smells of...". ఇక ఇరువురి పక్కగా ఆ 

అర్థరాత్రిలో దాదాపుగా శిధిలమయిన ఒక రమ్ బాటిల్.

     ఇంతకు మునుపే చెప్పాను మీకు, బకార్డీ రమ్ అని.

     అటు పక్కగా, నిన్నటి ఉదయం నుంచి తాగీ తాగీ, తాగీ 

     తిన్నవేవో కక్కిన ఆత్మ నెత్తురూ, ఈ జీవితపు మధువూ

ఆ నల్లటి పచ్చికలో. ఆ హాస్టల్ లాన్ లో. "మరి నాకు మెన్సెస్ 

     రాలేదు ఈ సారి. మరి ఏం చేద్దాం దానితో?" అని తను 

     యధాలాపంగా అడిగితే, నవ్వుతాను నేనిక అప్పటికే 

     ఛాతీపై కోసుకుని, ఎండుతున్న ఏడు కత్తి గాట్లని ఒత్తి

ఇంత నెత్తురు తడిని వేలితో నాలికపై రాసుకుంటో: రాత్రి 

     అంతే నింపాదిగా, ఆగి ఆగి చేమ్మగిల్లుతున్న గాటులా 

     తన గర్భంలోని పిండంలా నింపాదిగా నిలకడగా మరి 

     ఊపిరి పోసుకుంటుంది. దిగంతాలలో ఎక్కడో కానీ ఒక 

నిశ్శబ్ధ ఆక్రందన. గోడలపై నిర్విరామంగా పొడుగయ్యే నీడలు.

     తెరిచిన గది తలుపులోంచి, కిటికీ పైన కదిలే తోక తెగిన 

     బల్లి. కుత్తుక తెగినట్టు సుదూరంగా ఒక శునకమేదో---

తొలి వెలుతురు చినుకులు మట్టిని తాకేసరికి, ఇక మేం 

     ఒకరినొకరు గట్టిగా పట్టుకుని, ఎవరూ లేని వాళ్ళమై 

     వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాం, గుండెలు చరుచుకుని నిండుగా 

     రోదించాం: ఒదలలేక, ఒదులుతూ తనే అంది: నానీ 

     నానీ, నువ్వంటే చాలా ఇష్టం కానీ..."అని. ఆ తరువాత

మరిక నాకే ఎప్పటికీ తెలియదు, ఆనాడు ఎందుకలా మేం 

     వెక్కి ఏడ్చామో, మరి ఇప్పటికీ అటువంటి రాత్రుళ్ళలో

     గర్భ స్రావమై చితికిన ఆ పిండాలు, ఇప్పటికీ ఈ తెల్లటి 

గోడలపై పసి శిశువుల నీడలై, మృత్యు పుష్పాలై నీ 

శరీరపు వాసనతో ఇంకా ఇక్కడ ఎందుకు 

లేత వేళ్ళతో నా కుత్తుకని నులుమి వేస్తూ 

ఎందుకు ఒక ఆదిమ బలిదానాన్ని గుర్తుకు తెస్తాయో.

( చదువుతున్నావా నువ్వు దీనిని? 

ఈ ఆగర్భ పురుషుడనైన నాతో? నీ)                   

అ(నా)త్మ పదాలు (prelude)

తల వంచుకుని ఇంటికి నడుచుకుని వస్తావు నువ్వు. ఇక నీ కాళ్ళ కింద లేత సూర్య కాంతి  పసుపు నీళ్లై పోర్లిపోవడం చూస్తావు. తల పైన చెట్ల కొమ్మలు గాలికి జలదరిస్తే, నీ పాదాల వద్ద నుంచి గుప్పున లేచి గుంపుగా ఎగిరిపోతాయి ఆకుల నీడలు: ముఖ్యంగా, రావి ఆకులు, ఎవరివో కన్నీళ్ళని దాచుకున్నట్టు ఉండే , మౌనముద్ర లోంచి లేచి, పొర్లి పొర్లి పారే నీళ్ళ సవ్వడితో నిన్ను మరో దిగులు లోకాలకి తీసుకుపోయే రావి ఆకులు. అవే నువ్వు నడుస్తూ ఉండగా గుర్తుకు వచ్చే ముకుళితమయిన ముఖాలు. తలుపు చాటు నుంచి చేయి ఊపుతున్నట్టూ, అరచేతిలో ఆఖరిసారిగా క్షణ కాలం అరచేయి ఉంచి వెనకకి లాక్కుని, బలవంతపు నవ్వుతో చిట్లిన పెదాలతో వీడ్కోలు అయ్యినట్టూ 

నీ రక్తంలో రక్తం అయిన వాళ్ళూ, నీ గుండెలో ఊపిరి అయిన వాళ్ళూ ఎవరిని పిలవాలన్నా వాళ్ళను పిలిచే పలుకు అలవాటయ్యి నీ నోటి నుంచి వారి పేరు తప్ప మరో పేరు రాని వాళ్ళూ, వాళ్ళే గోధూళి వేళ రేగిన చీకట్లలో మిణుకు మిణుకు మంటూ కనిపిస్తూ, ఎంతకూ నువ్వు దరి చేరలేని వాళ్ళూ , నువ్వు వొదిలి వేసుకున్న వాళ్ళూ, నువ్వు చివరిదాకా ఉందామనుకున్న వాళ్ళూ నీకు చివర అయిన వాళ్ళూ నిను చిత్తుగా ప్రేమించిన వాళ్ళూ నిన్ను ప్రేమించి చిత్తయిన వాళ్ళూ  నీ శరీరాలంత సలుపుడు పుండులై నువ్వు నీ చితి దాకా మోసుకు తిరిగే వాళ్ళూ సర్వమూ అయ్యి ఏమీ కాని వాళ్ళు ఏమీ లేక నీ వద్దకు వచ్చి ఒక గూడుని కట్టుకుని పిల్లలని కానీ పెంచుకుందామనుకున్న వాళ్ళూ పిల్లలూ లేకా నువ్వూ లేకా రాకా రెక్కలు విరిగి శిగమెత్తి రోదించే వాళ్ళూ తెల్లని వాళ్ళూ నల్లని వాళ్ళూ ఛామన ఛాయ వాళ్ళూ ఒళ్ళున్న వాళ్ళూ ఒళ్ళు లేని వాళ్ళూ నిన్నొక స్మృతి చిహ్నంగా వెలిగించిన ప్రమిదెల కింద దాగిన నీడలలో తల దాచుకుని తలుచుకునే వాళ్ళూ, వాళ్ళే 

నువ్వు తల వంచుకుని ఇంటికి నడచి వస్తున్నప్పుడు, ఈ గాలిలో ఈ చెట్లల్లో నీ చుట్టూ ఎగిరే పురుగులలో వాలిపోయిన సీతాకోకచిలుకలలో ముసురుకునే చీకట్లలో స్థంబించిన నిప్పులో వీధి దీపాలలో చేయి చాచి ముందుకు వచ్చి కపాలం వంటి అరచేతిని వొణుకుతూ నీ ముందు ఉంచే భిక్షగత్తేలుగా మార్చబడిన తల్లులతో దారి పక్కగా ఆగి ఉన్న వేశ్యలతో అద్దిన నెత్తురు ఎండి పెళుసుగా పగులుతున్న పెదాలలో పిల్లలు లేని పాలిండ్లలో ఏడ్చే యోనులలో ఇక ఏడ్వలేక ఆగిపోయిన అనాధ పసిపిల్లలలో పగిలిన పాదాలలో పగలే లేని జీవన ఎడారులలో, మరి 

ఎక్కడ చూచినా నువ్వే అయితే, కన్నా, ఇక అతడొక్కడే ఒక్కడై దేహాత్మలు లేక దేవులాడుకుంటూ కబోధివలె తడుములాడుకుంటూ, ఈ స్మశాన మహాసామ్రాజ్యాలలో

పగిలీ 

విరిగీ 

చిరిగీ

 తన హృదయాన్ని

 తన అరచేతిలోకి

 తనే తీసుకుని

 తనే

 తినీ

 తినీ

 తినీ

 నమిలీ

 నమిలీ

 నమిలీ

 ఇక ఊస్తే 

నెత్తురుతో చెల్లా చెదురైన

 ఈ పదాలు
మరి నీకే.
                           

