నీకై 8*

ఆ మూడు రాత్రులూ
ఈ వీధులలోనే పడి తిరిగాను, గుండెను నమిలి తిన్నవారెవరో తెలుసుకుందామని

రాలే పూలను హత్తుకున్నాను
వీచే గాలిని పట్టుకుని ఏడ్చాను-

కురిసే వర్షాన్నై, వాలే మంచునై
అక్కడా ఇక్కడా రాలాను. అయినా నీ ముఖంపై మబ్బులు తొలగలేదు
ఆ మూడు రాత్రుళ్ళూ చంద్రోదయం కాలేదు

కటిక చీకటిలో
చూపుల చితిలో శరీరాన్ని కాల్చుకున్నాను, గీతాల్ని అమ్ముకున్నాను

పాత్ర మధువుకై
మధుశాలల ద్వారాల వద్ద అపరిచితుల పాదాలు పట్టుకుని
కన్నీళ్ళతో అడుక్కున్నాను స్నేహితులని వొదులుకున్నాను

నువ్వు లేని ఈ లోకపు నరకంలో
నన్ను నేను పారవేసుకున్నాను, పారిపోయాను విరిగిపోయాను-

యిక ఆ మూడు రాత్రుళ్ళూ
జనన దహనమే తవ్వుకుంటూ పోయింది ఈ హృదయాన్ని
యిక ఆ మూడు రాత్రుళ్ళూ
శపిస్తూ కూర్చున్నాను నువ్వు కనిపించిన ఆ మొదటి క్షణాన్ని

ఫరీదా, ఇక యింతకంటే
ఎక్కువ చెప్పడం నిషిద్ధం
ఎందుకంటే

ఇప్పటికీ, ఈ మెడని పుచ్చుకుని
తటాలున తెంపివేసే, కరుణ లేని

వంకీల వంటి నెలవంకల వంటి
పదునైన వేట కొడవళ్ళ వంటి

నీ లేత తలారుల అరచేతుల కోసమే
ఇంకా నేను ఎదురు చూస్తున్నాను-