రిఫ్ఫున వీచే గాలిలో, దిగబడే చినుకులతో, రహదారిలోంచి ఒక పక్కకి జరిగి, చెట్టు కింద ఆ ముళ్ళ పొదల వద్ద ఆగితే, కొద్ది దూరంలో నా పక్కగా గాడిద ఒకటి, కొట్టుకుపోయే ఆకులనీ, ఆ దుమ్మునీ, బూడిద రంగుతో కొ ట్టుకుపోతున్న ఓ పేరు అంటూ లేని ఆకాశాన్నీ చూస్తూ-
దాన్ని కళ్ళల్లో, బహుశా దిగులు, బహుశా వీచే చీకటీ, బహుశా నా అవిటి భాష కూడానూ. బక్కచిక్కి, ఎముకలు మొలిచిన దాని డొక్కల్లో, బహుశా చచ్చిన ఈ నగరం కూడా. ఊగదు దాని తోక. మరి కదలను నేను కూడా- నుల్చునీ నుల్చునీ నుల్చునీ ఇక విసిగీ విసిగీ విసిగీ
క్షణకాలం ఒకరి కళ్ళల్లోకి మరొకరు చూసుకుంటే, అక్కడ, పురుగులు పట్టి లుకలుకలాడే, ఒక లోకం, ఒక కాలం. ఇక ఏం చెప్పను మీకు? వాన ఆగి వెళ్ళిపోయే ఆ గాడిదకూ, ఈ మనుష్యులని మోయలేక ఇక్కడే వెన్ను విరిగి కూలబడ్డ ఈ రెండు కాళ్ళ గాడిదకూ, అట్టే పెద్ద తేడా లేదు. Amen.
No comments:
Post a Comment