దారిలో

ప్రతి ఉదయాన్నే, ఇళ్ళలోంచి గోడలకు పైగా రోడ్డు పైకి వాలిన కొమ్మలకి పూసిన పూలను తెంపుకునేందుకు వస్తారు  ఒక ముసలావిడా, తన మనవరాలూ ప్రతి రోజూ ఒక పూలబుట్టతో. ఆ లేత పొగమంచంతా ఆ పిల్ల మాటల సవ్వడకి కాబోలు రెక్కలు విదుల్చుకుని తటాలున ఎగిరే పోతుంది. తను పట్టుకున్న ఆ ముసలి తల్లి అరచేతి వెచ్చదనానికి కావొచ్చు, మరి తూర్పున కొంత తొందరగానే సూర్యోదయం.  

ఏమిటంటే, తెంపుకునే ఆ పూవులు పూజకు కావచ్చు. ఏ  దైవ పాద సన్నిధికో కావొచ్చు . వాకిలికి కట్టు  కునేందుకు  కావొచ్చు. తలలో అలంకరించుకునేందుకు కావొచ్చు. దేనికీ, ఎవరికీ  కాకపోవొచ్చు. 

దేనికో, ఎందుకో నీకు తెలియదు కానీ, వాళ్ళను చూస్తూ ఇక మరి అక్కడే నిస్సహాయంగా నువ్వు నీలో మునిగీ దారీ తెన్నూ మరచి. మరి ఇక ఈ దినానికల్లా నీ ఆశ  ఏమిటంటే, ఆ  కొమ్మని వొంచినట్టు ఎవరో  నిన్ను తేలికగా వొంపి, మెత్తగా తుంపి నిన్ను పూజకు అర్హత కావిస్తారనీ, నీ పద సన్నిధికి నిన్నే ఎవరో అంతిమంగా సమర్పిస్తారనీ.

మరి ఇకా తరువాత ఏం జరుగుతుందని అడగకు నువ్వు, నిన్ను తను తన తనువు బుట్టలో దాచుకుని నుదుట బొట్టుతో వొంటరిగా కళ్ళు తుడుచుకుంటూ వెళ్ళే దారిలో- 

ఆ(నా)త్మ కధలు 1.

ఎలాగూ వంట చేయడం రాదు కదా మనకి, ఇక సరేనని చూసుకుందాం లెమ్మని, లేలెమ్మని హాస్టల్లో నా గదిలో  

ఒక గిన్నె అప్పు తెచ్చుకుని, ఇంత ఎద్దు మాంసం పుచ్చుకుని ఆ కుక్కర్లో వేసి ఇక దాని ముందు కూర్చున్నాం నువ్వూ నేనూ. అంతటితో ఆగక ఒకటే పడిగాపులు, అది ఎప్పుడు అవ్వుతుందా అని, అది ఎప్పుడు ఉడుకుతుందా అని మనం ఆ రాత్రి మన పక్కన చల్లగా జేరిన మధుపాత్రలతో రెక్కలు విప్పిన ఓ వెన్నెలతో, (మరి దబుష్ దాని పేరు, తెల్ల పూలగుత్తి వంటి ఆ పిల్లి పేరు) మన స్త్రీలను గురించీ, మనకు దక్కని స్త్రీల గురించీ, ఇంకా స్త్రీలు కాని అమ్మాయల గురించీ కొన్ని వింత మాటలతో ఆటలాడుకుంటూ మనం,  సరే మనకెలాగూ వంట చేయడం రాదు కదానీ, సరే మనకెలాగూ లాగుల లేవు కదానీ, సరే మనకెలాగూ ఇక ఈ లోకంతో పని ఏమీ సంబంధం ఏమీ కదా అనీ  : మరే

అయితే ఇక తొందర ఆగక, ఆగలేని తొందరతో ఆ స్టవ్ ముందు, ఆవిరి ఆవిరయ్యేదాకా ఇక కూర్చోలేకా , ఆవిరి అవిరయ్యేదాకా ఆగాలని తెలీకా, ఇక నిను చూస్తో వీరగర్వంతో నవ్వుతో నీకు మహా నల భీమ పాకపు మెళుకువలు బోధిస్తో, గుక్క గుక్కగా రమ్ ని నువ్వు హే రామ్ అంటో తాగుతుండగా, ఓం తత్సత్ అంటో నువ్విచ్చిన నెత్తురు విల్ల్స్ ని నేనొక సాధువులా పీలుస్తుండగా ఏం చేసాను నేను?        

మరే, మరి నువ్వు నీ ప్రియురాలి దగ్గరనుంచి బ్రతిమాలుకుని, తన గదిలోంచి తెచ్చుకున్న ఆ కుక్కర్ ను ఇక ఆలాస్యం చేయక, నీ సూచనలని అవలంభించక, దానిని తెరిచేందుకు ప్రయత్నించీ తెరవలేక, మత్తెక్కిన ఒక కచ్చతో, అల్లం వెల్లుల్లీ కలగలసిన మాంసం వాసన కల్పించిన మైమరుపుతో, ఇక లాగుతాను కదా ఆ మూతను నా సర్వ శక్తులనూ ఒడ్డీ, ఇక చూడు అప్పుడో విస్ఫోటనం: ఎవరి శాపాల వడ్డీతోనో పేలుతుంది డ్డామ్మని నీ మళయాళపు లలన ప్రాణం, స్టవ్ పై నుంచి ఎగిరిపోతుంది ఆ కేరళా పాత్రా మన ఆత్రుతా మన గాత్రం గోత్రం దీవెనా ప్రార్ధనా పాపం. మరిక చూడు అప్పుడు నీ ముఖం నా ముఖం 

హే కృష్ణా, జీసస్ అల్లహా, పాత్ర మూత ఎక్కడికో కొట్టుకుపోయి, చిమ్ముతాయి మరి నా ముఖం నిండా, నా గది నిండా ఫాను పైనా టేబుల్ పైనా లైటు పైనా షెల్ఫ్ పైనా నీ షర్టుపైనా, జుత్తుపైనా కాలుతూ, నాసికల పై నుంచి మెల్లిగా జారుతో, గుప్పిళ్ళతో ఆకాశం నుంచి ఎవరో ఇకిలిస్తూ నక్షత్రాలని వెదజల్లినట్టు, ఒక వెన్నెల చినుకులని తుంపరగా    జల్లినట్టు,  చక్కగా ఉడికిన ఆ ఎద్దు మాంసం ముక్కలు కమ్మని పుదీనా వాసనతో: ఇక అందుకే 

విధి వంచితులమై, ఏమీ చేయలేక, ఏమీ చేయ రాక ఆ గదిలో ఉండలేకా వెళ్ళాలేక, "వొద్దంటే విన్నావా మామా, మూత ఇంకా ఉంచాలి అంటే విన్నావు కాదు" అని నువ్వు అంటే ఇక నేను ఆ ముక్కల్ని ఏరుకు రాగా, మందు తాగి హాయిగా వెళ్లాం మనం మళ్ళా నిస్సిగ్గుగా మన స్త్రీల గదులకి హిహ్హిహ్హీ అనుకుంటో, అన్నానికి  ఇన్ని డబ్బులు అడుక్కునేందుకు, ఒక ప్రియమైన సిగ్గుతో ఎరుపెక్కిన బుగ్గలతో, మన వీరోచిత వంట మహాకధనాన్ని అందరికీ   ఘనత వహించిన మహారాజశ్రీ వదనంతో చెబుతో అభినయిస్తో ఆనందిస్తో- 

మరి రమా, మరి ఇవాళ  ఇదంతా ఎందుకంటే, మనం లేని ఆ గదుల ముందు నేను ఇప్పుడు నడుస్తుంటే, ఇప్పటికీ ఆ గుమ్మాల ముందు తిరుగుతున్నాయి నీ నా ఆత్మలు పురాకృతమై, ఒకప్పుడు బ్రతికిన ఆ కాలాలై ఆ లోకాలై  అ అక్కడ నుంచి వెళ్ళలేకా అక్కడకి తిరిగి పోలేకా, కళ్ళల్లో చితులతో, బాహువుల్లో సమాధులతో, ఎప్పుడో దారి తప్పి వెళ్ళిపోయిన మన దబుష్ తో, ఆ తెల్లని కుక్కతో, ఇక ఎప్పటికీ తిరిగి పచ్చిక పైకి మన వద్దకి తిరిగి రాని దాని చిన్ని చిన్ని పిల్లలతో-  

నేనూ, నా అ/జ్ఞానం

వేళ్ళ చివర్లని నీటి రంగులలో ముంచి

     ముద్రికలై తెల్లటి గోడల మీదా, కాగితాల మీదా వాలతారు పిల్లలు

     మరే, నువ్వు కవిత్వమని గీసుకున్న పిచ్చిగీతల మీద కూడానూ: 

వాళ్ళ బొటన వేళ్ళపై ఉంటాయి అప్పుడు ఆకాశాలు నారింజ రంగులతో 

వాళ్ళ కళ్ళల్లో వీస్తాయి అప్పుడు ఉవ్వెత్తున అరణ్యాల శీతల పవనాలు 

గూడు కట్టుకుంటాయి వాళ్ళ శరీరాల్లో

కాంతి ప్రపంచాల తెల్లని తేనె పిట్టలు - 

బుగ్గలపై,  ముంజేతులపై, నుదిటిపై 

అప్పుడే స్నానం చేయించి వాళ్ళమ్మ

తొడిగిన పూల దుస్తులపై నిండా శాంతిగా హాయిగా ఇష్టంగా ఒలికిన 

రంగులు. అవి వాళ్ళ నవ్వులూనూ-

తప్పుకుని, తప్పుకుని  నువ్వేమో 

కడు జాగ్రత్తగా పిల్లి పిల్ల వలే బహు

నేర్పరితనంతో పోగుచేసుకున్న జ్ఞానంతో లౌక్యంతో లోకానికి లోకాన్ని 

ఎలా ఉద్ధరించాలో చెబుదామని అలా 

కదులుతావు కదా ముఖ పుస్తక తెరల ఆ  

కరకు దంతాల మాయా పేటికకు ముందూ

అప్పుడు తటాలున ఒకరినొకరు వెంటాడుకుని వచ్చి నువ్వు రాసుకున్న

కాగితాలపై నీ ఇనుప సంభాషణలపై ఏడూ 

రంగుల వానలై ఏడూ రంగుల జలపాతాలై

డ్డామ్మని కురిసి, రాలి నిన్ను పూర్తిగా తడిపి 

వెళ్ళిపోతారు వాళ్ళు. వాళ్ళే, నీటి రంగులతో 

కలల అలజడులతో కదిలే పాపం పుణ్యం ఆత్మా దేహం ఎరుగని నీ పిల్లలు.

ఇక గదిలో తటాలున వెలిగిన వెన్నెల్లో కొన్ని 

సీతాకోక చిలుకలు ఎగిరి,  నీ కళ్ళ అంచున నలిగిన కన్నీళ్ళ అంచులపై 

వాలి, ముని వేళ్ళతో నిన్ను దయగా ప్రేమగా 

నిమురుతుండగా, రంగులతో కలగాపులగమైన 

నీ అక్షరాలని చూస్తూ అనుకుంటావు నువ్వు:

"మరే. మరి ఇన్నాళ్ళకు ఈ పదాలయితే విముక్తి 

చెందాయి కానీ, మరే మరి నేనూ, నా అ/జ్ఞానం?"        

అతను

మూడ్రోజులుగా తిండి లేక, ఉదయం నుంచి మందూ లేక
     వొణుకుతూ నీ గుమ్మం ముందుకు వస్తే, ఉమ్మూస్తూ
     అంటావ్ కదా "హే, పోరా లంజాకొడకా, నీయమ్మని...

ఇంకో నిమిషం ఇక్కడ ఉన్నావంటే గుద్ద పగలకొడతా..."
     అని అంటావు కదా అప్పుడు నువ్వు నీ పొరుగువారి
     పట్ల ప్రేమతో, మరి డోక్కుపోయిన డొక్కతో నేనే ఇక

చివికిపోయిన షర్టుతో, ముక్కు తుడుచుకుంటూ
     ముక్కు ఎగబీల్చుకుంటూ వెళ్ళిపోతాను, నీ
     దేహ దేవాలయాల ముందుగా మరి నీ ఆత్మ
     ప్రార్ధనల సాక్షిగా, ఇదిగో మరి ఇక్కడి నుంచే

నను గన్న మాయమ్మ అమ్ముకున్న పాలిండ్ల వద్దకే
మరి తన పవిత్ర పాత్ర వద్దకే, దేశాన్నంతా అడుక్కుని
తెచ్చుకున్న గుప్పెడంత చద్దన్నం ముద్దతో, చావుతో

ఇనుప దారులలో విరిగిన చీకటి పందిట్లలో మెరిసే
ఆ వెన్నెల నెత్తురు కిందకీ, తన
బాహువుల బొమికలలోకీ ఇలా   

ఆత్మ లేక ఆశ లేక అమ్ముకోలేక అమ్మకం కాలేక నీ
చంకల కింద చిలుకనై నిన్నే వల్లె వేస్తూ మిగలలేక-  

కృతజ్ఞత/కృతఘ్నత

ఈ హృదయాన్ని
నాగళ్ళతో దున్ని, విత్తనాలు చల్లి ఆపై నీళ్ళని నాపై చిలుకరించీ
నన్ను గాలికీ ఆకాశానికీ భూమికీ
కాంతికీ వెన్నెలకీ, చల్లటి  చీకట్లకీ

ఒక తల్లి
స్థనానికీ, రెండు దోసిళ్ళతో నను కడు జాగ్రత్తగా అందించింది నువ్వే:

పమిటెను దోపి, రాత్రిని దూరం చేసే గోరంత
వెచ్చదనాన్ని ఇంటిలోకి తెచ్చేందుకు ఎవరో ఒక స్త్రీ
ఓపికగా, శాంతిగా ఒక దీపం వెలిగించినట్టు-   
   
మరో దారి లేదు. రా. తలుపులు మూసి, ప్రమిదెను ఆర్పి
నీ శరీరాన్ని తెరువు. ఎండిన నా రెండు అరచేతులతో నా
అరచేతులలో నిన్ను పూర్తిగా నింపుకుని

ఆత్మ లేని ఈ జీవితపు గుక్కెడు దాహాన్ని తీర్చుకుంటాను

నీ పట్ల సర్వత్రా ఉన్న ఒక
కృతజ్ఞతతో, కృతఘ్నతతో- 

"అనేకసార్లు పడుకుని ఉంటాను, అతనితో..."

"అనేకసార్లు పడుకుని ఉంటాను, అతనితో
     ఎందుకని అడగకు. కొన్నిసార్లు ఇలా
     ఉండదు జీవితం - పూలూ ఆకాశం వానా వెన్నెలా అనంతమైన ప్రేమా

అంతా ఒక అబద్ధం.వాడుకోబడి
రాత్రిలో నడిరోడ్డుపై వొంటరిగా, నువ్వు వదిలివేయబడి
ఆకలయ్యి దాహం అయ్యి ఒక

ఒంటరివై, అంధ బిక్షువై, ఒక
అనాధ ఆశ్రమంకై శరనార్ధియై వెదుక్కోవడమే నిజం. శరీరం నుంచి శరీరానికి
దారీ తెన్నూ లేక తరిమి తరిమి
వేయబడటమే అంతిమ సత్యం:

Do not talk all that, ages of
romantic bull shit with me-
And do not frame me either, fucker": అని ఇక తను నగ్నమయినప్పుడు తన

పాలిండ్లపై, తన నాభిపై తొడలపై
మృగాలు, తమ ఖడ్గ దంతాలతో
తమ నల్లటి పొడుగాటి గోళ్ళతో తనని నింపాదిగా చీరిన నెత్తురు మరకలు
ఎన్నడో ఆవిరయ్యిన కన్నీళ్లు-

ఇక నేను, తనకి ఏమీ చెప్పలేక
ఇక నేను, తనకి ఏమీ అవ్వలేకా
తనని గాట్టిగా కావలించుకుని తొలిసారిగా వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాను

"I like this night and
I like this Bacardi rum
Do you?" అని తను నవ్వుతో, కొంచెం మత్తుగా కొంచెం దిగులుగా కొంచెం బాధగా
అడిగిన రాత్రి, నా తల్ల్లులూ
చెల్లెళ్ళూ అక్కలూ అనాది
ఆదిమ స్త్రీలూ ఒక్కసారిగా

ఎందుకో గత జన్మలయ్యీ, పునర్ జన్మలయ్యీ అనంతంగా గుర్తుకువచ్చి- ఎందుకో.       

"I like this night and I like this Bacardi Rum. Do you?"

నువ్వా రాత్రి నన్ను ముద్దు పెట్టుకున్నప్పుడు

     నీ నోరంతా చిక్కగా కాగిన బెల్లం వాసనా, మరి కొంత అగ్నీనూ.

     ఊపిరాడక గించుకుని, నీ చేతుల్లోంచి  తప్పించుకుని వెనకకి 

     వాలి శ్వాస తీసుకుంటుంటే పడీ పడీ నవ్వుతావు కదా నువ్వు

అప్పుడు ఆ నా చిన్ని గదిలో, మబ్బులూ పిచ్చిగా ఊగే చెట్లూ 

     దుమ్మూ దుమారమూ, మరి సన్నగా మొదలయ్యే తుంపరానూ.

     "భయపడ్డావా" అంటూ తెగిన పెదాల పైనుంచి నెత్తురిని మెత్తగా నీ 

      తెల్లటి దుప్పట్టాతో తుడిచినా, నా లోపలి వొణుకు ఆగదు. 

'మండుతుంది' అని అంటాను, నొప్పిగా ముఖం పెట్టి. మరి మళ్ళా 

     నవ్వుతో అంటావు కదా నువ్వు: "మరి, వొద్దూ వొద్దు అంటుంటే 

     నాకు మందు తాగించింది ఎవరు? ఇలా దగ్గరికి రా. కొరకనులే

     ఈ సారి. భయపడకు" అంటూ మళ్ళా తనే, నన్ను జాగ్రత్తగా 

తన తల్లితనపు పాలిండ్లలో పొదుపుకుని:  ఇక అలా వెచ్చగా ఒదిగి 

     తన చుట్టూ చేతులు వేసి, తనని గాట్టిగా పట్టుకుని 

     ఆ చీకట్లలో నా ముఖం దాచుకుని, అలా పడుకుని 

     బయట కురిసే వాననీ, తన  శరీరంలోని ప్రవాహాన్నీ

     వింటుంటే అడుగుతుంది తను, స్ఖలించినంత హాయిగా:

"I like this night and 

I like this Bacardi Rum. 

Do you?" 

మన అమ్మలు

వాకిట్లో గోడకి జారగిలబడి, ఉదయపు ఎండలో
      జుత్తు చిక్కు తీసుకుంటూ ఒడిలోని తువ్వాలుపై దువ్వెనలో పేలను వెదుక్కునే
      ముసలి అమ్మలను చూసి ఉండవు నువ్వు ఎప్పుడూ- 

అప్పుడు, వాళ్ళ ముఖాలపై నీడలు ముడతలుపడి దీర్ఘంగా సాగుతాయి. నొసలు చిట్లి
      సాలోచనగా ఎక్కడో కోల్పోతారు వాళ్ళు. శీతాకాలపు గాలికి వొణుకుతాయి అలా
      మొక్కలు. వీధిలో నిర్విరామంగా ఆరుస్తూ, గెంతుతుంటారు పిల్లలు. ఒక పక్కగా
      వంట గదిలోని గిన్నెలని పోగేసుకుని, మట్టి కాళ్ళతో చేతులతో మాటలు లేకుండా
      బొమ్మలకి దుస్తులు వేస్తూ, జుత్తుని సరిదిద్దుతూ, వాళ్ళే

ఐదారేళ్ళ పాపలు, మెరిసే కళ్ళతో. అవతలి ఇంటిలో ఎక్కడో వెనుక బట్టలు ఉతుకుతూ
       మధ్యలో పిల్లలని కేకవేస్తూ, తిరిగి అన్యమనస్కంగా దుస్తుల్ని పిండుతూ తల్లులు.
       గాలికి జల జలా రాలుతాయి అప్పుడు, పాలిపోయిన వేపాకులు: సగం తిన్న
       ఆకుపై నుంచి, విచ్చుకున్న పూవుపై నెమ్మదిగా కదులుతుంది ఒక గొంగళి
       పురుగు. కొమ్మల్లో ఎక్కడో నువ్వు చూడలేని ఒక పక్షి కూత - తనని తాను
       కోల్పోయిన, ఇక  ఎగరలేని రెక్కల తపన. చెట్టు బెరడు పైనుంచి ఒక ఉడుత
       తటాలున చెమ్మగిల్లిన నల్లటి మట్టిపైకి దుమికి, తన వైపు క్షణ కాలం చూసి   
       తన కనులలో కనులు కలిపి కదులుతుంది కదా, సరిగ్గా అప్పుడే

వీధిలోని పిల్లలు తాము ఆడుకునే బంతి తన వాకిట్లో పడగా, వచ్చి అడుగుతారు
       'ఓమ్మా, బాల్ పడింది. ఇవ్వవా' అంటూ. తనలోంచి తాను బయటకి వచ్చి
       తను ఒక నిట్టూర్పుతో, మోకాళ్లపై చేయి ఉంచి అతి కష్టంపై పైకి లేచి, నిన్నే
      ఈ అక్షరాలని చదువుతున్న నిన్నే అందుకుని వాళ్ళ చేతులకు అందించి

ఇక
వొణుకుతూ కరుగుతూ పగులుతూ, ఒంటరి చీకట్లతో తెల్లటి నీడలతో పగిలిన అద్దమై
ఇంటిలోకి నెమ్మదిగా కదిలి, కనుమరుగవ్వుతూ, మొదటిగా చివరిగా ఎప్పటికీ తనే -  

చూడు

గడప లేని ఒక రాత్రిని ఇలా గడపవచ్చు నువ్వు:

అనేక హస్తాలూ, అనేక నయనాలూ నీలో జనినించి

వీచే గాలీ, రాలే పూలూ ఎగిరే
సీతాకోకచిలుకలూ కలవరంగా
కదిలే చెట్లూ, చెమ్మలాగా

పొరలాగా నీ పైనుంచి  అలుముకునే చీకటి కాంతీ
ఇవేమీ బయట లేవనీ, అన్నీ నీలోంచి వెలుపలికి
ప్రసరిస్తున్నాయనీ

వాకిళ్ళు లేని ఇంటిలో కూర్చుని తెలిసిననాడు
నీతో చల్లగా, తోడుగా అమృత
మయమై ఒక మధుపాత్రా ఓ
చిన్ని గిన్నెలో పాత పచ్చడీ

మరి చీకట్లో నువ్వు ఇష్టంగా వెలిగించుకుని అర
చేతులలో దాచుకున్న, వొత్తి చివరన ఎగిసే
తన శరీరమంత తెల్లని పసుపు మంటానూ-

 మరి ఇక నీ స్నానాల గదిలో తను అద్ది మరచిన
ఒక ఎర్రని టిక్లీ నెత్తురు మరకలా అద్దంపై కాలంతో
కరిగి రంగు వెలసి, చివరికి
ఒక శ్వేత మృతస్పటికంలా

నిన్నొక సూక్ష్మ కేంద్రాన్ని చేసి నలుదిశలా ఎలా
వెదజల్లుతుందో - చూడు.  

జణ గణ మన అంబానీ అను రిలయన్స్ ఇండియా ప్రైవేట్ లిమిటెడ్

శ్వేత సౌధం మీద కూర్చుని తప్పక అమ్ముకుంటావు
చివరికి నా ప్రాణవాయువునీ.

విపణిలో లబ్ధికై తప్పక ప్రచారం చేస్తావు
శీతలమైన అరలలో, గాలి అసలే ఆడని
పోట్లాలలోని, తాజా తల్లి పాల గుణాలనీ .

మరి
రైతులనీ, పంటలనీ సర్ధే పెడతావు
వరసగా అంగట్లో, తెల్లని వరసలలో

పల్చని పొరలని మా ముఖాలపై మృత్యువస్త్రం వలే కప్పి.

ఇక క్షురశాలలే పెడతావు దేశమంతటా
వీధి చివరి క్షురకుల నోళ్లల్లో మన్నే కొట్టి.
ఇక తాజాగా తాపీగా కట్టే, కుంటావు ఒక
పాలరాతి ఆకాశ హర్మ్యాన్ని పౌరులను పునాదులుగా పెట్టి.

ఇక
ఈ దేశపు చెవులలో, కనులలో అలాగే
పెడతావు ఒక పెద్ద తంత్రీ తంత్ర ప్రసార
మహా మాయా విషపుష్పాన్ని నీ
నిత్య వ్యాపార దండకాన్ని పటించి

హస్తాల కమలాల ముద్రికల తోడుగా, సాక్షిగా
నీ కంపనీ దుస్తులనే తొడుగుతావు మాకు
ముందుగా మమ్మల్ని పూర్తిగా నగ్నం చేసి
ఆపై మున్ముందు ఘనీభవించిన బాటిళ్ళలో
మా రక్తాన్నే మాకే అమ్ముతావు నిర్భీతిగా
మా ఈ శరీరపు బావులను మా ముందే తోడి:

 ఇక మిగిలి ఉంటే ఏమన్నా చివరికి
స్థనాలను కోల్పోయి తిరిగే స్త్రీలతో నీ
స్త్రీ ఆడుకునేందుకు హర్ష నృత్యాలే చేయిస్తావు
జూదపు క్రీడల ఐపిల్ మైదానాలలో జత కూడి-

అన్నా, అంబానీ - ఈ దేశపు సర్వాంతర్యామీ

నువ్వు కంకాళమయం చేసిన ఈ దేశానికి
చితి అంటించి, ఆ చితాభస్మాన్నీ పాకెట్లలో
పవిత్ర పుణ్య ప్రసాదంగా అమ్ముకోక మునుపు    

మిగిలి ఉందా ఇంకేమైనా, నా ఈ శరీరంపైనా
నా ఈ శరీరం లోపలా నువ్వు వ్యాపారం చేసి
తవ్వుకోనిదీ, తోడుకోనిదీ, వాడుకోనిదీ, వదులుకోనిదీ?  

ఆదిమ బలిదానం

చల్లటి నీడలలో, వానకి పిచ్చిగా తడిచిన

గుల్ మొహర్ పూల చెట్లు

ఒక్కసారిగా వీచిన గాలికి
తనువులు జలదరించి ఇక   

ఎర్రెర్రని  పూలని పకాల్మని
ఒక నవ్వుతో పడకపైనంతా
విరజిమ్ముతాయి-     

అవే, నెత్తురు ఎగతన్నుకు వచ్చి
మెత్తగా విచ్చుకుని నిన్నుగట్టిగా
తమలోకి లాక్కుని వాటేసుకునే
ఆ పిచ్చి గుల్ మొహర్ పుష్పాలు

నిన్ను ఎప్పుడూ ఏమీ అడగని
పుష్పాలు, నిన్ను వదలలేని
నీకు అర్ధం కాని ఎర్రని వెన్నెల
పుష్పాలు. నీ మెలుకువలో నీ
నిదురలో జ్వలించే పుష్పాలు-  

ఇక అందుకే ఆ రాత్రంతా, అతనిలో  

ఒక అడవీ, ఒక సముద్రమూ 

ఒక ఇప్పపూల వానా మరి 

ఒక ఆదిమ బలిదానమూనూ-   

ఆదిమ బలిదానం

చల్లటి నీడలలో, వానకి పిచ్చిగా తడిచిన

గుల్ మొహర్ పూల చెట్లు

ఒక్కసారిగా వీచిన గాలికి
తనువులు జలదరించి ఇక   

ఎర్రెర్రని  పూలని పకాల్మని
ఒక నవ్వుతో పడకపైనంతా
విరజిమ్ముతాయి-     

అవే, నెత్తురు ఎగతన్నుకు వచ్చి
మెత్తగా విచ్చుకుని నిన్నుగట్టిగా
తమలోకి లాక్కుని వాటేసుకునే
ఆ పిచ్చి గుల్ మొహర్ పుష్పాలు    

నిన్ను ఎప్పుడూ ఏమీ అడగని
పుష్పాలు, నిన్ను వదలలేని
నీకు అర్ధం కాని ఎర్రని వెన్నెల
పుష్పాలు. నీ మెలుకువలో నీ
నిద్రలో జ్వలిచే పుష్పాలు-  

ఇక అందుకే ఆ రాత్రంతా, అతనిలో  

ఒక అడవీ, ఒక సముద్రమూ 

ఒక ఇప్పపూల వానా మరి 

ఒక ఆదిమ బలిదానమూనూ-   

ఆమె

ఆమె నవ్వడాన్ని, తరచూ చూడవు నువ్వు.

వంటలో నిమగ్నమై, హటాత్తుగా తల ఎత్తి
మసి అంటిన అరచేతితో తన
ముఖాన్ని తుడుచుకుంటూ

నీ  వైపు చూసి ఆప్రయత్నంగా నవ్వుతుంది తను.

మరి ఇకా
తరువాతా, ఆ రాత్రి అంతా
మండుతూనే ఉండింది ఆ
కట్టెల పొయ్యి అప్రతిహతంగా, ఉజ్వలంగా-

చివరికి నువ్వొక్కడివే ఆ నిప్పుల ముందు
అక్కడ: చీకట్లో- నింగిలోకి ఎగిసే
ఒక తెల్లని పొగవై- మిగిలిపోయి. 

శిక్ష :-)

చలికి గజ గజా వణుకుతూ, రాత్రిలోంచి

    అధాటున దూకి ఇంటిలోకి వచ్చి, ఒక 

    టామీలా ముడుచుకుని, ఇంకా పళ్ళు 

    పట పటా కొట్టుకుంటూ వాలుకుర్చీలో
    కూర్చుని నా మానాన నేను ములుగుతా ఉంటే

వెనుక నుంచి వచ్చి, ధడాలున 

    రెండు మగ్గుల ఐసు నీళ్ళు పోసారీ పిల్లలు   

    నా పవిత్ర పిల్ల రాక్షసులూ, నా చిట్టి పిశాచ 

    గణమూ -"నాన్నా వచ్చావా నీకో సర్ప్రైజ్"

    అంటూ, ఇక వెనుకనుంచి తను మహదానందంతో ఇకిలిస్తుండగా-

మరే, మరి దీనంతటి తరువాతా 

     నాకు చెప్పకండి,  మన పుణ్య 

     పాపాలనూ గమనించి మనకు

     శిక్ష వేసే సర్వాంతర్యామీ ఎవరూ లేరని!                     

ప్రకటన

చాలు. మాట్లాడకు.

మోకాళ్ళపై ఒరిగి వినమ్రతతో
                భూమిని తాకిన నుదిటినీ
                                        శ్వాసకి నింగికి ఎగిరిన

ధూళినీ కదపకు.

సాయంత్రం అయ్యింది. రాత్రీ అయ్యింది.

చీకటిని హత్తుకుని
            ఒక పూవు నేలనూ
                             చీకటి గాలినీ కప్పుకుంది.
   
లేని వెన్నలని తలవకు.
                       ఇతరుల నెలవంకలపై ఆగకు.

తప్పుకో:చల్లటి నిశ్శబ్ధమై
                పడుకుంటావు నిర్మలంగా

నీతో నువ్వు
                   నీలో నువ్వు: చూడు
                                        రెక్కలు విప్పార్చి

 రాత్రి మంచు పచ్చికపై ఆగి ఉంది
                           తారకల మచ్చలతో
                                 ఒక ఒంటరి సీతాకోకచిలుక.                                                        

అసాధ్యులు

తింటుంటే పొలమారి, దగ్గి దగ్గి, కళ్ళలోకి నీళ్ళు వస్తుంటే
     తల మీద అరచేత్తో తడుతూ అంటుంది తను: ఎవరో
     తలుచుకుంటున్నారు నిన్ను - మరి ఎవరో వాళ్ళు?

ఇక తనొక గ్లాసుతో నోటికి నీరు అందించి
కుతూహలంగా నీవైపు చూస్తుంటే, మరి
నువ్వు ఓర కంటితో తన వైపు చూసీ చూడక, నీ గత
     ప్రియురాళ్ళందరినీ తలుచుకుంటావు

అన్నం ముద్దలను తమ అరచేతులతో నీకు అందించి
చివరికి ఏమీ మిగలక, మరకలంటిన
పాత్రలై మిగిలిపోయిన
ఆ కన్నీళ్ళ కలువలనే

తలుచుకుంటావు, పొక్కిలైన హృదయంతో: మరిక
ఒక జవాబుకి నీ వైపు అలాగే తదేకంగా చూస్తున్న
నీ స్త్రీకి ఏమీ చెప్పలేకా ఇక ఒక
అన్నం ముద్ద మింగుడు పడక

తెరిచిన తలుపులలోంచి చల్లటి గాలి రివ్వున నిన్ను
చరుస్తుండగా, లేచి చేయి కడుక్కుని, తను
అందించిన  తువ్వాలుతో తుడుచుకుంటూ 
అనుకుంటావు ఇలా: "Gaaaaaaaaaaaaad
these wives are impossible. అసాధ్యులూ
అనితర సాధ్యులూ వీళ్ళు-", అని బింకంగా
బేలగా పరమ దిగులుగా అంతిమ చరణంగా- 

క్షుద్ర పదాలు

గుళ్ళో దండం పెట్టుకుని, ప్రార్ధన చేసి
చల్లగా ఇంటికి వచ్చి
పుణ్యం చేసామను
           కున్న వాళ్ళందరితో ఇల్లా
           అన్నాడు మోమితేష్: అన్నాల్లారా, అమ్మల్లారా

గీతకు ఇవతలా, గీతకు అవతలా సరే కానీ
గీత గీసీందెవరు, గీతను
కాపాడుతున్నది ఎవరు?

గీతాలు లేని లోకానికి గంతలు కట్టి
చూపునిచ్చామని
చెబుతున్న వాళ్ళు
                ఎవరు? అమ్మల్లారా, అన్నాల్లారా, అక్కల్లారా

సావిత్రి సరే, సీత సరే మేరీ మాతా సరే మరి
ద్రౌపదిని
ఊర్మిళని

పవిత్ర పాత్ర మాగ్ధలీనాని
నిలువెల్లా ఆత్మతో తాకేది
              ఎవరు? కబోధి

ని నేను కానీ వాచక విముక్తం లేక వినిర్మాణం కాలేక
    శరీరమంత తోలు మందం
    వాక్యాల పునురుక్తమై - లోపలే ఉన్న రాజ్యాన్నీ
ఉద్యానవనాలనీ పాప పంకిలం చేస్తున్నది ఎవరు?

నేనొక బహిష్కృతడనే కానీ
గర్భ ద్వేష పుణ్య పురుషల
        దేశంలో లోకంలో కాలంలో, అన్నల్లారా తమ్ముళ్ళారా
        అక్కల్లారా చెల్లెల్లారా, మర్మావయం అయిన
        పురుషుల్లారా

తల్లి గర్భాన్ని ఆలింగనం చేసుకుంటున్నాను ఇలా హాయిగా
నిండుగా నిర్భీతిగా
మరి నా ఆత్మతో నా
శ్వాసతో నా అంతిమ
మృత్యువుతో- అది

సరే కానీ మరి నువ్వేమిటి? నీ సంగతేమిటి? అని అన్నాడు అతను
స్వదేహ సమాధిలో
సంలీన మవుతూ-

నేను నవ్వి, నేను ఏడ్చి నేను పగిలి పిగిలి 'నేను' లేకుండా
పోయి, ఇదిగో వచ్చి ఇల్లా రాస్తున్నాను

ఈ అమృత క్షుద్ర పదాలు, ఒక
మార్మిక ఆదిమ తపనతో, ఒక
తొలి మలి రహస్య దాహంతో-
మీకు కాక మరి నాకే దారి దిక్కూ తోడూ నీడా లేకుండా. ఇల్లా.                     

కాటుక పూల కన్నీరు

ఒంటరిగా గదిలో పగలు ఒక్కటే ఒక అమ్మ

వొణికే చేతులు
వొణికే కనులు
వొణికి వొణికి అరచేతులలో రాలిపడే కన్నీళ్లు.

ఇలా కాదు అనుకున్నది
ఇలా కాదు జరగాల్సినది
ఇలా కాదు మరి విరమణ

ఇద్దరు పిల్లలతో రహదారిపై
ఎటు వెళ్ళాలో తెలియక
పమిటెతో కళ్ళు తుడిచి
విసవిసా నడుచుకుంటూ

ఒంటరిగా మండుటెండలో
ఒంటరిగా ఒక్కటే ఒక చెల్లి

నాలికపై  ఒక చేదు
గుండెలో ఒక గాటు
వొణికి వొణికి పాదాలలోంచి తొణికే ఒక శోకం

ఇలా కాదు అనుకున్నది
ఇలా కాదు జరగాల్సినది
ఇలా కాదు మరి విరమణ

ఒంటరిగా అనాధై
రాత్రిలో పాకలో మిగిలిన ఒక అమ్మ అమ్మ

ఇక వొణక లేని చేతులు
ఇక వొణక లేని కనులు
వొణికీ వొణికీ వొణికీ ఇక

వొణక లేక భూమికి వొంగి
నింగికి వీపును చూయిస్తూ
చద్ది అన్నంతో చద్ది దేహమై
ఇలా ఎముకలల శిధిలమై
మిగిలిపోయిన అమ్మమ్మ 

ఇలా కాదు అనుకున్నది
ఇలా కాదు జరగాల్సినది
ఇలా కాదు మరి విరమణ
అందుకే

ఇక ఇక్కడే ఎక్కడో మరి చీకట్లలో
తడుముకుంటూ
బావురుమంటూ

ఏడుస్తోంది ఒక పిల్లి పిల్ల ఒంటరిగా
కాటుక పూల
పందిరి  కింద

ముడుచుకుని
ముడుచుకుని
ముడుచుకుని

తన కుత్తుక పైకి నింపాదిగా
దయ లేక దిగుతున్న
మృగ దంత ఖడ్గాలతో-

మరి
కాటుక పూల కన్నీళ్ళతో
తనని అలా ఒంటరిగా
వొదిలివేసినది ఎవరు?         

ఒక తండ్రి*

కన్నా నేను నిన్ను కోప్పడ్డాను

నాన్నా అని బ్రతిమలుతున్నప్పుడూ విరుచుకు పడ్డాను. నాదైన యంత్ర లోకంలో
బ్రతుకు జాతరలో కొట్టుకులాడుకుంటుంటాను కానీ
నేను ఎప్పుడైనా నీ బాల్యం అలలపై వెన్నెలనై, వెన్నెల పడవనై ప్రయాణించానా?
నిన్ను ఎప్పుడైనా ప్రేమగా దగ్గరికి తీసుకున్నానా?
పాచి పట్టిన లియో బొమ్మలు కొనిపెట్టాను కానీ నా బాహువులుయ్యాలలో
ఎపుడైనా జోకోట్టానా? పిచ్చుకలా నువ్ ఎగురుకుంటో వచ్చి
నా వక్షవృక్షంలో వాలి కువకువలు వినిపించాలనుకుంటావు కానీ నేనా నా కొమ్మల్ని
నరుక్కుంటూ వచ్చానే కానీ ఎప్పుడైనా గూటినయ్యానా?

కన్నా నువ్వు తిన్నా తినకపోయినా ఇంతన్నం పడేస్తే చాలనుకున్నా కానీ
నీ పిడికెడు లబ్ డబ్ శబ్దాల్ని అనువదించుకోలేకపోయాను
నా చిట్టి కన్నా నేనప్పుడు నిన్ను కోప్పడినప్పుడు రూళ్ళ కర్ర మెరుపుతో నీపై
విరుచుకుపడినప్పుడు నాలోని రాహిత్యాన్ని
ఎంత జుగుప్సాకరంగా వాంతి చేసుకున్నాను. మరి నేనిపుడు ప్యూపాలోంచి
ఎగురుకుంటో వచ్చి రంగు రంగుల రెక్కలతో నిన్ను
పలుకరిద్దామనుకుంటే కన్నా నా నాన్నా నువ్వు శవమైపోయావు.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

*written somewhere around 1996-98, at a time when neither was I, a 'married' man nor was I  a parent/father, from the viewpoint of a father who had lost his child due to his lack of time for his little one. 

పాపం

1
రాయాలని కూర్చుంటే
నల్లటి నీడలో తడితో వెలిగిన నీ కళ్ళే గుర్తుకు వస్తున్నాయి

2
పూవువి కదా నువ్వు. రెక్కల్లొచ్చి
ఎండలో వానలో చీకట్లో వెలుతురులో నవ్వులతో ఎగరడం
మాత్రమే తెలుసు కదా నీకు. మరి

3
నేను అతి జాగ్రత్తగానో
చైతన్య రాహిత్యంగానో
ఒక వలను తయారు చేస్తాను నీ చుట్టూ. నువ్వు నిటారుగా
తల ఎత్తి ఆకాశాన్ని చూపినప్పుడల్లా
నేను నీకు భవిష్యత్తుని సూచించి భయపెడతాను- 

'అరవకు' అనో, 'గొడవ చేయకు' అనో '
చెప్పిన మాట వినకపోతే నీకు బొమ్మలు కొనివ్వ' ననో
ఎలాగో ఓలాగా నిన్ను నేలకు దిగేస్తాను.
'నాన్నా, ఆడుకుంటాను' అంటే, కటువుగా 'ముందు
హోం వర్క్, ఆ తరువాతే ఏదైనా' అంటాను. మరి

4.
'నాన్నా నేను పూవుని కదా
నేను వెళ్ళకపోతే, తోటలోని సీతాకోకచిలుకలు
నాకోసం ఏడుస్తాయి'* అని నువ్వు బేలగా అన్నా సరే

5
మృగాలు సంచరించే చదరపు గదుల హృదయం ఇది
ముఖ పుస్తకాలు, నక్షత్ర ప్రసారాలూ మాత్రమే తెలిసిన
ఇరుకు చూపులు ఇవి - మరి నువ్వు

చూపించే చేతివేళ్లును అనుసరించి, నక్షత్ర సముదాయాలనూ
గ్రహాలనూ ఖగోళ విచిత్రాలనూ ఆనందాలనూ చూసే
సమయం లేని, కాంతి లేని కృష్ణ బిలం ఇది. మరి

6
అందుకే, నా మీద నా అసహనంతో కోపంతో కొడతాను కదా నిన్ను
చిన్న చిన్న విషయాలకే, ఎందుకో అర్ధం కాక తెల్లటి కళ్ళతో నీళ్ళతో
చూస్తావు కదా నువ్వు, అప్పుడు

నా శరీరమంతా ఒక తారు దారి. నాలిక అంతా
లోహ ఖచిత యంత్ర రహదారి. గూడు అని నువ్వు అనుకున్న
ఈ ఇల్లంతా నల్లని కాలుష్య సమాధి. అంతటా ఒక మృత్యు ఊపిరి-

7
కాసేపట్లోనే అంతా మరచి ఆ నాలుగేళ్ల చిన్ని అరచేతులతో
హత్తుకుని నా ముఖాన్ని నిమురుతావు కదా నువ్వు
అది గుర్తుకు వచ్చి

రాయాలని కూర్చుంటే, తెల్లటి తడితో
కళ్ళలోంచి రాలుతున్నాయి నల్లటి పదాలై ఈ పై అక్షరాలు
కొంత ధూళై  కొంత దూరమై
కొంత నెత్తురై కొంత శాపమై
నేను ఎప్పటికీ తిరిగి తాకలేని ఒక మహా కాంతి లోకమై-
________________________________________________________
*ఈ వాక్యం HRK మనవరాలు అతనితో అన్న పదాలు. అతను నాతో చెప్పగా -
నేరమైనా సరే- ఇలా నిస్సిగ్గుగా వాడుకున్నాను. ఈ వాచకపు అనుభవం మాత్రం
నా పరిధి లోనిదే.                                    

మాట్లాడకు

అస్సలు మాట్లాడకు
పూవు ఒకటి తూగుతోంది కొలనులో
క్షణాలసలే లెక్కించకు
పసినవ్వు ఒకటి వెలుగుతోంది గదిలో

తలవకు అసలే మరి
సీతాకోకచిలుకలు తిరిగే ఈ తోటలో
తాకకు అసలే మరి
ఆ చేతివేళ్లు చిన్నగా
ముడుచుకునే వేళల్లో

కలల రంగులు కమ్మగా పూచే లోకాల్లో 
కనులు మరో  లోకంలోకి జారే కాలాల్లో   
సవ్వడే చేయకు

ష్......అంతా నిశ్శబ్దం
శ్వాస కూడా తీయకు
పాప నిద్దుర పోతోంది.    

వాక్యంత బిందువు

తెల్లటి కాగితంపై ఒక వాక్యం రాసి, చివర ఒక బిందువుని ఉంచాడు అతను. అప్పుడు 
     తను అంది అతనితో: అది అంత తేలిక కాదు. నీకు తెలుసా, వాక్యంత బిందువుని
     ఒక వాక్యం ఎలా చూస్తుందో?

అతను తన బల్లని వదిలి, తలుపు వద్దకు ఒక విరామ చిహ్నమై కదిలేటప్పటికి
     బల్లపై -రాసుకున్న కాగితాలపై- ఉంచిన పూలపాత్ర
     తన నయనం వద్ద వాక్యంత బిందువుగా మారింది-  

ఎవరు

నా చేతిలో ఒక భిక్షాపాత్ర.: అది నేనే.
    అది ఖాళీ: మరి దాని నిండా
    ధ్వని లేని ప్రతిధ్వని  నువ్వు

తల  వంచి చూస్తే
ఉంటాయి దానిలో
లోతు లేని నీళ్ళు: బహుశా
అడుగున, నువ్వు చూడని
                గులక రాళ్ళు.

మరి నువ్వు తొంగి చూసినప్పుడు
     ఆ వలయపు లోతుల్లో
     వలయాలవుతూ నీకు

కనిపించిన ముఖం, ఎవరిది?  

కొన్నిసార్లు

కొన్నిసార్లు
కావాలి నీకు -ఒక మాట- మరో మనిషి
     నుంచి: ఇక నవ్వుతూ హాయిగా
     ఇంటికి వెడతావు నువ్వు - ఆ

మాటని
వెలిగించుకుని, ఆ వెలుగులో
నిన్ను నువ్వు
నింపుకోడానికి.

చూడు: నువ్వు లేకపోయినా
నీ మాటతో
శరీరమెంత

-చూచుకాన్ని తాకిన
శిశువు పెదాల వలె-

ఇష్టంగా
ఒక ఆదిమ
ఆనందంతో
ఇలా జలదరించిపోయిందో.            

ఆకస్మికం

పొగమంచు కిటికీలలోంచి లోపలికి సాగిన వేళ

     ఎందుకో జలదరించి ఒక్కసారిగా కదులుతారు పిల్లలు. 

     దుప్పటిని వాళ్ళపైకి మరలా ఒకసారి జాగ్రత్తగా సర్ది

     ఇదిగో అలా చేతులు ముడుచుకుని కూర్చుంటాడు అతను: 

ఇక ఈ వేకువఝాము చిన్నగా కదిలగా ఎక్కడో తన కళ్ళ కింద 

     ఒక తెల్ల గులాబీ మొగ్గ విచ్చుకుంటుంది.  మంచుకు తడిచి

     గాలికి సన్నగా కదిలే ఆ గులాబీని 

     తనకి తెలియకుండా తన కలలోకి 

     జొరబడి తాకాలనే కోరిక అతనికి- 

     కానీ నిదుర వస్త్రాన్ని లాగకుండా 

     పిల్లలని లేపకుండా తన ఊపిరిలో
     ఊగే పూలపై అతను తన  పెదిమలని ఆన్చడం ఎలా?   

సరిగ్గా అప్పుడే      

అలా, అయోమయంతో అతను గింజుకుంటుండగానే, నిదురలోనే 

     అతని గుండె కొట్టుకునే చోట, తన అరచేయి 

     నెమ్మదిగా వాలి గూడు కట్టుకుంటుంది.ఇక 

     తటాలున గదిలో ఒక చితుకుల మంట రేగి 

ఆకస్మికంగా అతనికి అప్పుడు ఒక మహా రహస్యం తెలిసివచ్చి

ఇక ఎన్నడూ తిరిగి రాలేదు అతను, ఇక్కడికి- తను ఉండే చోటికి-